2011 tick tack 2012 stard

George Gurdjieff

1. Fija tu atención en ti mismo, sé consciente en cada instante de lo que piensas, sientes, deseas y haces.
2. Termina siempre lo que comenzaste.
3. Haz lo que estás haciendo lo mejor posible.
4. No te encadenes a nada que a la larga te destruya.
5. Desarrolla tu generosidad sin testigos.
6. Trata a cada persona como si fuera un pariente cercano.
7. Ordena lo que has desordenado.
8. Aprende a recibir, agradece cada don.
9. Cesa de autodefinirte.
10. No mientas ni robes, si lo haces te mientes y te robas a ti mismo.
11. Ayuda a tu prójimo sin hacerlo dependiente.
12. No desees ser imitado.
13. Haz planes de trabajo y cumplelos.
14. No ocupes demasiado espacio.
15. No hagas ruidos ni gestos innecesarios.
16. Si no la tienes, imita la fe.
17. No te dejes impresionar por personalidades fuertes.
18. No te apropies de nada ni de nadie.
19. Reparte equitativamente.
20. No seduzcas.
21. Come y duerme lo estrictamente necesario.
22. No hables de tus problemas personales.
23. No emitas juicios ni cri­ticas cuando desconozcas la mayor parte de los hechos.
24. No establezcas amistades inútiles.
25. No sigas modas.
26. No te vendas.
27. Respeta los contratos que has firmado.
28. Sé puntual.
29. No envidies los bienes o los éxitos del prójimo.
30. Habla sólo lo necesario.
31. No pienses en los beneficios que te va a procurar tu obra.
32. Nunca amenaces.
33. Realiza tus promesas.
34. En una discusión ponte en el lugar del otro.
35. Admite que alguien te supere.
36. No elimines, sino transforma.
37. Vence tus miedos, cada uno de ellos es un deseo que se camufla.
38. Ayuda al otro a ayudarse a si­ mismo.
39. Vence tus antipatí­as y acercate a las personas que deseas rechazar.
40. No actues por reacción a lo que digan bueno o malo de ti.
41. Transforma tu orgullo en dignidad.
42. Transforma tu cólera en creatividad.
43. Transforma tu avaricia en respeto por la belleza.
44. Transforma tu envidia en admiración por los valores del otro.
45. Transforma tu odio en caridad.
46. No te alabes ni te insultes.
47. Trata lo que no te pertenece como si te perteneciera.
48. No te quejes.
49. Desarrolla tu imaginación.
50. No des órdenes sólo por el placer de ser obedecido.
51. Paga los servicios que te dan.
52. No hagas propaganda de tus obras o ideas.
53. No trates de despertar en los otros emociones hacia ti como piedad, admiración, simpatí­a, complicidad.
54. No trates de distinguirte por tu apariencia.
55. Nunca contradigas, sólo calla.
56. No contraigas deudas, adquiere y paga en seguida.
57. Si ofendes a alguien, pi­dele perdón.
58. Si lo has ofendido públicamente, excusate en público.
59. Si te das cuenta de que has dicho algo erróneo, no insistas por orgullo en ese error y desiste de inmediato de tus propósitos.
60. No defiendas tus ideas antiguas sólo por el hecho de que fuiste tú quien las enunció.
61. No conserves objetos inútiles.
62. No te adornes con ideas ajenas.
63. No te fotografíes junto a personajes famosos.
64. No rindas cuentas a nadie, sé tu propio juez.
65. Nunca te definas por lo que posees.
66. Nunca hables de ti sin concederte la posibilidad de cambiar.
67. Acepta que nada es tuyo.
68. Cuando te pregunten tu opinión sobre algo o alguien, di sólo sus cualidades.
69. Cuando te enfermes, en lugar de odiar ese mal considéralo tu maestro.
70. No mires con disimulo, mira fijamente.
71. No olvides a tus muertos, pero dales un sitio limitado que les impida invadir toda tu vida.
72. En el lugar en que habites consagra siempre un sitio a lo sagrado.
73. Cuando realices un servicio no resaltes tus esfuerzos.
74. Si decides trabajar para los otros, hazlo con placer.
75. Si dudas entre hacer y no hacer, arriésgate y haz.
76. No trates de ser todo para tu pareja; admite que busque en otros lo que tú no puedes darle.
77. Cuando alguien tenga su público, no acudas para contradecirlo y robarle la audiencia.
78. Vive de un dinero ganado por ti mismo.
79. No te jactes de aventuras amorosas.
80. No te vanaglories de tus debilidades.
81. Nunca visites a alguien sólo por llenar tu tiempo.
82. Obtén para repartir.
83. Si estás meditando y llega un diablo, pon ese diablo a meditar




Cuanto más piensan que despiertan, más se hunden en el sueño de sus propias divagaciones.

>>>>>>>>2012 >>>>>>> caracol caracol

Rescate na Sima AN -51 (Pirineos Navarros)

Este rescate foi efectuado no 2008.



Un expectacular rescate a 648 metros de profundidade vertical e a 4,5 kilometros da entrada da cova, requireu da coordinación dos equipos españoles de rescate formados polo GREIM (Garda Civil) xuntamente con Gendarmes Franceses, Bombeiros Franceses e Espeleosocorristas Franceses.
3 días tardaron en sacar a víctima belga , interviron un total de 142 personas.

