Ano 2010. Este blog empezou unha tarde-noite chegado da praia e cheo de "frustración", despois de intentar sen éxito instalar unha "eco ducha" de fabricación caseira e reciclada, para que todos os usuarios da praia da Lanzada pudesen gozar da auga doce, xa que o Concello cortara a auga. Esta lideira que quixen facer, funcionaba prefectamente (algunha pega tiña, como a formación de algas no interior). Coa morte da "ecoducha" morreu o antigo proxecto "ogrobesurfing" polo descontento meu co mundo surfeiro local.
Despois de pensalo ben e da insistencia de varios amigos, decidín abrir este blog sen ser algo específico dun deporte, decidín que non fose específico xa que a miña vida non xira entorno a un deporte só, nin miña vida se queda anclada no deporte, e menos no surf que cada día que pasa indentifícome menos con esa auto chamada cultura.
Moitas voltas lle dera a cabeza para chegar ao título deste blog, non sabía moi ben como facer para xuntar todo eso que me pasa pola cabeza nunha frase ou un nome. Básicamente despois da "frustración" da ecoducha , sentinme (e via a xente que me apoiou) como "un bicho raro" e por ahí saíu o título, un bicho en perigro de extinción, orgulloso e grande a vista de quen o quera ver. Aquí sae o de Plantígrado (oso, para os que me preguntades sempre) e o de soños, ben básicamente do meu xeito de ver determinadas cousas, de xeito utópico.
Así naceu este micro proxecto, no principio sen moitas espectativas, xa que este blog é case na súa totalidade, opinions persoais ou temas sen moita relación entre eles, pero visto que gustou e gusta (sobre todo a min jejeje), segue avante con ilusión.
Gracias ao contador de visitas vexo que ten unhas visitas de 10 persoas de media ao día, parece xenial, e os comentarios da xente que me coñece animanme a seguir escribindo de cando en cando cousiñas. Asique esta entrada vai adicada a todos vos , os que comentades, aos que non, os que me comentades que vos gusta o blog cando me vedes pola rúa, e os que entrades por primeira vez.
E xa está, remata 2010, un ano que podería tildar de show, de show carnavalesco. Partes do ano para recordar, outras que non merecen espacio na miña memoria, outras tristes, como a vida misma, concetrada en 365 días. A ver que pasa o ano que ven, varios obxectivos hai ahí diante, sobre todo deportivos e algún persoal. Espero que para o ano as cousas non teñan moito que ver coas do ano pasado, borron é conta nova, con menos lastre voase mellor.
Un saudo a todos, en especial aos grandes amig@s que teño, e a tí por apoiarme nas miñas locuras e perrinches.
En Xulio de 2010 Alastair Humphreys e Christopher Herwig plantexanse cruzar Islandia, en autosuficiencia camiñando e usando unhas cusiosas balsas, unha mezcla entre unha piragua e una balsa de raffting.
5 Libros moi bos, motivantes a diferentes niveles, reflexivos algúns, inspiradores .
"Los Vagabundos del Dharma" Jack Kerouac. Nota : 10 Argumento: mmmmm, non o podo explicar Comentario: Impresionate, non será o último que lea deste home.
"La llamada de la Selva" Jack London Nota:10 Argumento: A historia dun can chamado Buck Comentario: A narrativa de London é como un viaxe no máis puro corazón dos espacios salvaxes, este libro é o típico cando tes 13 anos, pero sácaselle máis hoxe por hoxe.
"Hacia rutas salvajes" Jon Krakauer Nota:10 Argumento: A historia de Christopher Mccandless Comentario: Encnatame a narrativa de Krakauer, este libro aparte da historia que reflexa a película do mesmo nombre, tamén alterna con vivencias de Krakauer bastante similares coas do protagonísta.
"Ultramaratón" Dean Karnazes Nota: 10 Argumento: Libro autobiográfico sobre a vida deportiva do autor. Comentario: Un libro de rápida lectura e tremendamente motivante.
"El dedo y la luna" Alejandro Jodorowsky Nota: 8 Argumento: Diversos contos do Budísmo Zen xaponés. Comentario: Para quen lle guste as enrebesadas e simples historias zen
Así de escueto deixovos cinco libros dígnos de horas de viaxe entre letras. 1 para reflexionar coa mochila na espalda, 1 para volverse salvaxe, 1 para coller a mochila e non volver, 1 para botar a correr, e outro para reflexionar.
A Casa das Atochas é un centro social ocupado. Fora do que podemos, pudemos, pensar no primeiro golpe mental cando alguén menciona ao movimento ocupa, é a típica casa chea de lixo, pintadas, cheiro a urea e xentes de "mal vivir" (ionkis e demais fauna).
A casa das atochas non é eso, é un centro social, un proxecto con fins socias e culturais, apostando pola dignidade humana ante todo. Non están ocupando a casa de ninguén nin botaron aos antigos inquilinos fora, este centro está emplazado nunha edificación, que estaba en estado ruinoso, como coloquialmente decimos, feita polvo.
Fose como fose as similitudes destes dous centros son case exactas, no caso das Casas das Atochas aparte de : concertos, exposicións , obras de teatro, proxeción de cine, talleres diversos, tamén son unha gran axuda para a xente que non chega a fin de mes ou simplemete (desgraciadamente) non teñen cartos para comer, cada mércores -se non me erro-, fan un comedor social gratuíto e público por suposto, este comedor chamase "comida sí, non bombas", un de tantos proxectos dignos de recoñecemento.
Fora desto todo, o desaloxo xa está próximo: (copio directamente)
"A xuíza que instrúe o caso da Casa das Atochas xa mandou a temida carta de requerimento de desaloxo para o vindeiro 9 de decembro. Este centro social okupado no céntrico barrio das Atochas convertiuse por dereito propio nun referente contracultural e de loita social no plano local e incluso galego. Dous anos e medio de incesantes actividades á marxe do capitalismo e da xerarquía avalan a súa bagaxe autónoma e autoxestionaria. Moitos foron os proxectos, loitas e actividades antirrepresivas ou solidarias financiados gracias á okupa; moitos foron os concertos, pases de video, palestras e obradoiros que dinamizaron unha cidade antes marcada polo tedio e a apatía. Pronto chegará o momento no que faga falla a solidariedade de todxs aquelxs amigxs que desexen amosar o seu apoio a tan prolífico como gamberro proxecto. Todxs seremos necesarixs."
