"Mi testigo es el cielo vacío"

jueves, 22 de marzo de 2012

Humo

PLAY:









Una silla vacía, el suelo mojado, las colillas flotando en un cenicero, la noche,
ya está aquí.
Reunidos bajo el techo de estrellas, en aquella terraza, donde la música era el chocar entre las botellas de cerveza fría.
Nosotros, incombustibles.
Rodeados de otros curiosos , sentados en las escaleras, incrédulos, buscando sentido, sú pobre soledad.

El honesto trabajador del ferrocarril, el fumador de marihuana, el aullido secreto de los jóvenes buscadores del dharma, emergidos de las profundidades tumultuosas bares oscuros.
La ausencia paterna, el llanto materno, infancia de rodillas peladas , el suelo duro.
Adolescencia de pasiones, rebeldías y frustraciones, ebullición.
Ladrón ocasional de esperanzas ajenas. Velocidad , estallidos locos de felicidad frenética, incontrolable, grandes caídas fuertes resurrecciones.
Vida alcohólica.
Golpes por los senderos de la vida, buscando siempre el más complicado, arrepentirse sin poder dar marcha atrás. Sin frenos, como una locomotora desbocada.
Unos se fueron, para no volver, otros jamás llegaron, otros están donde siempre pero ya no son ellos.
Buscando donde agarrase para no hundirse por la dureza del día a día,
las esperanzas en forma de cánticos inútiles,
la desesperación de la meta idealizada, esperando un autobús que está por llegar, protegidos por gafas oscuras.
Autonomía ,
auto resistencia,
corazas blindadas para no pedir auxilio,
sacarse las castañas del fuego sin guantes supone hacerse costras el fondo del espíritu, siempre queda la eterna duda que suponen los cruces.
Los caminos son imprevisibles, hay veces que vamos por cunetas llenas de cristales rotos y restos de sueños arrugados como papeles,
humeantes.
Todo tiene recompensa, la carcajada unánime lo inunda todo, ya no queda sitio para resignaciones ni lamentos, no proceden.
Seguiremos adelante cada uno en su camino pero todos juntos de aquí al cielo.

Hoy las amapolas siguen gritando pero no escuchamos
Felices
siendo sin ser
siendo humo



martes, 20 de marzo de 2012

Idolatrar

Que buscamos nun deportista de élite ao que idolatramos? Simpatías? Similitudes?
O que buscamos todos é un referente co que máis nos indentificamos, e sobre todo a aptitude de ese corredor é a que máis lazos crea -baixo meu punto e vista- entre deportista e ídolo deportivo.

Pode ser que eu me sinta máis simpatizante con deportistas como Scott Jurek, Anton Krupicka , Kilian Jornet ou Marcel Zamora que con Dean Karnazes ou Josef Ajram.

Monte Perdido

Pensando detidamente creo que arrasto un punto de vista dende que comencei a facer deporte alá cando tiña 8 anos. Xa dende pequeno non me gustaban os campeons que sabían que eran campeons e menospreciaban ao "populacho" que non estaban a súa altura, outros vían neles referentes a seguir, eu son mais dos campeons silenciosos, que despois de gañalo todo non parecían gañadores, ou polo menos non os gañadores de antes, eran humildes e sabían o espacio que ocupaban. Nese camiño de búsqueda de referentes as simpatías casi sempre son eclipsados os méritos deportivos polas aptitudes persoais.

Un exempliño sacado do libro Nacios para correr :

Scott Jurek había ganado siete veces la Western States y sido elegido Ultramaratonista del año tes veces [...] Miestras que estrellas bastante menores de la ultramaratón como Dean Karnazes y Pam Reed se vendían en televisión, escribían memorias a la mayor gloria de sí mismos y (en el aso de Dean) promocionaban una bebida deportiva corriendo con el pecho desnudo en una cinta de correr sobre Time Square mientras una cámara desde el cielo inmortalizaa la carrera , el mayor ultramaratonista americano era virtualmente invisible [...] Scott era un héroe para los últimos del pelotón, aquellos que eran más lentos para verlos en acción, por una razón completamente distinta. Después de ganar una carrera de 100 millas*, Scott mataría por una ducha caliente y por unas sábenas limpias. Pero en lugar de marcharse, se envolvía en su saco de dormir y permanecía en vigilia en la línea de meta. Cuando el sol empezaba a salir al día siguiente, ahí seguía, animando con voz ronca hasta el último corredor, haciéndole saber que no estaba solo.
*160km

Eu non son tan mordaz omo Christopher McDougall autor de Nacidos para correr , pero está máis que claro ese contra punto dun deportista que vai de campeón, moi mediático, e outro que é campeón e suda humildade e non arrogancia.
Para unhas persoas será un referente Dean Karnazes, a verdade que o seu libro está bastante ben ainda que é unha americanada como un pino, pero faise moi ameno sobre todo cando te estás iniciando no mundillo das carreiras cousas en limpo extraes del , non todo vai ser malo.