Aquí RECORTE DE PRENSA
Aquí RELATO DUN ESPELEOSOCORRISTA


Video realizado polo GREIM




Todo cun final feliz

Australopitecus surferenses

A onda da discordia, foto extraida da web surfgz

O surf como tal, como deporte é unha maravilla, unha vez dentro, se non saes do núcleo dos teus amigos e da zona de sempre, non hai fallo, fora de ahí, tes que ir cheirando as mexadas territoriais dos machos Alfa.
Un exemplo se ti foses na túa bicileta pola rúa e te parase un peatón e che dixera "Perdoa pero esta rúa é miña", eu polo menos morrería de risa, a non ser que estubera no Bronx neo yorkino alá polos anos oitenta.

Como se dun señor feudal de esos que ainda perviven, o señor Axi Muniain (para os que non estedes ao tanto, un surfeiro de ondas XL natural de Euskadi) reclama agresivamente (baixo o meu punto de vista) unha onda galega, esto ten que chegar de sobra para descojonarse vivo.

Miles de exemplos de gremlins como este asolagan as nosas queridas praias, dende Baiona ata Ribadeo, xentiñas de pequenos cerebros que ainda sendo da zona (cousa que non é un pretexto) reclaman para si ondas, actuan como se da garda costeira se tratasen, en definitiva eso que chaman as revistas Localismo.


Este é o enlace desactivaron as opcións de inserción : http://www.youtube.com/watch?v=98u90BBP89s&feature=youtu.be


A miña reflexión de este video é a seguinte:

O que di unha parte (Muniain) é que eles fixeron un traballo de búsqueda durante moito tempo, e que a outra parte chegou así sin máis ao mismo sitio con menos traballo (presuntamente aproveitnadose do traballo que eles fixeran), e que estes últimos teñen que pedirlle permiso aos primeiros para facer o mismo que queren facer eles, surfear, sacar fotos e lucrarse con elas.

Esto é unha cuestión moi sinxela, esto é unha cuestión de cartos.
O que se desprende do video eses "verdadeiros locales"(vascos) querían dar un bombazo mediático e vírono amenazado coa chegada das persoas que están sendo increpadas no video(franceses e galegos).
Como se dunha liorta de patentes -solo faltan os letrados traxeados ao lado- desprendense unha e outra vez das palabras de estos magnates que o problema é quen se lucra antes cunha onda (viva o absurdo).

Dende fai tempo creo que este deporte como tal tocou fondo, non sei si pola globalización do mesmo, ou que sempre copiamos as partes negativas, pero esto roza xa o triste cachondeo e a vergoña axeña.

"Cúal es el problema?" " El problema es que estamos aquí muy tranquilitos y no queremos que venga 500 franceses ni 500 gente de por ahí de tomar por culo a tocar los cojones aquí". Grandes palabras SI SEÑOR.

Se fose outro deporte (dos que falo as veces aquí tamén) como pode ser o boulder o alpinísmo, as carreiras de montaña... Gustaríame que pasase a verdade, para que estes viran o absurdo que é esta situación,
Exemplos: que unha persoana atopara unha pedra e que a reclamase para si, ou que unha persona atopase unha montaña e a reclamase para si, que unha persoa atopase un camiño e o reclamase para si, simplemente polo feito de sacar unha foto e despois vendela...

O que se ve aquí é que esto aparte de ser un problema mercantil, é un problema de egos.

Esto non é un problema de catro australopitecus mirándose as pichiñas e comparando tamaños, o problema aquí é que se afirma con rotundidade aplastane "YO SOY EL DUEÑO DE ESTA OLA", parece esa afirmación tan absurda como se alguen dixera "non respires aquí que este aire é meu", pero en que mundo vivimos¿? Hai que ter en conta que o video de marras está feito polo equipo de Muniain, recortado e posto a conveniencia de eles mesmos, e ainda así quedan como o cú.


Se queda alguén que idolatra a calquera de estos señores, por favor facedeme un grandísimo favor, apagade o ordenador deixade un momento as tablas e lede un bo libro.

Se este home veu amenazado o seu traballo, como di el de moito tempo, terá que tomar unhas medidas ou unhas decións, pero que nada teñen que ver coma posesión material dunha onda, se esto é unha competición de a ver quen consegue surfear unha onda aparentemente descoñecida e se che adiantan é unha posibilidade a ter en conta, xa que non solo un mariñeiro coñece o mar.
Se os medios que usaron para chegar ao mesmo punto ao que chegou o señor Muniain , e baixo o seu criterio, foi fraudulento terao que demostrar máis ala que decindo "esta ola es mia, te doy 200 euros y te largas de aquí" QUE TRISTE E PATÉTICO, espero que esto fora froito dun momento de locura transitoria e que este señor non sexa tan simplista. Que se cale que siga facendo o seu traballo, e si é de verdade que atopou esa onda e é o primeiro que o arguemente con datos e non con palabreria propia dun rapaz de 15 anos.

Vai ser eso que se escoita nos máis sombríos ateneos O SENTIDO COMÚN MORREU.