Os motivos serán os claros e contundentes, que esta edificación está ocupada ilegalmete etc. A miña crítica a este desaloxo é a seguinte.
Fora de que esta ocupación é ilegal, fora dos antecedentes que ten este país noso que sobran casas, que moitos construíron polo afán de coleccionar papeliños de cores, este centro funciona e funciona extremadamente ben, este centro é a vergona dos políticos que tanto prometen e nunca ou case nunca fan nada pola xente que lles paga eses magnificos coches onde pousan as súas magnificas "posaderas".
Sí, é vergonzodo que un puñado de xente, de asociacions, monten un centro social, con catro botes de pintura e toneladas de ilusión, É FUNCIONE!, cando o estado non move un dedo... Ao estado parece que os movimento sociais pacificos e respetuosos sen afán de lucro non lle gustan, son incómodos, son incomodos xa que poñen ao aire as súas propias carencias, lamentable, sí, pero certo é que ainda que tí queiras erguer un proxecto digno e de xeito pacifico, se non entras polo aro do estado ou tes o apoio de alguén "influinte" estas morto.
Esperemos que este desaloxo non se produza, e máis que legalicen este centro e que as intitucións que deberían facer estas actividades que fan dende A Casa das Atochas , baixasen a orella e recoñecesen esta labor.
Afganistán Sempre nos chegan noticias de Afganistán moi duras, e extremadamente triste, atentados, mortes... É un país convulso dende a entrada da URSS ata a chegada máis tarde dos EEUU cos seus aliados. Que pode esperar da vida un neno ou un xoven que está acostumado a vivir coa morte rondando polas ruas, sexan soldados ou sexan os seus veciños mortos. Unha realidade tan alonxada da nosa, parece irreal, parece que o que nos contan pola televisión sexa producto da mente dun guionísta, pero é tan real, como que ti estás respirando neste preciso momento. Que pode dar esperanzas a xuventude deste país tan convulso? Que pode erguer o ánimo duns nenos para que afronten a vida cun sorriso nas súas caras?
Pois esa esperanza, esa necisidade que teñen estes nenos esa xuventude maltratada, chega en forma de monopatín, chega deslizandose.
Xa toquei o tema moitas veces aquí -xa o sei, fagome repetitivo- pero despois de diversas lecturas especializadas -refirome a revistas, libros e web adicadas ao "running"- saquei unha conclusión bastante lóxica, é a seguinte:
Se a arte- musica,pintura..- é inata no ser humano -vexanse as covas de altamira e un longuísimo etc- o deporte e en especial correr é de por si inato no ser humano.
Baixo o meu punto de vista o deporte máis natual, máis primitivo é simple é correr, unha virtude tan común como levantar unha man para rascarse o cogote. Que deporte hai máis simple que correr? Pouco fai falla para acometer este deporte ou a mesma acción, simplemente ter unha razón ou carecer dela , físicamente calquer ser human (en condición normais) é capaz de correr. Non fai moito pouca xente se vía pola rúa correndo (que non fosen membros de clubes deportivos), duns anos para aquí, coas melloras médicas, estudos e a difusión deste deporte cada vez hai máis adeptos a poñerse as súas zapatillas e botarse ao camiño. Dentro deste mundillo que podemos ver todo, os que corren un par de meses antes do verán cun bo chuvasqueiro baixo o impacable sol para intentar afinar os seu corpo para lucilo nas praias e piscinas, temos tamén os que corren cando as súas mulleres van a pasear, corren cos seus amigos ou solos e un é un longuísimo etc. Despois hai uns poucos , que se adican por afección a machacarse kilómetros e kilómetros para batir marcas ou para romper límites físicos e mentais , sexa nunha carreira de 10kilómetos, sexa unha maratón ou un ultrafondo.
Ata certo punto gústame que estes deportes non teñan unha repercusión mediática moi grande, xa que así manteñen a súa pureza, son deportistas que aman o deporte de verdade e que non fan deporte como quen vai a oficina, moitos deportes xa se convertiron nun circo de €uros e intereses, esperemos que con este non pase.
A lísta de deportístas descoñecidos que fan aunténticas proezas e son descoñecidos para o público xeral, é basta. Dende quen realiza estas proezas e queda no anonimato ou é o ídolo de un grupete de amigos, non ten patrocinadores nin apoio económico ningún, ata os que case viven desas proezas.
So tedes que buscar pola rede , ou en determinadas marcas técnicas destes deportes, e ver o seu equipo de deportistas , verás que se non estas nese mundillo non che sona ningún, despois recomendoche que copies o nombre do deportista en cuestión, e que fagas unha busqueda, seguro que te vas a sorpender.
Non fai moito , saltando de link en link e de blog en blog, atopeime con dous deportistas fora de serie. O primeiro Sergio Fernández , un aunténtico máquina, o seu palamarés é unha pasada,un exemplo: correu o Jungle Marathon , unha carreira que discorre pola selva do amazonas, imaxinadevos as concicións desta carreira, humidade , animais perigosos, plantas perigoas.... Un verdaeiro reto, entre moitos que xa ten as súas espaldas. Un exemplo do que fai este home:
Outro deportista que ten moitas aventuras e retos as súas espladas, ou mellor dito inxectados na súa pel é Josef Ajram. Este é outro prodixio pouco "coñecido". O seu plamarés teno curiosamente tatuado na súa pel, entre eses tatuaxes destaco o Ironman, Ultraman e o Marathon des Sables. Moitos coñecedes o que é o Ironman , xa que é unha proba moi famosa, ten unha das súas edicións na illa de Lanzarote, pero menos coñecido é o Ultraman. Aquí nestes videos podedes velo en acción e coñecer un pouco a Josef Ajram:
Estando en Paradas do Sil, lendo un cartel de inicio dun PRG , abaixo de todo poñía "baixo as indicacións M.I.D.E." Estuben buscando información e tirando de memoria para acordarme da páxina web que indicaba aquel cartel, e atopein toda a información. Aquí vos deixo un breve resumo.
