"Mi testigo es el cielo vacío"

lunes, 19 de septiembre de 2011

Penedos do Lobo 2011



A nosa aventurilla comenza coa saída da miña casa as cinco da tarde rumbo Ponteareas onde me espera meu compañeiro Jorge, de alí tiramos direción Pobra de Trives - Manzaneda onde disputaremos a sexta edición do Maratón Alpino Pendedos do Lobo, nós concretamente disputamos o Cross Alpino, 24 kilómetos oficiais e 28 kilometros oficiosos (+ 300 metros a maiores que fixemos nós).

No coche entre Ourense cidade e Pobra de Trives e dado o noso estado físico lamentable despois dunhacena de traballo, decidimos parar a durmir.
Buscamos un sito de xeito infructuosamente ata que diante nosa, a dereita da estrada vemos unha pequena esplanda, o xusto para meter o coche con "seguridade" de que ningún trasnoitador nos leve por diante, poñemos o coche pegado a un muro , entre o muro e o che poñemos a nosa tenda de campaña onde cenamos uns bocatas e despois submerximonos dentro de cadanseu saco verde e ata o día seguinte.




Ás 7:00 sona o despertador, erguemonos e almorzamos unhas barritas enerxéticas de chocolate , regadas cun bo acuarius de laranxa, ah! e os famosos "orejones" (albaricoques deshidratados).
Recollemos todo e poñemos rumbo a estación de montaña de Manzaneda.
Nun cruce dudamos por onde ir, e acabamos perdidos por Chandrexa de Queixa , surcando pistas forestais e facendo eslalom entre vacas, despois dunha hora e media larga, e coa demora que supon recoller a tenda e almorzar, chegamos tarde a estación de montaña, chegamos co paso pola estrada dos competidores da Maratón.



Recollemos os dorsais as nove e vinte praticamente, corremos hacia o coche cun frío case de decembro rodeados dunha espesa neboa que penetraba no máis profundo do corpo, e nós vestidos de chandal... Según os partes que vin agora estabamos por alí entre uns 6-8 grados...

Chegamos o coche cambiamonos dentro del, xa que fora podíamos coller unha hipotérmia. Corremos o máis deprisa hacia a saída, cando chegamos alí eran as 9.35 a saída fora con puntualidade inglesa as 9.30.
Os participantes más retrasados tiñan unha ventaxa duns 5 minutos frote nosa. Collemos un ritmo bastante potente para alcanzar algún dos corredores o que fai que Jorge sufra moito, dado que tiña os cuadriceps entumecidos polo frío, estabamos case no alto de Cabeza de Manzaneda, rodeados de neboa cunha visibilidade moi reducida, duns 15 metros e cun vento extremadente forte e humido a par.



Na primeira baixada Jorge vaise retrasando polo dolor nos cuadriceps, con vistas a un eventual abandono decido agantar un pouco con el e despois emprender a carreira en "solitario".

O meu ritmo é moi elevado, atopome moi ben e motivadísmo, e a primeira vez que teño que pedir paso a outros competidores para poder seguir co empuxe que levo, sobre todo nas baixadas máis técnicas que desfruto como unha cabuxa deixandose caer. Adianto a decenas de corredores, non dou crédito, incluso vou tan ben que me salto os dous primeiros avituallamentos, eu portaba un botellin para hidratarme, dous xeles de froitas, e un puñado de "orejones".

No primeiro (para min) avituallamento preguntanme varios dos que proporcionaban auga e alimentos se eu era o primeiro dos da maratón, cousa que eu quedei moi sorpendido ata que me viron sacar o cortaventos ao mesmo tempo que eu lles decia que non que saíra un pouco retrasado da saída pero que corria o cross, sacado o cortaventos non lles quedou dubida xa que no meu dorsal poñía CROSS nunhas letas verdes .