Por certo a voz do pescador ese do final soname moito, en que lío te meteron.



Minuto 18:24,a dichosa onda


Video sacado da web surfgz


Fontes:
++ http://www.surfgz.com/surfing/sesions-de-surf/2139-axi-muniain-qmis-olasq.html
++ http://www.surfgz.com/surfing/surfeiros/2129-axi-muniain-menos-lerias.html


Artigo de Bruno Novoa : http://www.fotoglz.com/blog/9.php
Artigo de Muniain: http://www.aximuniain.com/

Tempus fugit

Excederse

Pasarse de listo : Excederse alguien en materias o cosas que no conoce, simulando un perfecto conocimiento de las mismas y cayendo, consecuentemente, en un error.

Listos y no tanto.


No di píe a la imaginación, me excedí, lo admito, entre renglones había demasiado espacio, tanto creo, que supuso una sobrecarga mental, demasiada información codificada.

Me pase de listo.

Está todo tan masticado, calculado, pensado... Pero si quedara tan abstracto, tan rebuscado, bruto, se entendería algo o quedaría en el cajón -tan grande- de las sandeces individuales de mi psique (cosmovisión de la antigua Grecia)

Tomar una decisión.

Mi circulo de locos poetas , amantes de los atardeceres regados con cerveza barata, sonidos de guitarras y solos de armonicas extridentes.


"El sonido de las hachas golpeando los troncos aún vivos de aquellos árboles, que luego alimentaría un fuego acogedor dentro de la casa, sonaban como acordes bemoles, tristes, e inciertos, pero con un claro objectivo, el trabajo duro."

Podería ser.

"El sonido encambio, era de chapoteos, risas y lágrimas de alegrias que caían sobre las rocas recubiertas de mejillones, el mar en calma simula un perfecto espejo, juegos de luces y sombras provocadas por el conjunto de luces del muelle próximo. La vida, la felicidad. Todo aquello por lo que algunos matarían, o mueren."


"El sonido del viento entrando por la ventanilla del coche, una canción. Los paisajes movidos a varios y rápidos quilometros por hora los desfiguran, como el agua desfigura y suaviza las acuarelas. Tranquilidad. La cara apoyada en la ventana fría, las gotas de agua discurren rápidamente por ella uniendose con otras, tendidos eléctricos."

"El sonido de bares atestados de gente, ruído de primera hora de la mañana, el olor a café recién hecho, sonido de vidrios golpeandose sin cesar, griterío, murmullos, el vociferio que sale de la televisión con las primeras noticias del día. Tendremos un día gris, que más da"

"El primer acorde, el primer fantásma alegre, comienza el espectáculo. Afinaciones extrañas para extrañas letanías"

"Último acople de guitarra"






Mi pequeña existencia.

¿Te gusta el viento?

Oye, ¿Te gusta el viento?

Podería responder miles de cosas pero normalmente me quedo con la más fácil con la menos comprometida de las respuestas, para no pecar en redundancias ni cosas que a mí mismo me sonarían a chiste. Podería responder como ya dije varias veces en contextos diferentes, " subías allí arriba, corriendo malamente por el desnivel, pero cuando llegabas al vértice de la cima te sentías recargado por el viento que te daba en el cuerpo, como si atravesase sin problema todo tu cuerpo, todas tus células mecidas por el tempestuoso vendaval , aprovechándolo".

Pero que decir.



Siempre resulta fácil responder con el típico "sí... bueno", y quedar en un plano neutro, eso, el miedo al perjuicio.
El miedo, esa soga que nos amarra pies, manos y nos oprime en escuálido cuello, nos impide realizarnos completamente, siempre con pies de plomo siempre con medias tintas, lleno de nerviosismo.

Me gusta el viento, sí.

Oye, ¿Te gusta la lluvia?

Llovía tanto sobre el tejado de plástico que era imposible intentar sacar un sonido de la boca que superara en decibelios aquello. Llovía cada vez más fuerte, es como si amplificaran el fluido plasmático que fluye por las venas del ladrón que huye de la policía, adrenalina por las estrellas.
Paseaba, paseaba bajo la lluvia horas, incansablemente. Aquellas vieja y adoquinadas calles la veían pasar día si día también, con sus pequeñas botas saltando de charco en charco, sonriente siempre. Le encantaba la lluvia



La música seguía sonando , aquel francés con su guitarra desde la pequeña radio. Allí pensando, sentado en su banco con la mirada clavada en el suelo, como una gota de agua que está apunto de desprenderse de la última hoja de un árbol.
Me gusta la lluvia, sí.

Feliz, venciendo a la lluvia y al viento. El triunfo.
En la carretera, en lo alto, allí arriba, en aquella piedra sigue poniendo Díselo.

Dúas caras da mesma moeda

"O Sil leva a auga e o Miño a fama"


Non fai moito lendo unha entrevista da corredora de montaña e equiadora Mireia Miró, pasou algo que nunca pensaba que iba pasar, un pensamento -entre outros- plenamente compartido.
Tratase da comparación e dos comentarios que verte Mireia sobre Josef Ajram.
Nun principo cando comecei a ler algo sobre este persoaxe parecía un tio curioso , profundizando un pouco máis e despois de cometer o erro de ler o seu libro, dinme conta -non tarde- de que estaba ante un "farsante" ,deportivmanete falando.