M.I.D.E: Método para Información de Excursions
Premendo no logo entrades a páxina con toda a infromación
É un sistema que mide, o recorrido do sendeiro así como as súas dificultades técnicas e físicas, sirvenos para valorar e escoller o mellor sendeiro , ou o máis axustado as nosas límitacións técnicas ou físicas. Este sistema foi concevido para previr accidentes nas excursións e saídas a natureza.Permitenos ter unha información bastante fiable do recorrido que queremos facer.
M.I.D.E neste aspecto tamén se pode desmenuzar da seguinte forma:
M: Medio; Severidade do terreo, sinalización de riscos. I: Itinerário; Señalización e orientación do sendeiro. D:Desplazamento; Estado do terreo. E: Esforzo: Cantidade de esforzo medido en horas
Pareceme unha idea xenial, tanto para senderias , como para corredores. Con esta información podemos aventurarnos por sendeiros , e saber onde nos metemos. Esperemos que siga avante esta iniciativa e vexamos máis carteliños co logo MIDE
Crónica da Media Carreira Cañóns do Sil (por un servidor)
Toda a carreira discurre polo concello de Paradas do Sil, alí mismo o día 23 no concello recollo o dorsal, ao día seguinte nunha especie de garaxe/alpendre, dan denovo os dorsais e os chips de control (que o día anterior non os tiñan) ,alí teño un pequeno problema co dorsal e teñeme que cambiar o número do 318 ao 384 xa que para ao número 318 non había chip de control.
Xusto despois de recorrer o dorsal , entrame o mítico e clásico apreton despertino precompetición, vou o bar restaurante do outro lado da micro plaza e espero uns minutos eternos a que saira o usuario do baño de homes, dada a eternidade da espera, non me queda outra que meterme no de mulleres, ou efectuar a deposición no medio do ínfimo pasillo. Entro no baño (non vou a descrivir nada máis) e cando quero saír, a porta está bloqueada, era unha porta de corredera e non habia bicho no mundo que abrise eso desde dentro, despois de 10 minutos o usuario do baño de homes por fin sae, e escoita , máis ben ve como se zarandea a porta do baño de mulleres e pregunta se estou ben. Cando lle digo que estou encerrado o usuario pon unha cara de incredulidade increible, podo velo por unha rendixa que hai entre a porta e a parede. O usuario vai avisar a doña do bar restaurante, que se achega alí e me berra unhas instruccións que non me axudan a saír de dita situación, enton ven o fillo... o amijo do amijo do fillo e o que estaba tomando a chiquita alí na barra, non lle dan vento a desmontar a porta... e finalmente entran en escena o personal de protección civil cunha caixa de ferramentas e consiguen abrir a porta....
Despois desta carallada, preparo o dorsal e paso o control para poñerme na saída, según as previsións meteoroloxicas tiña que chover e facer frío, cousa que non fixo e que sorpendeu a todos os participantes, eu incluido que levara a mochila chea de roupa de abrigo.
Dan a saída as 9:40 máis menos, según a previsión que había. Cruzamos parte da vila por unha zona de asfalto, ahí quen máis quen menos xa se vai posicionando nos postos de cabeza, e máis de algún como astutos raposos vanse pegando aos cus que máis lles conveñen , despois deste pequeno tramo xa nos metemos no monte de cheo.
Comenzamos a descender, no meu caso como unha cabra montesa kamikaze. Os camiños deste parcial eran estreitos e naulgún caso embarrados , e nouto directamente pasaba un regato, incluso polo súa verticalidade tinas que facer algún apoio na vexetación e nas pedras colindantes.
Durante todo o descenso fun a par cun grupo de xente, moi simpáticos todos e moi amables e sobre todo moi compañeiros, esto foi unha das cousas que máis me impresionou durante toda a carreira, o compañeirismo que había, ante un resvalon ou unha caída sempre habia unha man compañeira para xudarche ou darche animos.
O descenso foi duns 4 kilometros, pasamos dunha cota de case 700 metros aos 160 +-. Nesta parte como é loxico moita xente se desgastou moito dada a facilidade que supoñia a caída libre por aqueles carreiros. Despois de atravesar varios regatos e inumerables fragas. Chegamos a primeira parte de ascensión, os dous primeiros kilometros de ascensión foron ben levados, salvo que apartir do kilometro 7 +- as ampoias que tiña en sendos pes, empezaban a dar batante a lata, neste momento cando a pendiente xa era moi pronunciada e quen máis e quen menos iba a un ritmo de carreira super lento e case todos por non decir todos subian por aquelas costas andando, apareceu unha muller dus trintalargos -cuarentas (de zarautz e socorrista, tema que nos deu palique gran parte do camiño), animou a todo quisqui co seu bo rollo e fixo que un grupo de competidores empezasemos a coller un ritmo máis forte , e deixasemos atrás aos competidores máis cercanos. A este ritmo so aguatamos a protagonista en cuentión un chaval duns trinta e poucos alto como un eucalipto e eu, así aguantamos ata o kilómetro 12 +- apartir de ahí e nun pequeno descenso , e unhas pisadas que me fixeron torcer o tobillo esquerdo dúas dolorosas veces e as ampoias dos pes cada vez máis grandes e "jugosas" fixerón que o meu ritmo baixase e se distanciaran bastante.
Do kilometro 13 ao kilometro 14 foi sen dúbida a peor subida , tendo que botar case as mans ao chan e enrollar a lengua nun brazo para que non tocase nos toxos e pedras que pisabas, foi unha subida que marcou para min a carreira, xa que parte dela ,case a metade, a fixen correndo ata que reventei polos catro costados. No kilometro 15 había un dos habituallamentos , había O HABITUALLAMENTO que me dou a vida, (cada X kilometros había habituallamentos con bebidas, e froitas), neste habituallamento habia algo enriba da mesa que me dou a vida, apoias de glucosa.