Este tema medio o tocara cunha entrada que se chama "Dúas caras da mesma moeda" no cal centrábame máis na figura de Marcel Zamora e o seu antónimo Josef Ajram, todo saleu da entrevista de Mireia Miró que poedes ver un extracto aquí abaixo. Hoxe en cambio quero que se entenda esto como algo xeral non un ataque a un deportista, no caso concreto de Josef Ajram pode que a min non me chiste nada, e eso que me gustou pero despois de ler bastantes cousas del (incluso o seu "libro") para min foi unha decepción sin máis, un producto comercial como as Spice Girls ou Melendi.

Un extraco interesante da entrevista a Mireia Miró (no magazine Jot Down) a que me refería é este :


¿Qué opinión te merecen deportistas como Josef Ajram, que gozan de una exposición mediática muy superior a su rendimiento deportivo?

Como él hay más de uno, y de dos. Le conozco, hemos coincidido alguna vez, pero ¡es un mundo que cae tan lejos de todo lo que yo he aprendido…! Es todo tan pensado, tan planificado, tan construido. Una vez nos encontramos en la Carretera de les Aigües y estaba todo el rato con una sonrisa forzada. Su forma de hacer las cosas no es igual a la mía. Es una persona que se sabe vender en el deporte como se sabría vender con cualquier otra cosa. Como él conozco a unas cuantas que no le van a la zaga y te preguntas hasta qué punto lo hacen por que realmente les gusta el deporte. Hay que reconocerle a Ajram que le tiene que gustar, porque aunque obtenga resultados mediocres entrenar las horas que entrena o te gusta o es imposible hacerlo. Así que más allá de la promoción, está claro que disfruta con lo que hace. Además, esa es su manera de hacer cosas y la respeto, solo que no tiene nada que ver con la mía. Pero conozco algunas alpinistas que no sabes si están en esto sólo para salir en la tele. Conoces a Ajram y te haces una idea de qué es un Ironman y conoces a Marcel Zamora y te llevas una completamente distinta. Los pones a los dos a correr en Niza y tampoco es lo mismo. [...] Si tuviera que escoger una montaña me quedaría con el Cilindro de Marboré, al lado del Monte Perdido. Para mí tiene un significado especial porque estuve trabajando tres años en el refugio de Góriz, a los pies del Monte Perdido. El Cilindro está al lado y apenas sube nadie. Nos representa a nosotros: es una montaña más técnica, más difícil, tiene mucho más encanto, pero todo el mundo se va al Monte Perdido, que es más fácil. En el Cilindro puedes estar solo. Esto son muchas horas de darle vueltas al coco entrenando (se ríe), pero es la representación del espíritu de nuestro deporte. El Cilindro sería Marcel Zamora y el Monte Perdido sería Josef Ajram.


En definitiva, e a grandes rasgos podemos diferenciar a dous grupos de deportistas idolatrados.

Uns que non son uns campeons para van de ello e véndense nos medios de comunicación xeralístas e case se indentifican como marcas comerciais.
Outros son ous auténticos campeons,ante todo humildes o que os fan máis campeons ainda.

Está claro que nesto entran os gustos e inquietudes de cada un, non entro a xulgar a nadie nin moito menos , nin os deportistas que aquí salen "mal parados", todos eles sempre aportan algo ainda que moitas veces son enganosos e incluso rozan , eu chámolles farsantes.

Todos as veces temos esa ensoñación de que nos gustaría adicarnos en exclusiba a estes deportes vivir de elo, algunha xente ainda que non ten cualidades para ello intenta escalar ata conseguilo (é bastante respetable, pero hai formas e formas), algunhas veces o resultado é moi positivo e pese a que teñen resultados mediocres transmiten valores moi fundamentales que a moita xente lles fan falta para tirar para adiante e non solo no plano deportivo, desgraciadamente de estes que falo coñezco poucos, máis son os que despois da escalada siguen sendo unhas alimañas que solo queren perpetuarse nese estatus de estrella e pensan que transmiten algo transmiten risa (que xa é bastante), reciclarse o morir, parece que é máxima nestes artistas da farándula deportiva, retificar é de sabios, esperemos que lles chegue a cordura e a humildade, que aprendan dos auténticos campeons que esperan nun saco de dormir na meta a que chegue o derradeiro corredor.