Marcel Zamora (gañando o ironman de niza)


Hai "deportistas" que non fan deporte por un motivo persoal -entendase paixoal ,emocional- , outros fan deporte simplemente como via "fácil" para lucrarse fando de si mesmos un logotipo de marca e escalando na industria crecente da "saúde deportiva" que tan de moda está. Está claro que todo deportista que se precie gustaríalle dedicarse en corpo e alma ao seu deporte, algúns van pouco a pouco mediante moitos entrenos e gracias a centros de tenificación depotiva , van medrando e conseguindo esa meta, outros simplemente acortan ese camiño mediante o marketing. Pasa en miles de sectores nonsendo no deporte, un gran currante que domine bastamente o seu sector non da trinfado por "falta de contactos", todo un clásico neste gran país chamdo Españistán.

A día de hoxe vexo o deporte como unha ación emocinal, chea de sentimento,para min comezou case por tradición familiar , pouco a pouco converteuse nun xogo , coa idae transformouse nun obxectivo e hoxe por hoxe o obxectivo cambiou pero a mesma ánsia continua.
Coñezco moitos deportistas de élite que se gañan a vida cunha profesión que nada ten que ver co deporte, gracias a becas e axudas poden ir a campionatos fora das nosas fronteiras. Coñezco o deporte dende a súa base máis baixa , o neno que vai coa súa mochila na espalda chea de roupa e ilusión, e tamén coñezo o deporte que tanto desprecio, o deporte onde solo se busca amasar billetes colorados.


Josef Ajram (deportista , broker de bolsa, modelo...)


Este é o caso de Josef Ajram , sí, é un deportista , un deprotista de fondo , sin restarlle mérito ningún aos seus logros, pero é un deportista que se sabe vender , que fixo do seu nombre unha marca que complementa as súas "carencias" deportivas coa súa cara bonita e cos falsos exteriotipos, ten todos os elementos dignos dunha boa marca comercial : historia facilona, boa imaxen e lengua. Non gañou nada increible, finalizou como un máis- e meritoriamente-varios ironmans pero a súa fama nada ten que ver polos seus éxitos deportivos, é un participante máis que destaca gracias ao seu propio marketing. Outro caso é Dean Karnazes que se autoproclama ultramarathonman pese a que nunca gañou unha carreira de este tipo como fixo varias veces un compatriota seu como é Scott Jurek, pero polo menos Dean Karnazes fixo chegar dun xeito modesto o mundo do ultramaraton ao gran público e sabendo escribir moi ben.

Eu valoro profundamente a outros deportistas que sufren para estar ahí arriba e "desgraciadamnete" pasan desapercividos para o gran público, como pode ser Marcel Zamora ou máis cercano Daniel Bargiela, este último é un currante estibador de cemento en Salvaterra do Miño que adestra nos seus ratos libres, agora apartado do triatlón pero finalísta en varias edicións Ironman incluído Hawaii.

A niveles máis pequenos e sin saír de ese maravilloso deporte hai moitos casos, de deportistas "floxos" cun respaldo elevadísimo de patrocinadores e outros cun bo palamarés sobrevivindo mediante becas e axudas familiares.
Vostedes se non está dentro dalgún deporte que sepan que non é ouro todo o que reluce , hai moito "bañado en ouro".

Infuen (segunda parte)

Jack Kerouac

"Súbitamente comprendí que todas las cosas sólo van y vienen incluido cualquier sentimiento de tristeza: también se irá: triste hoy alegre mañana: sobrio hoy borracho mañana ¿Por qué inquietarse tanto?"

Gary Snyder

"Como poeta cultivo los valores más arcaicos que existen, desde el Paleolítico tardío: la fertilidad de la tierra, la magia de los animales, la visión del poder en la soledad, la iniciación terrorífica y el renacimiento, el amor y el éxtasis de la danza, el trabajo común de la tribu"

Siddartha de Hermann Hesse

Junto al Río

"Ese era su deseo: ¡La muerte, la destrucción de la forma odiada! [...]

Con el rostro desencajado clavó su vista en el agua: al ver el reflejo de su cara escupió en el agua. Lleno de abatimiento separó el brazo que apoyaba en el tronco y se volvió un poco para deslizarse y hundirse de una vez para siempre. Se hundía hacia la muerte con los ojos cerrados.

En ese instante sintió una voz llegar desde remotos lugares de su alma, del pasado de su agotada existencia. Era una palabra, una sílaba que repetía maquinalmente una voz balbuciente; se trataba de la vieja palabra, principio y fin de todas las oraciones de los brahmanes: el sagrado Om, que significa lo perfecto o la perfección."

Bill Hicks











Killian Jornet







Grandes probas físicas e mentais









Stoner + deserts sessions "familiares"












Tool, axudame durante as miñas horas de adestramento, unha introespectiva profunda lograda polo cansancio.

A delgada liña entre o acidente e a neglixencia

RESCATES EN MONTAÑA.