Collin unha rengleira de ampoias pero entre o cansancio o sudor e o encefalograma plano que me caracterizaba durante a subida e alí mesmo, non lle din xeito a separar un par de ampoias do resto, tuben que pedir axuda as mulleres que estaban alí cortando froitas. Despois de inxerir a primeira ampoia notei o seu efecto como a poción maxica de asterix, podendedo volver a correr cun ritmo bo incluso adiantando a varios corredores que tiña por diante, a outra apoia que lebava caeume polo camiño e coulleuna o competidor que me precedia.
Xa quedaba un kilometro escaso para chegar a meta, e a visión do inflable vermello da meta xa estaba próximo, unha fraga máis e chego a meta, onde me esperaban gran parte da xente que había coñecido polo camiño, e cos berros do home alto como un eucalipto (non sei o seu nome) e da muller aquela que me animou gran parte do camiño, chego a meta cos aplausos de aqueles compañeir@s que sufriron conmigo parte do camiño.
O psicólogo Philip Zimbardo, fixo na década dos 70 un experimento sobre a conducta humana.
Zimbardo pretendia demostrar entre outras cousas, que a afirmación "O home é malvado por natureza", era erronea. Selecionou a un grupo de voluntarios con prefiles psicolóxicos dentro dos parámetros considerados como normais, otorgoulles aleatoriamente a cada un ,os papeis de prisoneiro e carceleiros, nunha prisión ficticia. O experimento que estaba diseñado para 1 mes, pero cancelouse na primeira semana. Aquí vos deixo os testimonios, tanto de Zimbardo como dos voluntarios convertidos en carceleiros e en reclusos.
Estadísticamente las estadísticas no funcionan, así mismo, una revolución pacifica tampoco funciona.
Que pasaría si existieran estas maravillosas redes sociales en mayo 1968 en Francia en las mitificadas revueltas estudiantiles si fuesen convocadas por facebook, twitter y cualquiera de sus ramificaciones¿? Pues irían cuatro personas y no tendría repercusión alguna, ni tan siquiera saldría reflejado dicho acontecimiento y revuelta social en ese libro tan gordo que hace de cuña en ese sofá que se tambalea.
Curiosamente de un tiempo par aquí, siempre escucho a padres, madres y educadores quejarse que los niños ya no juegan como antes en la calle, que solo están enganchados a juguetitos virtuales,curiosamente esos mismos educadores y progenitores, no ven que ellos mismos hacen exactamente lo mismo?? En cualquier foro, bajo el anonimato de la red, hay miles de bolcheviques y miles de musolinis, pero rebasada la barrera virtual nos encontramos con cobardes, que ya no piensan por si mismos, si no que solo critican sistemáticamente cualquier opinión contraria a la propia.
Así mismo aquellas magnificas protestas que paralizaban países, que crearon épocas de crítica social y movimientos subversivos, ahora se encuentran bajo el amparo de anonimato, estoy seguro, que miles de personas en facebook teclearon "me gusta" o "asistiré" a la próxima huelga general que está convocada para el 29 de este mes, seguramente que la inmensa mayoría de la gente, miles de ellos, simplemente se quedarán en sus cómodas camas, o se irán al trabajo y sonreirán cuando vean a cien personas gritando consignas extrañas para ellos.
Las luchas son virtuales, son mediocres, tan mediocres como toda la clase política. Esa virtualidad ampara esa desbocada imaginación nos hace creernos jefes , tenientes coroneles de ejércitos inexistentes, pregoneros de mensajes vacíos, reindivicadores y líderes falsos, tan falsos como los ídolos que adornan esos majestuosos templos.
Día tras día y observando detenidamente , te das cuneta de que ya nada es real, todo gira a esa virtualidad, hacemos ascensiones a montañas imaginarias en la esquina perdida de un valle perdido de Nepal, ayudamos a exterminar el hambre en el mundo con un clic , desensibilizados completamente ante los sufrimientos ajenos, desmemorizados y faltos de creatividad, miedosos.
Esas profecías con las que nos intentan dar miedo, esas grandes factorías del márquetin, ya no funcionan, esas profecías ya se cumplieron hace mucho, ya impera el caos y el desorden, ya nada vale nada, y tu voz no existe, solo es un remoto recuerdo en tu interior, es el ruido del teclado, así como aquellas viejas revueltas son solapadas por famosillos de quita y pon este mundo despedazado por el alter ego virtual que lucha encarnizadamente en su butaca con respaldo, creando rebeliones y eslóganes vacíos.
(Subida o Mustallar 2010 pulsar para ver máis grande)
Xusto nese momento que te quedas en branco, non sabes que facer, quedas nun estado de letargo durante uns segundos, segundos que parecen minutos debido a súa intensidade. En todos os manuais de supervivencia que podes coller , sacas unha conclusión "ou tomas unha decisión sexa boa ou mala ou o resultado vai ser tráxico". Ahora que chega o outono, aventuraremonos no monte, rutillas máis ou menos complicadas ou técnicas, ou de máis ou menos kilometros. Nestas "rutillas" moitas veces complicamonos máis da conta, sobrevaloramonos, ou simplemente cometemos erros de orientación e un longo etc. Que facer cando temos agún problema no monte e por exemplo (como na última rutilla que fixen) o úlimo núcleo poboado está a uns 14 kilometros (costas arriba, costas abaixo) se ainda para engadirlle cousiñas o tema non tes un mapa e o camiño está moi mal señalizado (como na última rutilla). Se tes tan mala sorte, pero é un factor a ter en conta, de que che pase algo en dita situación, tes que ter enconta varios aspectos e consellos que podedes ler facilmente aquí.