Cilindro de Marboré

domingo, 18 de marzo de 2012

O soño non morre

A morte dun soño.

A morte deste soño vai deixando secuelas, e non é perpetua, segue sonando alá o fondo como un eco.
As malas ideas, as malas decisións.
Foron pasando os días, iban pasando os anos mo se fosen follas levadas pola corrente dun río, toda unha vida enfocada nun fin, nunha meta.
Varios foron os intentos, varias foron as veces de chegar ao colapso cardíaco e todo para case nada, un mal camiño , con algunha recompensa, pero máis foron as frustracións.
No último intento , foi a decisión : Hai que matar este soño que me vai consumir a vida.
O problema é que ese soño é a miña propia vida, matalo será morrer.

A idealización foi convertendo en realidade, e a realidade era unha costa moi larga, onde o rendemento tiña que ser a mmoi largo plazo, cada vez vaise poñendo máis vertical e sen corda non hai seguridade, fáltame esa seguridade de saber que se te caes tes algo que te sustente, hoxe non é así.

Pasan polo meu lado moitos, e chegan a cima desta costa, e din dende alí arriba que é posible, pero o problema é a cabeza, xa non aguanta fai falta unha corda.
Sinto a cabeza caír.
Van xa alá as horas, os días e os anos, na súa estampida deixan un sentimento de desesperación, de rendirse.
Non te rindas.
(falar é tan fácil)


Bunker gear

"Tes que seguir intentando, tes que tirar para adiante, ainda que che coste e máis solo tes que ir para diante, se non que vas facer?"

..........

lunes, 12 de marzo de 2012

Km Vertical Folgoso do Courel



Alí marchamos, hacia o Courel , hacias esas terras nas que se insipraba todos os días Novoneyra, esas terras pragadas de seres máxicos e historias que fan que os nenos queden ensimismados mirando para o lume da lareira.

Alí estabamos . Alí, onde ainda se poden ver todas as estrelas do firmamento, onde lucen os planetas con máis forza, no val do folgoso do courel.



Camiñando entre as súas pequenas rúas cargadas de histoias, historias de montañas e de antergos, o paso do tempo, a falta de xente nova nótase en cada recuncho pero segue habendo algo especial neste sitio, un espírito vivo que non se apaga pese os fochos do camiño.


Encamiñamos hacia a charla técnica onde nos facemos unha idea do que nos deparará mañan, era a primeira vez que tanto eu como o meu compañeiro facíamos un kilómetro vertical, e polo tanto non tiñamos coñecemento do que sería a carreira, coma nos a inmensa maioria da xente que se concentraba naquela pequena habitación de teito de madreira.
A carreira en si consta de 4,5 kilómetros, nun principio parece moi pouco sobre todo co kilometraxe habitual nas carreiras de trail , pero nesta o seu sentido é o desnivel positivo que contaba dun kilómetro, pasamos do Folgoso do courel (605 metros) ao Pico Piapaxaro(1610 metros).

Ceamos lixeiro e co "medo" no corpo pensando como sería xa o comennzo, ainda que os dous iamos coa mesma filosofía: sorevivir e chegar enteiros a meta.

Xa case é a hora e no estómago xa flota un té quente e unhas torradiñas, eso será a nosa gasolina polo monte arriba.

Vamos para a saída, na cal salgo eu antes que meu compañeiro uns 40 minutos antes máis ou menos (esta carreira é como unha contrarreloxo tipo ciclismo para que nos entendamos).

Tocame saír cunha rapaza a cal me deixa atrás nos primeiros 200 metros que son por unha pista de terra, ainda non temos diante o que será a verticalidade personificada, pero rápido chega.
O terreo cambia desupeto, nos primeiros pasos dentro do monte, cada vez, a cada paso, vaise poñendo máis e máis vertical o que nos obliga a ir a catro patas case na totalidade do primeiro kilómetro.
En varios sitios perdo aderencia continuamente e non son capáz de subirme a un "escalón" natural polo que temos que pasar si ou si, consigo finalmente subilo coa axuda da corredora que antes iba diante miña , empurrandome as cachas hacía arriba, eu respondo -respetuosamnete- collendoa dun brazo e subindoa a ela e a outra corredora que sería a gañadora na categoría senior.