(GERA Bomberos CAMadrid)


Unos 1.900 euros por hora de helicóptero o 32 euros por hora por profesional que participe. Ésta será la minuta que tendrán que pagar las personas que sean atendidas por el Servicio de Emergencias Sanitarias de Castilla y León cuando el incidente sea consecuencia de una conducta negligente. «Es una tasa y no una sanción»,

La hora de un bombero son 30 euros y la de cada vehículo 39. Cada hora de vuelo costará 2.270 euros, en Cataluña.



O video non é expectacular, somentes o poño para os que non teñan unha percepción dos medios que se desplegan para un rescate que o vexan.

Por internet propaganse opinións de todo tipo e calado como se dun lume forestal se tratase sobre o cobro nos rescates en montaña.

Varias comunidades autónomas sumanse ao cobro de ditos rescates cando sexan neglixencias(Asturias, Catalunya, Castilla y León son varias das comunidades que cobran ou cobrarán polos restates en montaña producidos por neglixencia.)

A inmensa maioria das persoas que practican deportes de montaña non están dacordo con estes cobros, pero de feito, calquer movilización de medios de rescate como son os bombeiros sempre se cobran (con algún matíz), mediante taxas, que dictaminan os concellos,comarcas, comunidades autónomas ou organísmos directos aos que estén adscritos estos servicios.
Con esto digo, se tes un acidente ou che prende lume a campá extractora da cociña, o concello cobrarache unha taxa por dita intervención, cobro que se fará cargo o teu seguro.

Volvendo a montaña, É "normal" que che cobren?, preguntase moita xente, a resposta pode ser complexa e argumentada dende moitos puntos de vista, dende os máis reacios ata os máis defensores, creo que é máis correcto plantearse se estas taxas farán un efecto beneficioso sobre os deportistas, e farán que acudan ao monte tomando precaucións e ben equipados, ou polo contrario caerán nun profundo saco roto.
En Catalunya unhas das primeiras CCAA en tomar esta iniciativa,estanse plantexando si non cobrar polo rescate pero si sancionar as apitudes negixentes que deriven nun rescate, cando menos parece unha cuestión de léxico para sacarlle ferro ao asunto, que non se vexa como unha medida recoudatoria como moitos pensan e alegan.

Estas son opinións que se poden ler na rede:

"Supongo que cobrarán los trasplantes de hígado a los alcoholicos, los de pulmón a los fumadores, los infartos a los gordos...."

"Por miedo a que se cobre el rescate un grupo no llama y la situación empeora, para cuando llaman ya es tarde, el accidente se consuma"

"El asunto de siempre, y quien es el que va a decidir si fue negligencia? En base a qué?"

"Qué es una negligencia entonces?"

"En mi opinión el rescate en montaña debe ser un servicio público y gratuíto pagado vía impuestos en todo el territorio nacional"

"Algunos parecen obsesionados por el "cobro" de determinados rescates y por lo visto les importa muy poco la tremenda, y creciente, presión a que se ve sometido el medio natural pues el ruido del helicoptero asusta a las grandes aves rapaces, y entre novatos, despistados y negligentes, no hay dia en que el helicoptero no atrone el cielo de los Pirineos."




Definicións :

- Acidente: Suceso imprevisto ou casual que pode producir dano a persoas ou cousas
- Neglixencia: Falta de prudencia ou de precaucións.

Ainda que as definición da RAG deixano bastante claro,e difícil de dictaminar nunha actividade deportiva de risco que é un acidente e ou unha neglixencia, polo menos en primeira instancia.
Parece ser que a xente contraria argumenta estas medidas quedandose solo coa parte "principal" que é meramente económica, e desprecian a parte para min máis importante, as vidas. Hoxe por hoxe e sen pretender xeralizar, case a inmensa parte dos acidentes en entornos naturais son debidos a imprudencias que tristemente desemvocan en tráxicos sucesos. A segunda definición que pon a RAG para neglixencia é falta de preocupación ou de aplicación, nesto é no que se ten que fixar a xente, se os acidentes que hai hoxe por hoxe son máis neglixencias que outra cousa, e despois acudar a desmedida económica das taxas.

Para dar luz e simplificar un pouco e aprobeitando que moitos amigos meus fan snowboard, sería algo como esto:

Se vas por unha pista negra baixando como che permitan as túas habiliades e fortuítamente empezas a rodar e desgraciadamente te caes, eso é un acidente.

Se do mesmo xeito vas baixando por unah pista azul por exemplo e saeste da pista para ir polo medio das árbores e desgraciadamente te das contra un abeto e rompes a perna isto é unha neglixencia, polo tanto terás que pasar por caixa. (Esto é un exemplo non o sacar de contexto).

Palabras da directora xeneral de Prevención, Extinción de incendios e Salvamento, Olga Lanau:

Hay tres casos en los que se cobrará por los rescates y son los siguientes: -que éste esté relacionado directamente con el hecho de no hacer caso a carteles o señales de prohibición o advertencias

-que el rescatado no lleve el equipo necesario y correcto para la actividad que esté practicando en el momento del accidente

- y en los casos en los que la intervención esté injustificada.

Con estes tres puntos máis claro non pode quedar, somentes queda decir que ante todo PRECAUCIÓN.