Bueno, eso é encanto a seguridade, pero se o noso problema convirtese nun problema de verdade , de asistencia inmediata, teremos que poñernos en contacto co 112, pero é posible que si estamos nunha zona realmente aislada non teñamos covertura no noso teléfono movil. Neste punto, é si vamos a facer unha ruta que nos leve a lugares aislados sería convinte que portaramos un sitema de localización por satelite, así escrito sona a un cachivache super sofisticado, pero nada máis lexos, ultralixeiro e comodo SPOT . Esta ferramenta de ínfimo peso é moi comodo de portar, realmente salva vidas, dando unha posición exacta cando se activa, enviando unha señal de emerxencia aos 112.
Despois do aviso de emerxencia e se estamos na montaña, seguramente veñan ao noso rescate un dos mellores equipos de rescate en montaña de toda europa. Este grupo de rescate é o GREIM da Garda Civil. Este grupo de rescate é do mellor , deixovos varios videos para que vexades como traballan :
Esperemos que este outono-inverno non teñamos que lamentar mortes nos nosos montes e montañas, porque problemas e erros sempre poden acontecer pero se vamos desequipados, ou con uns coñecementos nulos do entorno no que nos movemos.... a probabilidade de que teñamos un problema aumenta exponencialmente.
Morreu o verán, chega a rutina ,chega o Outono, chega o Inverno.
(play)
Últimos días de praias masificadas, de carreiras pola area, últimos días de "vento na cara". Despediadas, adeus aos compañeiros. Chegan as primeiras ondas cos últimos raios quentes de sol.
Chegan as ondas de septembro Chegarán as ondas de septembro?
Canto custa a unha persoa de nivel medio, praticar un ou varios deportes? Que facilidades ten unha persoa para adicarse a un deporte/es? Cunde económicamente ser deportista?
Deportista:
Dependendo do deporte que practiques a túa inversión de cartos vai ser maior ou menor, se practicas un deporte colectivo a inversión será menor, ou se o Concello onde o practiques apoia ese deporte en concreto (axudas, instalacións...)No caso que che guste o piragüísmo (por exemplo) a inversión será de 50€ a ficha federativa de caracter anual, a cuota de socio (se se da o caso) e no peor dos casos mercar unha piragua (uns 1000 €). Se eres un rariño como este que está a escribir, a cousa cambia. Se queres praticar un deporte que carece de axudas e de "instalacións" a cousa cambia bastante.Sacando fichas federativas , seguros... Se te adicas ao surf (por exemplo) cun nivel medio, a inversión será: Neopreno (inverno) 200€ , taboa 300€, invento 30€ , se tes que coller o coche que se queres coller algo de olas vas ter que collelo hai que sumarlle a gasolina, a comida ..... Se ta adicas a correr , se te adicas a escalar, se te adicas a nadar, se practicas triathlon, se che gusta calquer deporte coma estes , que apenas tes instalacións públicas, que tes que desplazarte kilometros para chegar ao "punto" para praticar ese deporte, se non tes patrocinadores, se traballas e a metade do salario vaise nestes vicios tan sanos.... Será mellor que non calcules nunca o que levas invertido o que levas gastado para disfrutar do teu ou teus deportes favoritos, se tes a desafortunada idea de calcular o que levas invertido, seguramente que te tires dos pelos, e se desgraciadamente tubestes algunha lesión , sumalle os fisioterapeutas os médicos e os acupuntores. Posiblemente a cifra resultante, a suma de todo esto, será unha cantidade bastante próxima ao precio desa fantástica furgoneta camper coa que soñas.
(de dereira a esquerda, o que levo nos pes, automáticos btt, pes de gato, zapatillas de correr,zapatillas de carreira por monte, zapatillas de correr, zapatillas de descanso...)
Yonki:
Se polo contrario, a túa vida reducese a traballar e fundir todos os cartos en ir de festa e "meterte de todo", posiblemente ainda che quede algo de cartos para meterlle "vidilla" a máquina tragaperras da esquina do bar. Se este é teu caso "tan afortunado", non sabes os cartos que te aforras e o ben que invirtes os que tes. A tí importache unha pouca merda se os do Club X non teñen instalacións onde praticar o seu deporte, a tí dache igual que fulanito de tal esté na cidade X competindo representando ao teu pobo, comunidade ou país. Impotache todo unha merda (menos o futbol, "futbol de bar") , sempre que teñas con que calmar o tembleque que che recorre o corpo. Se no teu pobo chegado o inverno non hai nada de nada que facer, na rúa solo hai as clásicas prantas rodadoras do deserto, e bares abertos... dache igual. Cando chegas do traballo , pretendes ir a facer un pouco de deporte ou simpleme gozar dunhas instalacións digamos "ludico-deportivas", pero dase a extraña casualidade de que iso non existe e sabes certamente que non existirá, que é o seguinte que se che ocorre¿? xogar coas prantas rodadoras do deserto ou ir ao bar a ghobernar o mundo¿?. É máis que normal que a xente prefira estar no bar que adiacarse algún deporte. Non tes instalacións, non tes axudas, non tes medios, non tes , non tes.
Conclue:
Se o teu entorno sempre foi no primeiro prefil, ainda que gastes e gustosamente moitos cartos, posiblemente darache "igual" correr pola rúa que por unha pista de atletismo. Serás de eses desquiciados que non teñen outra cousa que facer que machacar o corpo, e maldecir a toda a clase política por apoiar o deporte cando só se producen éxitos en forma de € ou para chupar un puñado de Votos. Se o teu caso é o segundo perfil, serugamente non entres neste blog e seguramente serás dos que está neste preciso momento fumando (o que máis che gusta) ou dirixindo as tropas dende o acomodado taburete do bar, na túa particular cosnquista e orden mundial.