Saímos do "camiño" cruzamos un tramo de "estrada" no cal dous vellos tiñan a seguinte conversa:
Vello 1 (con palillo na boca e gorra branca) : - Mira para ahí van reventados eh!
Vello 2 (con "jarsé" marrón e gafas de ver) : - É moita costa de deus, non sei como tal aguantan, si.


Seguimos subindo e agora o terreo xa é moito máis ancho estamos no medio dun cortalumes, un cortalumes ben feito, sacado de manual, ata o solo mineral.
Entre petoutos, penedos e pedriñas vamos correndo malamente ou camiñando máis ben, entre a inclinación do terreo e que xa non hai moita enerxía no corpo e as pernas están atestadas de sangue, non hai Deus sobre o courel que sexa capaz de correr o que se di correr.

Rematamos o primeiro cortalumes,e fichamos no primeiro control, BIP! e seguimos, aquí hai un punto de transición entre o que será o CORTALUMES, nesta transición ainda se pode correr con brio, atopámonos co único avituallamento, un sorbo de auga e corremos ata que nos atopamos con outro muro de petoutos penedos e pedriñas.

So queda aguantar , non queda nada, algunhas pedras veñen rodando do corredor que intuo que está máis arriba, costame erguer a mirada do chan, ata non teño ala moitas ganas de mirar para arriba e ver a silueta do camiño que sube e sube.

Un fotógrafo dime "te quedan 300 metros" eu contesto furfullando "800!?" , "No hombre 300 de nada", pouco me fío de estas cousas , son as típicas cousas que se din nas carreiras "vas ben" "veña máquina", "non queda nada" ésta é a miña trola favorita.
Neste caso era certo, quedaban 300 metros , intento darlle un pouco de cor a cousa, pero no tinteiro xa non quedan moitos cores que non sexan da gama dos grises...

100 metros, o vento xa sopra con ganas nótase ben que xa estamos no alto, alí vexo xa a estación que pon Finish , paso o chip, suspiro e BIP! e case rematou a cousa, agora solo queda facer o camiño a inversa...

Baixo correndo cun portugues duns corenta e pico que repite "a min truxeronme enganado" , atopamos unha fonte polo camiño e nin plis plans xa estamos onde a saída.
Despois de comer algo por alí, que tiña unha fame de oso cavernario, chega meu compañeiro , vamonos apra o noso refuxio movil, e ali mentras que estiramos aparecen outro corredores preguntando pola fonte -resulta que o ano pasado, no trail, estaba encendida e a xnete acudía a ela par arefescarse e enxaguarse- que estaba apagada.

Un deles puxose a mirar detrás do concello e atopou unha mangueira, parecíamos nenos en prlo agosto desfrutando da auga dun hidrante de incendios en pleno bronx neo yorkino, eso sí nós como deus nos truxo o mundo.
Despois dunha ducha purifiicadora, volvemos a zona onde se entregan os premios, aquí non hai moito que decir, aplausos e pouco máis, non sendo unha cousa, unha cousa que a min polo menos deixoume cun corpo... digamos raro, cito textualmente as palabras da segunda clasificada na categoría senior feminina : "Quiero dedicar este segundo puesto a todos los enfermos de esclerosis múltiple, y bueno decir que sí se puede y que bueno estoy yo para demostrarlo" Non hai máis que decir que: SI SEÑORITA!
Rumbo para casa.

jueves, 8 de marzo de 2012

Raidlight diseño ecolóxico

A marca francesa Raidlight consciente de cal é o o entrono onde os seus consumidores practican o seu deporte, lanza toda unha gama de productos feitos con materiais reciclados e cun diseño sostible para o medio ambiente.

Para as prendas de vestir usan unha fibra procedente do bambú e para as prendas da gama deportiva usan poliester reciclado.


EnlaceUnha observación: Unha simple camiseta de manga larga de poliester tarda uns 100 anos en descompoñerse e non o fai por completo. Ahora ben, cantas camisetas temos que xa non utilizamos, cando a vida útil dunha prenda se esgota que pasa con ela?
Unha opción é o reciclado das súas materias, con elas poderemos conseguir prendas novas, nesta liña poucas marcas fan un compromiso claro ainda que os seus productos circulen por montes e mares, ainda que os seus consumidores teñan unha conciencia ecolóxia e intenten por todos os medios de non provocar impactos negativos no medio.