ARTIGO EN DESNIVEL
ARTIGO EN BARRABES


(Bomberos de asturias, click na imaxen)

Penedos do Lobo 2011

A nosa aventurilla comenza coa saída da miña casa as cinco da tarde rumbo Ponteareas onde me espera meu compañeiro Jorge, de alí tiramos direción Pobra de Trives - Manzaneda onde disputaremos a sexta edición do Maratón Alpino Pendedos do Lobo, nós concretamente disputamos o Cross Alpino, 24 kilómetos oficiais e 28 kilometros oficiosos (+ 300 metros a maiores que fixemos nós).

No coche entre Ourense cidade e Pobra de Trives e dado o noso estado físico lamentable despois dunhacena de traballo, decidimos parar a durmir.
Buscamos un sito de xeito infructuosamente ata que diante nosa, a dereita da estrada vemos unha pequena esplanda, o xusto para meter o coche con "seguridade" de que ningún trasnoitador nos leve por diante, poñemos o coche pegado a un muro , entre o muro e o che poñemos a nosa tenda de campaña onde cenamos uns bocatas e despois submerximonos dentro de cadanseu saco verde e ata o día seguinte.




Ás 7:00 sona o despertador, erguemonos e almorzamos unhas barritas enerxéticas de chocolate , regadas cun bo acuarius de laranxa, ah! e os famosos "orejones" (albaricoques deshidratados).
Recollemos todo e poñemos rumbo a estación de montaña de Manzaneda.
Nun cruce dudamos por onde ir, e acabamos perdidos por Chandrexa de Queixa , surcando pistas forestais e facendo eslalom entre vacas, despois dunha hora e media larga, e coa demora que supon recoller a tenda e almorzar, chegamos tarde a estación de montaña, chegamos co paso pola estrada dos competidores da Maratón.



Recollemos os dorsais as nove e vinte praticamente, corremos hacia o coche cun frío case de decembro rodeados dunha espesa neboa que penetraba no máis profundo do corpo, e nós vestidos de chandal... Según os partes que vin agora estabamos por alí entre uns 6-8 grados...

Chegamos o coche cambiamonos dentro del, xa que fora podíamos coller unha hipotérmia. Corremos o máis deprisa hacia a saída, cando chegamos alí eran as 9.35 a saída fora con puntualidade inglesa as 9.30.
Os participantes más retrasados tiñan unha ventaxa duns 5 minutos frote nosa. Collemos un ritmo bastante potente para alcanzar algún dos corredores o que fai que Jorge sufra moito, dado que tiña os cuadriceps entumecidos polo frío, estabamos case no alto de Cabeza de Manzaneda, rodeados de neboa cunha visibilidade moi reducida, duns 15 metros e cun vento extremadente forte e humido a par.



Na primeira baixada Jorge vaise retrasando polo dolor nos cuadriceps, con vistas a un eventual abandono decido agantar un pouco con el e despois emprender a carreira en "solitario".

O meu ritmo é moi elevado, atopome moi ben e motivadísmo, e a primeira vez que teño que pedir paso a outros competidores para poder seguir co empuxe que levo, sobre todo nas baixadas máis técnicas que desfruto como unha cabuxa deixandose caer. Adianto a decenas de corredores, non dou crédito, incluso vou tan ben que me salto os dous primeiros avituallamentos, eu portaba un botellin para hidratarme, dous xeles de froitas, e un puñado de "orejones".

No primeiro (para min) avituallamento preguntanme varios dos que proporcionaban auga e alimentos se eu era o primeiro dos da maratón, cousa que eu quedei moi sorpendido ata que me viron sacar o cortaventos ao mesmo tempo que eu lles decia que non que saíra un pouco retrasado da saída pero que corria o cross, sacado o cortaventos non lles quedou dubida xa que no meu dorsal poñía CROSS nunhas letas verdes .

Cada vez os camiños fanse máis estreitos, nun marco inmellorable rodeado de motañas verdes e pequenos regatos , paso en soidade sen competidores a vista nin por diante nin por atrás, solo observado polas equilibristas cornudas e rumiantes cabuxas que me miran con curiosidade dende unha vertical. A carreira faiseme rápida, "moi de correr", con grandes aceleracións nas baixadas e subidas dende as máis faciles ata as máis técnicas. Cambioume o chip completamente dende a nosa saída retardada, do modo "finisher" a modo "competición", cousa que me estimula máis, vou sobre todo centrado con pequenos e repetitivos brotes musicais, que atronan a miña cabeza.
Cada pouco sacome o cortaventos para poder refrigerarme mellor, despois en cada subida o vento apreta, unhas rachas dun vento xélido propio do inverno, un vento que me atravesa con facilidade dende o meu peito a miña espalda. Esa sensación conxelame pero o mesmo tempo recargame de enerxía, a neboa xa fai un bo rato que desapareceu, pero de cando en cando o sol tapase cunhas nubes que parecen estar cargadas de auga pero polo de agora parece que non descargarán.
Nun momento os circuítos de Maratón , Cross e as categorías de Andaina e Btt solapanse é ahí cando teño aglunha que outra conversa sempre en tono cachondeo ou para animar.