Cada vez os camiños fanse máis estreitos, nun marco inmellorable rodeado de motañas verdes e pequenos regatos , paso en soidade sen competidores a vista nin por diante nin por atrás, solo observado polas equilibristas cornudas e rumiantes cabuxas que me miran con curiosidade dende unha vertical. A carreira faiseme rápida, "moi de correr", con grandes aceleracións nas baixadas e subidas dende as máis faciles ata as máis técnicas. Cambioume o chip completamente dende a nosa saída retardada, do modo "finisher" a modo "competición", cousa que me estimula máis, vou sobre todo centrado con pequenos e repetitivos brotes musicais, que atronan a miña cabeza.
Cada pouco sacome o cortaventos para poder refrigerarme mellor, despois en cada subida o vento apreta, unhas rachas dun vento xélido propio do inverno, un vento que me atravesa con facilidade dende o meu peito a miña espalda. Esa sensación conxelame pero o mesmo tempo recargame de enerxía, a neboa xa fai un bo rato que desapareceu, pero de cando en cando o sol tapase cunhas nubes que parecen estar cargadas de auga pero polo de agora parece que non descargarán.
Nun momento os circuítos de Maratón , Cross e as categorías de Andaina e Btt solapanse é ahí cando teño aglunha que outra conversa sempre en tono cachondeo ou para animar.

Unha cousa que me sorprende moitísimo é a señalización da carreira, todo o trazado está marcado con pequenas estacas de madreira como a metade dun pau de escoba coa parde de arriba pintada de vermello, tan ben señalizada que era improbable por non decir imposible perderse.

A última parte da carreira ven marcada por unha prolongada subida que fai mella nos máis cansados, eu ahí ainda conservo bastante enerxía e fago a metade correndo, a última parte trepando coa lingua tocandome nos xeonxos, esta parte pode que teña as mellores vistas, case sen dúbida, dende alí arriba podes ver infinidade de vaguadas, vales e montañas dun verde moi característico, todo un luxo para os sentidos.
Os últimos 3 kilometros discorren por unha pista forestal, entre os típicas árbores de alta montaña moi fondosas ,deixando caer as súas follas con cada racha de vento, podense oír como caen como e estubesen facendo flocos de millo ao fondo dun pasillo lonxano , un son moi fino.

Ahí no final, xa me invade a emoción e a autosuperación , sentirme tan ben de facer unha carreira tan boa e gratificante, chego a meta man a man cun corredor do maratón, unha auténtica máquina que despois de facer uns 45 kilómetos (oficiosos), permitese facer un sprint duns 500 metros que aguanto con el perfectamente sen separarme nin un centímetro. Chego a meta cruzo o inchable de Salomon que marca a meta, entro nun grupo de xente e un deles colgame unha medalla do pescozo, se xa viña cunha satisfacción increíble esto colma o vaso.



Como podo e cheo de frío, nesta zona de meta fai un frío horrible, xente con plumiferos e ben abrigados e eu en pantalón corto por alí, acercome ao avituallamento de meta onde me dan un consomé de polo e unha manta.
Espero espero e sigo esperando, sin saber se o meu compañeiro Jorge rematou por abandoar ou sigueu na carreira, xusto cando pensaba esto despega a uns 20 metros de min o helicoptero do Grupo de Rescate e Intervención en Montaña da Garda Civil.



Os meus pensamentos foron a onde tiñan que ir, estará ben Jorge¿?
Unha hora despois cruza a liña de meta Jorge, cansado e cos cuadriceps doloridos pero enteiro.


Contentiños coma rulos marchamos para casa, despois dunha merecida ducha e unha boa comida , e cada un cunha destas colgada do peito.


miércoles, 7 de septiembre de 2011

14 de Decembro do 2009

Soños dun plantígrado.


"ahí cun asiento de primeira clase, sucio, un asiento de primeira clase para ver o fin do mundo e a volta a nacer"


Empezou esto, cunha entrada frustrante , chea de rabia, chea máis ben de decepción, decepción esa é a palabra. Nun deses momentos nos que sintes unha quentura na boca do estómago , presión na gorxa e tremores na cara.

Sí pode ser que vexa as cousas idealizadas , como unha pequena esperanza , intentando frustradamente buscarlle unha alternativa a todo, e un lado positivo, cousa que non daba resultado aparente. Esa era a meta.
Comezou este blog como dín que comezou o noso universo, cunha grande explosión, foi un día 14 de Decembro do 2009, un día soleado no que o mar bombeaba ondas.
O tempo pasa " non se detén cando pechas os ollos", din que os mellores pensamentos as mellores decisións tomanse cando estas en plena ación, pode ser, pero teño as miñas dúbidas.