"maldigo os maravillosos políticos , eses que saen na foto chocandolle fortemente a man ao deportista X, maldigo aos políticos que machan e lles sacan as ganas de todo aos deportistas, maldigo a esa factoría de yonkis chamanda administración pública"
"deixate de tonterias , o que ten é que faser máis consertos e cousas, deixate de paiasadas. Para que hostia queres eso se non vai traer benefisio ningún ao pobo" "non temos medios, non temos instalacións non temos patrocinios, non temos nada, pero o que temos non o teñen eles, non nos damos por vencidos"
Natureza Derrick Jensen Dean Potter Chuck Palahniuk Christopher Mccandless Unha persoa con moito que decir cun megafono Banksy Post-Rock Idealistas anti-sistema
Wim Hof este holandes ten a cualidade de resistir temperaturas extremas (baixo cero) O frío ao que se emfronta como retro o señor Wim mataría a calquera persoa en 5 minutos, asombrosamente Wim domina a súa mente a niveis incribeis, deixando o seu corpo nun estado de semi letargo mentras corre. A reacción normal do noso corpo ante temperaturas extremas, neste caso de frío, é reduir as pulsacións ao mínimo así como a vaso constrición das venas e arterias das extremidades, para manter os órganos vitais a salvo. Este home consegue que o seu corpo non reaccione dese xeito ante o frío, e por elo é capaz de sobrevivir a retos tan asombrantes coma este:
Realmente sabemos bastante do corpo human pero da mente non sabemos case nada, e menos dos seus límites.
O que acontinuación exploño está extraido parcialmete do Centro Social Autoxestionado Caleidoskopio
Podedes ver a información máis detallada premendo aquí.
A idea é facer xabón de uso doméstico apartires de aceite usado.
¿Por qué facer xabón a partir de aceite usado?
• Os deterxentes comerciais están compostos de dúas clases de productos principalmente:
Tensioactivos, que teñen como función a dispersión das graxas e disminuir a viscosidade da auga, facendo que esta penetre mellor nos tecidos. Nos deterxentes comerciais utilízanse moitos que persisten moito tempo nos ríos e mares. Os segundos compostos son os abrandantes, que teñen como función mellorar as condicións nas que actúan os tensioactivos. Moitos deterxentes conteñen algúns tóxicos, como o NTA (ácido Nitrilo-Tri-Acético) ou o EDTA (ácido Etilen-Diamino-Tetra-Acetico), altamente contaminantes.
O xabón tradicional ten dúas propiedades principais: abrandante e tensioactivo e ademais é degradado rápidamente polas bacterias polo que permanece menos tempo na natureza perxudicando á vida.
• Evitamos a contaminación por outros productos que levan os deterxentes.
• Evitamos a posibilidade de que os nosos aceites sexan verquidos no medio.
• Polos seus compoñentes é o xabón menos agresivo que existe para a Natureza sendo ideal para fregar a louza, o chan e lavar a roupa.
O proceso de fabricación é o seguinte:
Ingredentes:
* 3 litros de aceite usado doméstico * 1 litro de auga * 360 g de sosa. Fácil de atopar en calqueira drogueria
Podedes usar outras cantidades sempre que respetedes as proporcións
Preparación:
* Elexir un espazo ben ventilado, forrar o chan con periódicos e utilizar luvas (moi importante). Non utilizar utensilios de aluminio, si de prástico ou madeira. * Colaremos o aceite para quitarlle restos de comida ou partículas queimadas e botaremos nun cubo de plástico grande. Quentaremos o aceite un pouco para facilitar a reacción. * Noutro cubo (non de aluminio!) botamos a auga. Con moito coidado e pouco a pouco engadímoslle a sosa, removendo cun pau de madeira ata que se disolva totalmente. Coidadiño neste paso, a sosa emite vapores tóxicos e pode provocar queimaduras se cae na pel, nese caso lavar inmediatamente con abundante auga. * Botamos a solución de sosa no aceite (nunca o revés) e comenzamos a remexer cun pau de madeira a bó ritmo e con coidado das salpicaduras. Ha que remexer vigorosamente ata que a mezcla se volte espesa. Este proceso durará sobre unha hora... a batidora de casa axudarache moito pero ten que ter o pé de prástico e se non tes, podes invitar os colegas con batidora ou con ganas de remexer... * Cando a mistura se volva espesa que é cando ten unha textura cremosa xa está listo!! este é o momento de engadir algunha pranta ou esencias e misturar. * Cando isto aconteza bótase nun recipiente (por exemplo unha caixa de froita cuberta cun plástico, caixa de madeira) e cúbrese cun plástico ou manta. Pasados dous ou tres días desmoldase e cortase en anacos, posteriormente colócase nunha rexilla e vóltase a tapar. * O xabrón estará seco e listo para usar en 3 ou 4 semanas, canto máis tempo se deixe mellor. Para a súa mellor conservación podes gardalo nunha caixa cando estea completamente seco. * Este xabon pode utilizarse para a lavadora, só hai que diluir as pastillas en auga quente, cortandoas en pequenos anacos. Poñer ao lume e deixar que ferva un intre e apagar. Deixar enfriar coa tapa posta. Se non se disolveu darlle coa batidora.
