"Mi testigo es el cielo vacío"

jueves, 25 de febrero de 2010

O camiño faise ao andar



Teño a afeción de vez en cando cando teño un pouco de tempo libre, coller a bicicleta e facer pequenas rutas, sempre polo monte (cando é posible).
Un día falando co meu gran compañeiro de aventuras decidimos facer un dos camiños que chegan a Santiago de Compostela, como reto deportivo. Despois dun breve repaso a todos os camiños que tiñamos oído, decidimonos por un que semellaba máis aventura se cadra, A Vía Da Prata.
Miramos en infinidade de blogs e como case sempre acontece as opinions eran variadas e maioritariamente negativas, pero os argumentos que aportaban os foreros non nos botaron atrás nin moito menos, penso que foi o que nos levou a facelo.
Sairíamos dende Sevilla e chegarímaos despois de percorrer 800 kilometros a Santiago.
Despois de equiparnos completamente para dita aventura ,e d cargar as bicis co indispensable,( a maiores unha tenda "ultralight" en cada bici) , chimpamos todo nun coche de alugueiro e encamiñamonos para Sevilla.
Cando por fin emprendemos ruta sur - norte e mirando os nosos mapas e gráficas de desnivel, demonos conta de que seria un viaxe memorable, a distancia entre poboación e poboación e bastante grande, demasiado quizais para ir camiñando pero iso mesmo era o que estabámos a buscar, a soidade a inmensidade dos horizontes a conquistar e os cambios tan grandes nos paisaxes cando os cruzabas. A vía da prata nada ten que ver (por agora) cos grandes camiños como o frances e o do norte, neste non atopas a ninguen durante kilometros e kilometros, debe de ser actualmente o camiño menos transitado, a xente que atopamos estaba facendo rutas que nada tiñan que ver co que faciamos nós, como a transalándalus etc.



Algo que realmente me chamou a atención foi o mero feito de cruzar a peninsula praticamente de sur a norte seguindo unha frecha ou unha cuncha de vieira polo medio de montes e pobos, alí onde nunca nadie mira atopabamos unha discreta frechiña indicandonos a dirección.

Más curiose se cadra é que os veciños deses mismos pobos descoñecian por completo a existencia do camiño, cando faciamos algunha parada e preguntavamos polo camiño (cando nos saíamos do camiño propiamente dito) quedaban extupefactos cando lles deciamos que iamos para santiago de compostela, amiudo advertindonos que compostela quedaba moi lonxe e engadian a coletilla "estades locos".
O que saca en limpo dun reto coma este é a realización e superación un límite físico e sobre todo mental.




Ben, este pequeno relato,é a modo de introducción para o seguinte:

Fai pouco atopeime cun proxecto que están lebando acabo dous galegos, un reto de verdade, facer o camiño de santiago dende o punto máis boreal de Europa, o Cabo Nordkapp en Noruega, cruzarán 10 paises en 7 meses. Non vou escribir nada máis sobre eles, tedes que oílos e seguilos sexa na súa páxina ou na rede social Facebook (entre outras).








*(todas as imaxes podedelas ver en grade pichando sobre elas)

miércoles, 17 de febrero de 2010

Activismo pasivo / Activismo de salon






Activismo:

1. m. Ideoloxía e comportamento dos membros activos dunha organización o partido que defende e emplea a violencia con fins sociais, políticos o económicos

2. Actividade promovida en favor dun partido, doctrina, etc.:

Xa é ben sabido a gran influencia que teñen as redes sociais nas nosas vidas, miles de millons de internautas circulan por elas, compartindo as súas vidas, as súas fotos, amores, desamores e un longo etc.

Dentro destas maravillosas redes sociais van crecendo grupiños de seguidores de diversos temas. Sexa de lecer ou para difundir ideas, dentro destes últimos gustanme en especial aqueles nos que implicaría unha acción activa para defender dito postulado.
Non sei exactamente cantos grupos reindivicativos existen nas redes socias, pero miles de persoas os enchen, cantos deles se fan sistematicamente seguidores¿? É igual que coller un panfleto pola rúa miralo por riba e dereitiño (no mellor dos casos) ao colector.
O mutismo o que estamos xa acostumados, ao valor que lle corre polas veas ao máis cobarde cando preme click, ou teclea ferozmente.
Que ridículo é ese valente tan cobarde cando se fai seguidor de "stop global warming" e chega a súa casa , prende todas as luces e sube a calefacción até 35 grados para poder andar en calzons e camiseta de asas pola casa.



Esa visión virtualizada das cousas, que cada vez é máis grande gracias a aptitude da xente a ese pasotismo, acentuado por ese valor tan cobarde que fai digno ao máis miserable.