Pode ser tamén .que dende a primeira entrada metera a pata ata esta última que aquí desenrolo,explicome:
Non me gustan os blogs demasiado persoais ainda que sexan de temas que me gustan non sei non lles interes, outros que vexoo como un chiste son os miles de blogs de deportistas amateurs que pretenden lucirse -non sei con que pretexto- poñendo as súas marcas , os seus records persoais, o número de kilometros que teñen acumulados en X meses, pareceme bastente curioso, e respetable, pero hai varias preguntiñas que me rondan a cabeza pensando no meu blog e neso mesmo.

Metería eu a pata nese sentido? Irei contra os meus propios gustos?

A verdade e que vendo dende "fora" o blog, case non ten conexión unha entrada con outra, tampouco é un blog adicado a un deporte, a unha temática específica, basicamente será polas miñas inquietudes que non se centran nunha cousa sola, "maestro de nada , aprendiz de todo".

Tuben que poñer debaixo da cabezeira unha frase para lembrarme eu mesmo de que iba esto
"Un blog adicado a calquera tema relacionado coa natureza e o deporte e tamén algo de amor ao saber."



Todos temos as nosas historias , motivacións metas na vida (ou non) , "somos tantos como distintos". Pode verse reflexado en todas as cousas que facemos na vida, pode verse nas contendas de taberna que tanto me gustan, ata na forma de camiñar pola rúa.


Chegou un punto que teño tantos borradores gardados aquí que parece que estubera esribindo unha enciclopédia de textos inconexos, unha chea de borradores con datas tan alonxadas no tempo que os temas dos que pretendia falar xa están cadúcos.

Este blog estaba pensado para durar 2 entradas como moito, o último coletazo, dúas entradas para desafogarme e punto, e agora dous anos despois que saco en claro de esto.... Está claro que non me supón unha pérdida de tempo, as entradas non son nin complexas nin con moita chicha, escribo no momento e así como ven así se queda, e si non quero poñer nada máis queda no caixón dos borradodes esperando a ser aberto, ainda que sexa para buscar frases.

Non sei , a verdade, esto parécemene un exercicio de bipolarísmo, un tanto banal, gústame e non , pecho o blog pero non , a quen lle interesa o que poño aquí...
Miro a pestaña onde pon "estadísticas" e pareceme increible , as veces digome "a metade das entradas son miñas" ainda que sei perfectamente que entro cando escribo, e decir poucas veces. Miro a procedencia das "visitas" case todas de españa e outras de países tan alonxados como EEUU, menos mal que se me da por "escribir" en galego, debe ser por eso que temos emigrantes por todos os recunchos ou as ips dos meus amigos rotan por todo o mundo...


Un borrador :



Maybe I've seen too many movies you know.

"La pistola está en mi mano , fría, inerte. La percuto [eh! se trata de "nosotros"] , digo lentamente "presta mucha atención, mis ojos está abiertos" introduzco el frío cañón de la pistola entre mis pútridos dientes y apreto el gatillo, el proyectil atraviesa mi carne como una flecha , certera e imparable, la piel se agita por la onda expansiva, mi cuerpo inerte cae sobre una silla de plástico, la típica silla de oficina, el casquillo suena como el último movimiento de una pieza remota compuesta por el virtuoso Rachmaninoff retumbando por todo el edificio.