No se preocupe todo está bien. Siga trabajando 10 horas diarias para la gran empresa corporativa Deje que sus ideales sean borrados. Machaque las cabezas de los manifestantes que piden derechos, justicia, pan y dignidad. Persiga a la oveja negra. Difunda el miedo. Corte de raíz todo pensamiento que intente escapar a la máquina. Difunda emfermedades inexistentes. Sigue mirando, escuchando a los medios , a los medios que utilizan las palabras crisis, miedo y terrorísmo 500 veces en la misma frase. El mundo se para con las vidas inventadas de 5 famosos sintéticos. El mundo se para con el éxito deportivo. El mundo está bien. El mundo es hermoso. Siga consumiendo. Su meta en la vida es ser presa de la moda. La moda es fundamental en sus majestuosas vidas. Sientanse como en un anuncio de perfumes, tan hermosos y despreocupados. Sigue los consejos de los profesores que te repiten día trás día que no llegarás a ser nada ni nadie, que no estudies. Estudiar es para fracasados. El dinero es fabuloso. El dinero es todo. Sin dinero no sale el sol. El mundo gira gracias a la voluntad del poderoso. No te esfuerces en nada. Consume en las grandes cadenas. Se cordial. No consumas en el pequeño comercio. Usa ropa actual, jovial. Sigue siempre la corriente. Teme al individuo diferente, desconfia de su lengua y de su cultura, seguramnete sea un terrorísta. Lávate las manos simpre cuando toques,o abraces a alguien, recuerda : Cepillate dabajo de las uñas. Nunca te sumes a unha manifestación. No arroges pintura sobre bancos, multinacionales o cajeros automáticos. Procura hacer el mínimo ruido cuando no estes contento. No beses ni des abrazos. Hechale simpre unas monedas al mendigo de la esquina. No luches por sus ideales. Tenga vergüenza. Eres parte de la cadena productiva, eres un pilar básico de esta empresa, no pienses por ti mismo piensa en el equipo, pinsa como producir más y mejor. Eres fundamental en todo esto. Eres un individuo único y hermoso, pisa ,aplasta para conservate igual. Eres especial. Procura que las protestas de los exaltados caigan en sacos rotos. El poder reside en 20 personas, el pueblo no tiene sufinete criterio para atesorar el poder. Sigue triste y resignado. Naces con un proposito, vives trabajando 12 horas por ese proposito, mueres por ese maravilloso proposito. Riete del acento del vecino. Siente la incertidubre del mañana. Fantasea con coches de lujo. Compra cosas fundamentales y totalmente necesarias para ser una persona respetable. Apareta felicidad. Siente el peso del mundo sobre ti. Sigue a la derecha y a la izquierda. NO PIENSES.
"Estos días de absoluta “marea roja” la gente va por la calle con una cara de felicidad que asombra. Me imagino yo que será algo efímero, que la droga tendrá un efecto temporal"
A percepción de algo ou dunha situación depende de cada individuo, o analise dun rísco varia enormemente dentro da subxectividade de cada cal, os límites que sobre pasa cada cal ante unha situación son totalmente distintos en cada un. Cada individuo, en condicions similares, interpreta o rísco dun xeito ou de outro, desta maneira cada individuo analiza unha misma situación e se enfronta a ela de xeito diferente.
Os océanos cubren o 71 % da superficie da Terra. O seu cor azúl non é debido ao refelxo do ceo, se non que a auga dos océnaos teñen un lixeiro cor azul que se fai notable en grandes cantidades. O fitoplancton do océano absorbe o dióxido de carbono e desprende oxíxeno, reación química similar a que fan as árbores, un 70 % do oxíxeno da terra ven dos océanos. A contaminación dos mares é apreciable por calquera que se achegue a calqueira praia azotada polo mar de fondo, praias próximas a zonas portuarias...
Os desastres ecolóxicos repitense ao redor do globo:
A Parafina ese gran antideslizante que usamos a cotío para non esvarar nas nosas taboas de surf e corchos, é un derivado do petroleo, si para quen o descoñecera é un de tantos derivados do gran contaminante. Antes da aparición deste derivado, máis ben do uso no mundo do surf, a xente tiña que exprimirse a cocotera para acadar unha substancia axeitada e comoda para non esvarar sobre a taboa. Ata a onde chega o meu saber , antigamnete usabase area mezclada con resina como último acabado das taboas, algo similar a capa final dunha taboa de windsurf, outros usaban cerews diversas como as ceras de velas, e ceres especificas para barcos. A aparición da Parafina, tal cal a coñecemos hoxe por hoxe supuxo unha clara revolución, é un sitema moi prático e económico, pero ten un inconvinte que é un derivado do petroleo, non parece moi lóxico que un deporte que está estreitamente ligado a natureza, use contaminates para a súa práctica. Moita xente en diversos blog é páxinas difundiron o método de reciclado de parafina exemplo disto aquí.
Pois ben a verdade que é todo un puntazo o reciclado de parafina, eu xa teño unha boa bola para fundir na tarteira, pero casualmente hoxe chegoume un e-mail de Surfers Against Pollution cun link que vale a pena mirar. Tratase dunha substancia de características similares a parafina pero totalmente ecolóxica e biodegradable.
Na época estival que xa está tan cerca, cando máis saturadas están as praias. Os concellos empecan a seleccionar o persoal para os servizos de socorrismo, a limpar a praias, vamos os típicos preparativos para a oleada de turistas, sol e praia. Do que vou a falar a continuación é dos servizos de socorrismo.
Un dato, según o Instituto Nacional de Estadística, en 2008 producironse en toda galicia 220 afogamentos con resultado de morte, 71 deles so na provincia de Pontevedra.
Con estes datos que so son dun ano, cabe esperar que os socorristas da provincia de Pontevedra por poñelos de exemplo estén debidamente cualificados , formados, e dotados dunha boa forma física.
Isto seria o lóxico e necesario , pero en canto a formación actuamnete non existe unha "titulación" de socorrismo so unha "certificación" , que pode ser expedida por diferentes organismos e empresas privadas, proximamente e gracias a aprobación no BOE 9/3/04 e BOE 01/12/07 , poderemos gozar dunha titulación profesional, para exercer o noso traballo, esperemos que este traballo se vexa amparado dunha maior profesionalidade.
Moitos concellos tomanse o socorrismo como un xogo, ou un mera esixencia para ter nalgunha praia o valorado galardon "Bandeira Azul", a profesionalidae e seriedade dun servicio como este depende principalmente das aptitudes dos seus profesionais pero gran parte de profesionalidade (por non decir toda) ven dada dende o concello.
Este é un bo exemplo:
É lóxico que un concello contrate a rapaces de 16 anos para exercer como socorristas? Lóxico ou non isto fai que a xente vexa que o servicio que deberia ser profesional é levado acabo por "rapaces", da a impresion que este servizo non é serio, ou o profesional que deberia ser. Fora de que estes rapaces sexan aptos ou non para o desempeño deste traballo.
Cantas veces chegamos a unha praia e os socorristas están durmindo ou xogando na area como se fosen uns usuarios máis da praia, pois bastantes ainda que cada vez menos, a culpa desta actitude dende a miña humilde opinión é do concello e do xefe de servicio delegado, dado que non fan nada para remediar estas actitudes, exemplos disto sobran.