Unha cousa que me sorprende moitísimo é a señalización da carreira, todo o trazado está marcado con pequenas estacas de madreira como a metade dun pau de escoba coa parde de arriba pintada de vermello, tan ben señalizada que era improbable por non decir imposible perderse.

A última parte da carreira ven marcada por unha prolongada subida que fai mella nos máis cansados, eu ahí ainda conservo bastante enerxía e fago a metade correndo, a última parte trepando coa lingua tocandome nos xeonxos, esta parte pode que teña as mellores vistas, case sen dúbida, dende alí arriba podes ver infinidade de vaguadas, vales e montañas dun verde moi característico, todo un luxo para os sentidos.
Os últimos 3 kilometros discorren por unha pista forestal, entre os típicas árbores de alta montaña moi fondosas ,deixando caer as súas follas con cada racha de vento, podense oír como caen como e estubesen facendo flocos de millo ao fondo dun pasillo lonxano , un son moi fino.

Ahí no final, xa me invade a emoción e a autosuperación , sentirme tan ben de facer unha carreira tan boa e gratificante, chego a meta man a man cun corredor do maratón, unha auténtica máquina que despois de facer uns 45 kilómetos (oficiosos), permitese facer un sprint duns 500 metros que aguanto con el perfectamente sen separarme nin un centímetro. Chego a meta cruzo o inchable de Salomon que marca a meta, entro nun grupo de xente e un deles colgame unha medalla do pescozo, se xa viña cunha satisfacción increíble esto colma o vaso.



Como podo e cheo de frío, nesta zona de meta fai un frío horrible, xente con plumiferos e ben abrigados e eu en pantalón corto por alí, acercome ao avituallamento de meta onde me dan un consomé de polo e unha manta.
Espero espero e sigo esperando, sin saber se o meu compañeiro Jorge rematou por abandoar ou sigueu na carreira, xusto cando pensaba esto despega a uns 20 metros de min o helicoptero do Grupo de Rescate e Intervención en Montaña da Garda Civil.



Os meus pensamentos foron a onde tiñan que ir, estará ben Jorge¿?
Unha hora despois cruza a liña de meta Jorge, cansado e cos cuadriceps doloridos pero enteiro.


Contentiños coma rulos marchamos para casa, despois dunha merecida ducha e unha boa comida , e cada un cunha destas colgada do peito.

14 de Decembro do 2009

Soños dun plantígrado.


"ahí cun asiento de primeira clase, sucio, un asiento de primeira clase para ver o fin do mundo e a volta a nacer"


Empezou esto, cunha entrada frustrante , chea de rabia, chea máis ben de decepción, decepción esa é a palabra. Nun deses momentos nos que sintes unha quentura na boca do estómago , presión na gorxa e tremores na cara.

Sí pode ser que vexa as cousas idealizadas , como unha pequena esperanza , intentando frustradamente buscarlle unha alternativa a todo, e un lado positivo, cousa que non daba resultado aparente. Esa era a meta.
Comezou este blog como dín que comezou o noso universo, cunha grande explosión, foi un día 14 de Decembro do 2009, un día soleado no que o mar bombeaba ondas.
O tempo pasa " non se detén cando pechas os ollos", din que os mellores pensamentos as mellores decisións tomanse cando estas en plena ación, pode ser, pero teño as miñas dúbidas.

Pode ser tamén .que dende a primeira entrada metera a pata ata esta última que aquí desenrolo,explicome:
Non me gustan os blogs demasiado persoais ainda que sexan de temas que me gustan non sei non lles interes, outros que vexoo como un chiste son os miles de blogs de deportistas amateurs que pretenden lucirse -non sei con que pretexto- poñendo as súas marcas , os seus records persoais, o número de kilometros que teñen acumulados en X meses, pareceme bastente curioso, e respetable, pero hai varias preguntiñas que me rondan a cabeza pensando no meu blog e neso mesmo.

Metería eu a pata nese sentido? Irei contra os meus propios gustos?

A verdade e que vendo dende "fora" o blog, case non ten conexión unha entrada con outra, tampouco é un blog adicado a un deporte, a unha temática específica, basicamente será polas miñas inquietudes que non se centran nunha cousa sola, "maestro de nada , aprendiz de todo".

Tuben que poñer debaixo da cabezeira unha frase para lembrarme eu mesmo de que iba esto "Un blog adicado a calquera tema relacionado coa natureza e o deporte e tamén algo de amor ao saber."



Todos temos as nosas historias , motivacións metas na vida (ou non) , "somos tantos como distintos". Pode verse reflexado en todas as cousas que facemos na vida, pode verse nas contendas de taberna que tanto me gustan, ata na forma de camiñar pola rúa.


Chegou un punto que teño tantos borradores gardados aquí que parece que estubera esribindo unha enciclopédia de textos inconexos, unha chea de borradores con datas tan alonxadas no tempo que os temas dos que pretendia falar xa están cadúcos.

Este blog estaba pensado para durar 2 entradas como moito, o último coletazo, dúas entradas para desafogarme e punto, e agora dous anos despois que saco en claro de esto.... Está claro que non me supón unha pérdida de tempo, as entradas non son nin complexas nin con moita chicha, escribo no momento e así como ven así se queda, e si non quero poñer nada máis queda no caixón dos borradodes esperando a ser aberto, ainda que sexa para buscar frases.