Falando cuns bos amigos non fai moito tempo, chegamos a conclusión que os grandes males actuais son debidos aos ideais difuminados, tempo atrás o vermello era vermello e o azul era azul, ahora o vermello é un cor intermedio entre o laranxa e o amarillo e o azul recorre todas as tonalidades dun ceo de verán.

Que fácil é ser activista de salon, cun so click son seguidor de cincocentos grupiños reindivicativos. Esto é a versión dixital de arranxar o mundo no bar.



Canta xente dirá cando sae o típico grupo de xente manifestandose, ou colgandose dun famoso monumento con pancartas... ¡ eso deberiamolo facer todos ! ¿quen o fai?
A cantos lles gustaría saír da casa e berrar, eso non o quero para os meus fillos, ¿quen o fai?

-----------------------------------------------------------------------------

Sigo pensando que isto é debido a esa difuminación de ideais.
O día que un campesiño se fixo de dereitas.
O día que o comunista mercou roupa de marca.
Todo se difuminou, todo morreu.

U win / we lose

Un exemplo de activismo :

Limpeza da Lanzada

Unha vez máis impera o dito "se non o fago eu non o fai nadie".
Como xa é coñecido que o Concello de O Grove so pensa no turisteo de verán, é non nas persoas que desfrutan as praias no inverno/outono, xurde este iniciativa do Colectivo Ecoloxísta do Salnés, limpar a praia estrela do Grove esa que o concello non quere limpar (pero colabora nesta iniciativa... ejemm)



O sábado 20 de febreiro ás 10:00 aparcamento central da Lanzada, da man de Greenpeace e A Lanzada Surf Clube.

sábado, 13 de febrero de 2010

Falar por falar?

Están para recaudar!
Son uns fillos de puta!



Non serás ti o fillo de puta que vai borracho?
Ou falando polo movil?
Ou de picado?
Ou de chunda chunda tunning?

Este finde que todos cheguedes enteiros a casa, e se ides mamados, collede un autobus.

viernes, 5 de febrero de 2010

Oscuridade / Depresión




A ausencia de luz natural produce depresión, ou como técnicamente se di "transtorno afectivo estacional" .

Algúns científicos afirman que o noso estado de ánimo pode ser devido entre outras causas , a ausencia de luz solar, o exemplo máis palpable está nos países onde as horas de luz son menores como sucede en Escandinavia, onde se incrementa este transtorno no inverno, xa que a ausencia de luz e praticamente total . Algunhas estatísticas reafirman esta hipotese, xa que nestes paises teñen os índices máis altos de toda a Union Europea en suicidios, os entendidos suxiren que é debido a falta de luz.

Os síntomas deste transtorno asociado a disminución das horas de luz, son :

Cambios no estado de ánimo
Incapacidade para disfrutar
Pouca enerxia
Cambios do sono
Cambios na alimentación
Dificultade para concentrarse
Disminución das actividades sociais.

Claramente a luz afecta na actitude das sociedades, como exemplo, no inverno, os habitantes do norte dun pais son máis dados a permanecer nas casas, e a levar unha dieta forte e altamente enexértica, pola contra, os habitantes do sur son máis dados a estár nas rúas e levar unha dieta máis lixeira.

Así nos paises do norte como Islandia, os días que fai sol, suspendense as clases, para que tanto nenos e maiores podan gozar dun día soleado.

Nós devido a nosa situación xeografica e de latitude, padecemos máis días grises e menos luz ca o resto da península, xa é ben sabido as protestas que saen sempre nos medios de comunicación cando se pasa a hora invernal (supostamente para aforrar enerxia). Pode ser que este transtorno afectivo estacional, esté marcado a lume nos galeg@s¿?, refirome en concreto a esa nosa atitude de " é o que hai", de resignación constante para todos os aspectos da vida. Parece que nos absorbeu unha profunda sombra que nos recubre incluso na roupa, esa roupa escura que lucimos tantos, de cores apagados, cores fundentes co entrono gris da nosa terriña.
Podo ser que as aptitudes da xente veñan dadas en parte pola luz? ou a nosa xa prestixiosa aptitude resignadora é xa apatía herdada xeración tras xeración.
Que pasaría se esta aptitude a trasladásemos aos nosos veciños do norte, en escandinavia¿? Pasarian de ser eses paises tan "potentes" a ser unha panda de suicidas resignados¿?.



Pode ser que eses paises, forxados no xeo e no lume combatan esa falta de luz, poñendo cores a todo, as típicas casiñas de cores da costa, as roupas de lá tinxidas, ou a alegre músicas das frautas.




Fagamos ben ou mal a fotosíntese, hai un mundo ahí fora, vente trone ou chova.





Suspiro, falta de enexía.