Agora, esa simple camiseta de manga larga da que falaba ten outra saída está:



Parece unha camiseta máis pero non o é.
É unha camiseta reciclada que aporta todas as bantaxes ue ten unha camiseta non reciclada. estou a falar que as diferencias ao tacto e de aparencia son iguales.

Outra cousa que me parece moi interesesante son as fibras procedentes do babú, según raidlight: " La fibra de bambú, que tiene las mismas cualidades básicas que un poliéster convencional como la transpiración o la evacuación de humedad, ofrece además beneficios adicionales (anti-bacteriano de un modo natural o protección UV)."

Estas alternativas a min parecenme estupendas e merecedoras de relevancia.

martes, 6 de marzo de 2012

Unha boa reflexión.


Desde un punto de vista budista, la ignorancia que se proyecta en el miedo y el vano apetito impide toda manifestación natural. Históricamente, los filósofos budistas no han sabido analizar hasta qué punto la ignorancia y el sufrimiento eran debidos o favorecidos por factores sociales, considerando el temor y el deseo como hechos intrínsecos a la condición humana.

Así, la filosofía budista se interesó principalmente por la teoría del conocimiento y por la psicología en detrimento del estudio de los problemas históricos o sociológicos. Aunque el budismo Mahayana posee una amplia visión de la salvación universal, su realización efectiva se ha concretizado en el desarrollo de sistemas prácticos de meditación para liberar a una minoría de individuos de cuelgues psicológicos y condicionamientos culturales. El budismo institucional ha estado claramente dispuesto a aceptar o a ignorar las desigualdades y las tiranías bajo el sistema político que fuera. Es tal vez la muerte del budismo, puesto que es la muerte de toda forma significativa de compasión. La sabiduría sin compasión no siente dolor.

Hoy en día, ya nadie puede ser inocente o permanecer en la ignorancia de la naturaleza de los gobiernos actuales, de la política y de los órdenes sociales. Los regimenes del mundo moderno mantienen su existencia mediante una avidez y un miedo deliberadamente conservados: extorsiones monstruosas de protección. "El mundo libre" se ha vuelto económicamente dependiente de un sistema increíble de incitación a una avidez que no puede ser colmada, a una sexualidad que no puede ser satisfecha y a un odio que no puede ser expresado salvo contra uno mismo, las personas que se supone que amamos o las aspiraciones revolucionarias de las lamentables sociedades marginales, afectadas por la pobreza, como Cuba o Vietnam.
Las condiciones de la guerra fría han transformado todas las sociedades modernas – incluidas las comunistas – en viciosos distorsionadores del verdadero potencial humano. Engendran poblaciones de "preta" – esos fantasmas hambrientos con un apetito de gigante y una garganta no más amplia que una aguja. La tierra, los bosques y toda la vida animal son utilizadas por esos colectivos cancerosos que deshonran el aire y el agua del planeta.

No hay nada en la naturaleza humana o en las condiciones necesarias de las organizaciones sociales humanas que exija en su fondo que una cultura sea contradictoria, represiva y productora de una humanidad violenta y frustrada. Recientes descubrimientos antropológicos y psicológicos lo demuestran de manera cada vez más evidente. Podemos verlo nosotros mismos mediante una correcta percepción de la naturaleza propia o a través de la meditación. Una vez que una persona ha desarrollado esta confianza y esta intuición, esto debe llevarla a un interés real por la necesidad de un cambio social radical mediante una serie de medios que esperamos no sean violentos.

La pobreza gozosa y voluntaria del budismo se convierte en una fuerza positiva. Su tradicional no-violencia y su rechazo a quitar la vida, sea cual sea su forma, tiene implicaciones estremecedoras para las naciones. La práctica de la meditación, que sólo necesita "la tierra bajo los pies", limpia esos montones de inmundicia que nos han sido vertidos en la mente por los medios de comunicación y las universidades de pacotilla. Creer que la realización tranquila y generosa del deseo natural de amar es posible destroza las ideologías que ciegan, mutilan y reprimen. Esta realización abre la vía a un tipo de comunidad que asombraría a los "moralistas" y que transformaría armadas de hombres que son guerreros feroces por no haber podido ser personas afectuosas.

La filosofía budista del Avatamsaka (Kegon) ve el mundo como una amplia red interconectada en la cual todos los objetos y los seres son necesarios e iluminados. Desde cierto punto de vista, los gobiernos, las guerras y todo lo que consideramos "malo" está, sin duda, dentro de esta globalidad. El halcón, el vuelo en picado y la liebre son uno. Desde el punto de vista "humano", no podemos vivir en estas condiciones a menos que todos los seres vean con los mismos ojos despiertos. El bodisatva vive según la vida del que sufre, y debe ser útil ayudando a los que sufren.