La sangre caliente brota de mi cuello, el disparo no fue certero, el olor a carne quemada se apelmaza en mi pituitaria me pregunto "¿Qué es ese olor?" Mi amado alter ego, mi idealización de mí mismo, se desploma ante mí y desaparece para siempre, solo, desamparado en el vacío, veo una luz, la luz del ascensor abriéndose, estoy vivo, me levanto y oigo gritos, solo es mi conciencia, nada más. Me repito una y otra vez, mueres cada noche para resucitar cada día , pero eso ya no funciona, simplemente es un cuento de viejas, una motivación para personas poco sesudas, un engaña niños, lo mío es más grade es perfecto. Oigo por un instante una simple palabra " Tú" retumbando en mi cabeza , en el fondo , allí donde se generan los sueños de esta mal nacida sinrazón, y sigue, "tú eres un carbón", y sí, digo que sí, digo que lo soy, soy ese, ese lunático que sueña con el fin del mundo, con vivir libre , con volver a ser un animal ´[no se como el cabrón sigue en pie, es un cabrón muy fuerte], "pero porqué, has intentado matarte", " no pasa nada , escúchame , ahora escúchame, mírame, te aseguro que estoy bien, confía en mí", miramos por la ventana y el cielo era hermoso, la silueta de los edificios estaba iluminada por el fuego que los consumía, comprendimos que estábamos fuera de lugar, como si nos bajásemos del carro del tiempo y observáramos el transcurso del tiempo fluir libremente, fuera en la distancia, pero eso se acabó en el justo momento en que se subió a ese vagón del tiempo y yo me quedé sentado en la acera, con las palabras del vagabundo de la esquina que viera el día anterior, "mejórate campeón", se fue y no volverá. "Nuestros padres fueron modelos de dios, si nos abandonaron que dice eso de dios" "tienes que aprender a rendirte, y pensar que algún día morirás" puede ser que mueras ahora mismo, que te gustaría hacer si fueras a morir en este justo momento, si no lo sabes es que tu mundo se reduce a la no existencia, al no ser , no creer y no estar, si tu último pensamiento es nada es que no , no eres. Olvídate de todo. Y en un instante, suena el despertador, bienvenido a la vida. Entonces empecé a correr, y corrí , corría más y más y mi sangre se transformó en ácido de batería y luego corrí hasta que mi corazón dijo para , pero no pude detenerme. No pude."

"Me detuve. Mi corazón se comprime de la misma forma que la lata de tu refresco de moda favorito, con ese mismo sonido metálico, rescrebajandose dulcemente. Mis articulaciones suenan como las puertas de una antigua prisión, un sonido sordo, implacable, el mismo sonido que hacía saltar las lágrimas del recluso recién llegado, con su cuerpo plagado de hematomas, hematomas como los míos propios que me adornan como guirnaldas de navidad .

Pienso, "el tiempo es un circulo, no tiene ni principio ni fin " para que sirven entonces esas letanías clericales que adoctrinan la mente y preparan el espíritu para la muerte , puede que las soluciones a todos estos rompe cabezas estén escritas en el cielo por encima de las nubes, donde siempre luce el sol, pero mi vista está clavada en el suelo , que idiota.

Si te digo la verdad, joven, me importa una puta mierda tu vida , tus intenciones. Y con esto no quiero que pienses que soy el típico tío "soy sincero por lo menos" , no, soy un cabrón ,de pies a cabeza, sin más. Y en este instante podería escupirte a la cara y seguramente en un futuro me lo agradecerías, complaciente, como un yonki ante su camello, ese mismo camello que te golpea ,humilla y maltrata pero tu suplicas por esa chispa que te enciende la máquina otra vez. Patético.

Ahí estas, sentado en el segundo peldaño de la puerta del inmundo bar, con tu semblante de vampiro que ansía ver la luz del sol, triste y desamparado, pero no das pena ni al más samaritano que pasa por delante de ti, incluso se vislumbran sonrisas. Yo, postrado ante ti en la distancia te analizo, como de costumbre, pienso " pobre, lástima de vida, eligió el mal sus cartas o simplemente las usó como posa vasos, te desprecio, que pérdida de tiempo".

Ahí estas , impasible, tu odias tanto como el mundo te odia a ti, día tras días tu meta más preciada es llegar al día siguiente maltrecho a trabajar, a ese trabajo de subsistencia , lo mínimo para comer, el reintrego para fumar beber y drogas, una inversión cojonuda en la seguridad social. Caso clínico de la morgue universitaria, "esto negro como el betún con aspecto de esponja es un pulmón" ruido de bolígrafos y toses de fondo, "esto de aquí, perfectamente diseccionado en finas lonchas, es un cerebro, por cierto también esponjoso". Ese cuerpo que tienes como soporte , como andamio, ahora perfectamente estibado en recipientes de cristal y bañados en delicado formol, todo claro debidamente catalogado y clasificado.Eso en el mejor de los casos. Elige la vida."














Se eu mesmo dudo de que é esto ,entón que é Soños dun Plantígrado?
Contesta tí.