Outra gran parte de culpa é do grupo de socorristas que ven sexa por incoscinecia ou por non valorarse o suficiente, ou polos esteriotipos que arrastra esta profesión, fai que moitos traballadores opten por unha actitudes pasiva ou de canchondeo. "Un chollo que che permite estar o sol todo o día sin facer nada"
"Un joven socorrista contratado por el Concello de Ortigueira como auxiliar de salvamento para la temporada estival falleció ayer en la playa de Morouzos. Se trata de Jonathan Pumar Pérez, de 23 años, natural y vecino de la localidad. El suceso se produjo en torno a las cuatro de la tarde, cuando el vigilante se encontraba en la caseta de salvamento atendiendo a una persona que había tenido un esguince. Según la información recogida al respecto, Jonathan Pumar Pérez tenía problemas de corazón e incluso llevaba implantado un marcapasos. Al parecer, sufrió una parada cardíaca, de la que no se recuperó. El joven había sido contratado por el Concello ortegano para la campaña de verano en la playa de Morouzos. Debido a su enfermedad no podía realizar trabajos de riesgo, como rescates en el mar, por lo que su cometido se centraba en la prestación de servicios de primeros auxilios, para los que estaba cualificado, en la caseta de vigilancia. Esta muerte causó una gran consternación en el municipio de Ortigueira, por tratarse de una persona conocida y por el hecho de que ocurrió en plena celebración del Festival Celta, con el pinar y la playa de Morouzos repletos de gente, así como con la propia villa. La familia ha instalado la capilla ardiente en el obitorio número dos del tanatorio Servisa de Ortigueira. El sepelio está programado para hoy, domingo. La comitiva fúnebre partirá del tanatorio a las 17:45 horas hacia la iglesia parroquial de O Ermo, en la que a las siete de la tarde se celebrará el funeral de cuerpo presente. A continuación, los restos mortales del fallecido serán depositados en el panteón familiar del cementerio de esta misma parroquia ortegan"
Tamén hai que destacar, que esta profesión non está moi enraizada na sociedade, explicome.
Cantas veces durante o verán se escoitan mofas e risas cando para un socorrista pola area facendo unha patrulla por exemplo, cantas veces se oen os típicos comentarios facendo referencia a xa cuarteada serie noventera americana, grandes estereotipos. Por outro lado, cando pasa o camion de bombeiros ou unha ambulancia, porqué nadie se mofa ou fai comentario algún ¿? , é acaso que agunhas profesions relacionadas coas emerxerncias gozan de mais "prestixio" ca outras, pois si.
Isto ven dado creo eu polo pouco tempo que levan os servicios de socorrismo implantados en Galicia, e por outros motivos que xa mencionei, liñas arriba. Noutros lugares con máis historia referente ao socorrismo, como poden ser as costas Californianas ou as constas Australianas, gozan dun estatus e dun recoñecemento social grandisimo, fora de si teñen máis numeros de rescates ou que estes servicios non son comparables os de aquí non vou entrar, pero o que si é que este traballo é igual aqui que nas antipodas, vixiar ao bañistas e axudarlles cando as pasan canutas.
Aqui deixo un comentario anónimo da noticia de arriba:
"A verdade é que é unha pena a morte deste rapaz; pero a min gustaríame saber que figura consideran, nun servizo de emerxencias, a dun "auxiliar socorrista", que coñecementos e títulos son esixibles para a devandita función, e que recoñecemento médico pasou como apto este pobre rapaz, para desenvolver ese traballo; un traballo que require dunhas condicións fisicas que unha persoa cunha enfermidade coronaria, dubido que as teña.
Eu mesmo traballei nun servizo de socorrismo en praias, e sei que o concello é o encargado de seleccionar á xente remitida dende o INEM cunha oferta de emprego.Ano tras ano, determinados concellos de Galicia encóntranse con serias dificultades, para atopar persoal calificado que atenda, de forma axeitada, un servizo de socorrismo en praias. O que non se pode aturar é que calquera persona, teña a condición física que teña, e teña ou non teña formación en primeiros auxilios ou socorrismo, sexa seleccionado para un servizo que non é ningún "carnaval", senón que hai un risco inherente á propia actividade . Estamos a tratar de vidas humanas, ben propias do servizo, ou alleas ó servizo, como son os centos de bañistas, usuarios das nosas praias. Isto é intolerable e totalmente inadmisible.
Estase tomando este tema demasiado á lixeira, por parte da administración e, dado que non existe moita información, nin regulación a disposición dos cidadáns, pasan desgrazas, e quedamos totalmente entristecidos, mudos... E como non temos información, a maioría das veces, cos brazos cruzados."
Neste comentario queda plasmado e ben resumido que pasa cos servizos de socorrismo (polo xeral) en toda Galicia. A culpa e responsabilidade recae nos concellos que proporcionan estes servizos carentes, pretendendo que o socorrista sexa o "rapaz" que se fai cargo da vixianza do areal, de atender aos usuarios e depaso calquera cousa que se lle antoxe ao concello como limpar os aseos públicos, acudir a incendios forestais e un larguísmo etc. o de sempre a mítica e mística frase "cando pase algo xa verán" ou "até qeu pase algo non van cambiar as cousas" e decir ten que morer fulanito de tal para que un servicio de emerxencia sexa "como deus manda", patético non cren? Por esta regra de tres, moitos servicios terían que ser punteiros a nivel mundial. En fin...
"¿Nós valoramos lo sufiente?" é un artigo que está no blog de Vigías na Voz de Galicia, no que non queda nada atrás para explicar dende un punto de vista profesional , as carencias dun servicio.
Está máis que claro que este verán chegará como calquer outro e os concellos farán o que queiran con este servicio que moitos se toman a cachondeo pero de cachondeo non ten nada de nada. Sen máis fagan caso das recomendacións do socorrista e das bandeiras.
