"Mi testigo es el cielo vacío"

miércoles, 22 de febrero de 2012

Surrealísmo Vanguardísta de Don Est.

"Esta es la historia de una sociedad que se hunde y que mientras se va hundiendo no para de decirse, hasta ahora todo va bien, hasta ahora todo va bien, hasta ahora todo va bien, pero lo importante no es la caída sino el aterrizaje."


Hoxe en día trafícase con todo, con persoas, con ideas, e sobre todo con medo.

Pasan as horas, os días e as semanas, e solo se escoitan os murmullos, os zumbidos que emiten as pedras ao caer dunha altura considerable, sin tocar con nada, simplemente no vacío.

Ese mismo murmullo deixa comida en caixas de madeira na parte traseira do supermercado da esquina, o mesmo murmullo que se levanta cada mañan na búsqueda dun motivo para non sumarse a caída da pedra.

Cada cal fai todo o que pode por non escoitar o murmullo, un suben o volumen da música, outros simplemente tocan as trompetas, as tropetas de xericó.

Nos recunchos máis sórdidos e nos ateneos máis cheos de teas de araña pódese oír que o murmullo chegou para quedarse.
A xente permanece en tensión, a mesma tensión que poducen as películas de suspense, cando o malo entra na habitación cun coitelo na man e a protagonísta non se decata ata o último moneto.

A tensión que collen os corpos fan que as súas columnas vertebrais se encollan.

Antes eran nenos agora só vellos sentados vendo a vida pasar, esperando que esa grande pedra toque dunha vez o chan para deixar de oír o murmullo que fai a súa caída.

Uns ecépticos e outros pesímistas, os términos non son moi dispares, son un punto marcado a lume no ácido ribonucleico, esa espiral que parece que xira hacía dentro pechandose sobre si mesma.

Estado de medo.
A costitución do Estado de medo no artigo quinto párrafo tres dí:
Os cidadans, mercancías e partes do engranaxe do Estado, están obrigados a permanecer miserables, queda prohibída calquera manifestación fora da gama espectral dos únicos cores permitidos polo estado ,dende o gris ata o negro.

"Son manifestantres violentos, no son niños"

"Son radicales"

"Al pueblo... pan y circo. El pan es caro y el circo se monta en la calle" pero tengan en cuenta que la calle no es suya, es del estado del miedo, el pan no es suyo y es caro.

"Los radicales se atrincheran con libros, gomas de borrar y afilados lápices"

"Los radicales arrojaron chucherías contra las fuerzas recostitullentes de la paz y el orden"

"Ya he dicho que nosotros estamos para controlar los excesos" Ustedes son demasiado libres.

"Procuremos que las aguas vuelvan a su cauce. Moderación y prudencia es lo que le conviene a todos y yo como ministro quiero transmitir un mensaje de prudencia y que la moderación vuelva lo antes posible" Para dicho fin cambiaremos el sistema educativo actual, como hacemos cada 4 u 8 años, así conseguiremos que sean ustedes más dóciles."

"El enemigo portaba libros tan peligrosos como Teo va al cole"




"La culpa no son de los agentes, la culpa es suya. Ellos actuan bajo el mandato del pueblo, ustedes son el pueblo, ustedes eligieron a eses representantes que ahora dictan que ustedes no son quienes para decir nada hasta dentro de 4 años"

"Procuremos que las aguas vuelvan a su cauce. Moderación y prudencia es lo que le conviene a todos y yo como ministro tomaré las medidas oportunas para que el hormigón sea más duro y que ninguna gota sea divergente"



"Tengo seis grapas y una brecha de siete centímetros por defender mis derechos"

"C'est l'histoire d'une société qui tombe et qui au fur et à mesure de sa chute se répète sans cesse pour se rassurer: jusqu'ici tout vas bien , jusqu'ici tout vas bien , jusqu'ici tout vas bien, l'important c'est pas la chute : c'est l'atterrissage."


jueves, 16 de febrero de 2012

Puntos de vista (trail running)


Agora en Galicia , xa temos un número considerable de carreiras de montaña.
A federación parece que espertou do seu letargo, e xa hai un bo circuíto, supoño que será debido ao impacto que supuxo o ano pasado a aparición da empresa-asociación de clubes (non o teño moi claro) chamada Galicia Máxica Trail Aventure, para os máis vagos GMTA. Gracias a esta iniciativa que se implantou moi ben e que está fancendo un gran esforzo o mundo do trail está despegando na terra de Breogán.

Moito corredor vetrano de montaña está molesto en parte por éste repunte, porque é evidente de cando algo se pon de monda ou está en auxa -mellor dito- as cousas tendense a distorsionar.

Aquí entran os puntos de vista, como en todo na vida cada un ten o seu.

Dende que o mundillo do Trail Running está en auxe en Galicia, moitos son os que aparcaron as zapatillas de asfalto e colleron as de montaña, pero o que non aparcaron foi o punto e vista das carreiras.
Lin unha frase no foro máis famoso que "son galgos de asfalto metidos a montaña", creo que queda perfectamente dito pero eu vouno aclarar un pouquiño máis.
Eses "galgos de asfalto" seguen coas vellas costumes, ese afán competitivo insano, esas miradas obsesionadas nos datos proporcionados polos dispositivos de muñeca.
Foi especialamente no trail do galiñeiro que debido a unha "páxara", retrasinme moito e puden vivir nas miñas propias carnes esa "mala visión" das carreiras de montaña, por parte de eses cánidos de asflato.
A súa obsesión era enfermiza, rozaba o irracional, cando ainda levamos tan só uns 10 kilómetos eles estaba maldecindo a todos os deuses do firmamento pola dureza do terreo e a mala media de tempo que levaban con respecto as carreiras que eles soían facer en asfalto.
Que mal punto de vista rapaz.

Para min o trail running é máis "morrer correndo, que correr a morrer" (parafraseando a ser13gio).

Non sei en que páxina foi, nunha destas de tirada nacional, que facía unha pregunta moi complexa que creo que ven a resumir todo isto.

Ti que eres , máis corredor ou máis montañeiro?

Se o referente para facer dita distinción son as carreiras de asfalto puramente ditas, eu sen dúbida son máis montañeiro que corredor.
A min gústame a competición, gústame, sobre todo superarme a min mesmo, tamén me gusta ser compañeiro. Sempre que adianto a alguen anímolle a que me siga que me aguante o ritmo e intento axudarlle.
A miña pouca experiencia no asfalto faime sacar unha conclusión, se te caes o pelotón pasarache por riba, como se fosen formigas africanas dirixindose a batalla., marabunta!!
Cousas que teñen os resvalons é que aprendes moito.
Na miña primeira carreira levaba un calzado un tanto desgastado cousa que propiciou un resvalón de campeonato, despois de tropezar cunha raíz, cando estaba vendo como o chan se acercaba a miña cara, unha man agarroume dun brazo e detubo a miña caíd ano último moneto. "Estas ben? Sí gracias! Pos veña tira diante que vas moi ben". Esto foi na miña primeira carreira de montaña. Dende aquel día quedein enganchado a este deporte, e non precisamente polo resultado en si, se non por todo o que aprendin durante a proba, a capacidade se superación e o compañerísmo.

Esta é a miña visión do trail running :

Miquel Capó, el corredor que no quiso ganar la Isostar Desert Marathon