La revolución social ha sido la misericordia de Occidente; el despertar personal al yo fundamental/vacuidad, la misericordia de Oriente. Necesitamos ambos. Ambos están contenidos en los tres puntos tradicionales de la vía búdica: la sabiduría (prajña), la meditación (dhyâna), y la moralidad (sîla). La sabiduría es el conocimiento intuitivo del espíritu de benevolencia y de claridad que mora bajo las ansiedades y las agresiones que opera el ego. La meditación es ir al fondo del espíritu para ver todo eso por uno mismo – una y otra vez, hasta que se convierte en el lugar en el que uno mora. La moralidad es llevar todo eso a la forma de vivir, mediante la ejemplaridad personal y la acción responsable, en última instancia hacia la verdadera comunidad (la sangha) de "todos los seres".

Este último aspecto tiene un sentido, para mí, que sustenta toda revolución cultural o económica que se dirige claramente hacia un mundo libre, internacionalizado y sin clases. Significa utilizar medios como la desobediencia civil, la crítica franca, la protesta, el pacifismo, la pobreza voluntara e incluso la violencia suave si se trata de contener a algún reaccionario impetuoso. Significa mantener el espectro de todos los comportamientos individuales no-violentos lo más amplio posible – defendiendo el derecho de los individuos de fumar cannabis, de consumir peyote, de ser polígamo, poliandra o de ser homosexual. Comportamientos y prácticas prohibidas durante largo tiempo por un Occidente judeo-capitalista-cristiano-marxista. Significa respetar la inteligencia y el estudio, pero no bajo su aspecto ávido o como medio para conseguir poder personal. Trabajar bajo la propia responsabilidad, pero querer trabajar en grupo. "Formar la nueva sociedad en la cáscara de la antigua", fue el eslógan del sindicato Industrial Workers of the World hace cincuenta años.

De todas maneras, las culturas tradicionales están condenadas a desaparecer, y más que acercarse desesperadamente a sus buenos aspectos, deberíamos acordarnos de que cualquier cosa que perteneció o que pertenece a otra cultura puede ser reconstruido por el inconsciente a través de la meditación. De hecho, creo que la revolución venidera volverá a cerrar el círculo y nos volverá a unir de diferentes maneras con los aspectos más creativos de nuestro pasado ancestral. Con un poco de suerte, finalmente podremos llegar a una cultura mundial totalmente integrada que comprenderá una transmisión matrilineal, un casamiento bajo todas sus posibilidades, economía comunista de crédito natural, menos industrias, mucha menos gente y más parques nacionales.

Gary Snyder.





Fuente

sábado, 3 de marzo de 2012

Máis que corredores.

Todos somos influidos por diferentes persoas, libros, documentais, películas...
Buscamos a inspiración, a motivación noutras persoas coas que nos indentificamos. Persoas que moitas veces superan os seus límites e nos dan unha lección a todos.

No mundillo do deporte de montaña hai dúas persoas que infuen moito noutras, dous corredores que para min son dous referentes.

O primeiro - que xa falei del varias veces- é Scott Jurek.


Podería por aquí todo o seu palamrés que é inmenso cousa que non me interesa moito, este corredor influe en min non por seu un prodixo do ultramaratón, se non, pola súa aptitude frente ao deporte.

Despois de gañar un ultramaraton de montaña calquera se iría dereito para unha confortable cama ou cando menos daríase unha boa ducha, Scott Jurke non, despois de gañar sigue correndo para coller o seu saco de dormir,para poñerse acurrucado a descansar na liña de meta para cando chega un competidor animao ata que cruza a meta, así está ata que chegue o último.
Que máis decir del!!

Poño un video que resume perfectamente quen é este corredor.



O segundo corredor que aquí quero compartir con vos é Marco Olmo.



Este home podería ser sinónimo de perseverancia, ou de que os límites solo están na cabeza.
Marco Olmo cos seus 60 anos de idade gaña o campeonato do mundo de carreiras de montaña.

Poño un video do documental Il Corredore que trata sobre a vida de este gran home e gran corredor.



Que engadir máis.... Pouco hai que decir de estes dous corredores, un é fisioterapeuta e outro un obreiro da construcción... Os dous son grandes corredores de ultrafondo... Os dous son vexetarianos... Os dous fan o que lles apasiona.