Non sei , a verdade, esto parécemene un exercicio de bipolarísmo, un tanto banal, gústame e non , pecho o blog pero non , a quen lle interesa o que poño aquí...
Miro a pestaña onde pon "estadísticas" e pareceme increible , as veces digome "a metade das entradas son miñas" ainda que sei perfectamente que entro cando escribo, e decir poucas veces. Miro a procedencia das "visitas" case todas de españa e outras de países tan alonxados como EEUU, menos mal que se me da por "escribir" en galego, debe ser por eso que temos emigrantes por todos os recunchos ou as ips dos meus amigos rotan por todo o mundo...


Un borrador :



Maybe I've seen too many movies you know.

"La pistola está en mi mano , fría, inerte. La percuto [eh! se trata de "nosotros"] , digo lentamente "presta mucha atención, mis ojos está abiertos" introduzco el frío cañón de la pistola entre mis pútridos dientes y apreto el gatillo, el proyectil atraviesa mi carne como una flecha , certera e imparable, la piel se agita por la onda expansiva, mi cuerpo inerte cae sobre una silla de plástico, la típica silla de oficina, el casquillo suena como el último movimiento de una pieza remota compuesta por el virtuoso Rachmaninoff retumbando por todo el edificio.

La sangre caliente brota de mi cuello, el disparo no fue certero, el olor a carne quemada se apelmaza en mi pituitaria me pregunto "¿Qué es ese olor?" Mi amado alter ego, mi idealización de mí mismo, se desploma ante mí y desaparece para siempre, solo, desamparado en el vacío, veo una luz, la luz del ascensor abriéndose, estoy vivo, me levanto y oigo gritos, solo es mi conciencia, nada más. Me repito una y otra vez, mueres cada noche para resucitar cada día , pero eso ya no funciona, simplemente es un cuento de viejas, una motivación para personas poco sesudas, un engaña niños, lo mío es más grade es perfecto. Oigo por un instante una simple palabra " Tú" retumbando en mi cabeza , en el fondo , allí donde se generan los sueños de esta mal nacida sinrazón, y sigue, "tú eres un carbón", y sí, digo que sí, digo que lo soy, soy ese, ese lunático que sueña con el fin del mundo, con vivir libre , con volver a ser un animal ´[no se como el cabrón sigue en pie, es un cabrón muy fuerte], "pero porqué, has intentado matarte", " no pasa nada , escúchame , ahora escúchame, mírame, te aseguro que estoy bien, confía en mí", miramos por la ventana y el cielo era hermoso, la silueta de los edificios estaba iluminada por el fuego que los consumía, comprendimos que estábamos fuera de lugar, como si nos bajásemos del carro del tiempo y observáramos el transcurso del tiempo fluir libremente, fuera en la distancia, pero eso se acabó en el justo momento en que se subió a ese vagón del tiempo y yo me quedé sentado en la acera, con las palabras del vagabundo de la esquina que viera el día anterior, "mejórate campeón", se fue y no volverá. "Nuestros padres fueron modelos de dios, si nos abandonaron que dice eso de dios" "tienes que aprender a rendirte, y pensar que algún día morirás" puede ser que mueras ahora mismo, que te gustaría hacer si fueras a morir en este justo momento, si no lo sabes es que tu mundo se reduce a la no existencia, al no ser , no creer y no estar, si tu último pensamiento es nada es que no , no eres. Olvídate de todo. Y en un instante, suena el despertador, bienvenido a la vida. Entonces empecé a correr, y corrí , corría más y más y mi sangre se transformó en ácido de batería y luego corrí hasta que mi corazón dijo para , pero no pude detenerme. No pude."

"Me detuve. Mi corazón se comprime de la misma forma que la lata de tu refresco de moda favorito, con ese mismo sonido metálico, rescrebajandose dulcemente. Mis articulaciones suenan como las puertas de una antigua prisión, un sonido sordo, implacable, el mismo sonido que hacía saltar las lágrimas del recluso recién llegado, con su cuerpo plagado de hematomas, hematomas como los míos propios que me adornan como guirnaldas de navidad .

Pienso, "el tiempo es un circulo, no tiene ni principio ni fin " para que sirven entonces esas letanías clericales que adoctrinan la mente y preparan el espíritu para la muerte , puede que las soluciones a todos estos rompe cabezas estén escritas en el cielo por encima de las nubes, donde siempre luce el sol, pero mi vista está clavada en el suelo , que idiota.

Si te digo la verdad, joven, me importa una puta mierda tu vida , tus intenciones. Y con esto no quiero que pienses que soy el típico tío "soy sincero por lo menos" , no, soy un cabrón ,de pies a cabeza, sin más. Y en este instante podería escupirte a la cara y seguramente en un futuro me lo agradecerías, complaciente, como un yonki ante su camello, ese mismo camello que te golpea ,humilla y maltrata pero tu suplicas por esa chispa que te enciende la máquina otra vez. Patético.

Ahí estas, sentado en el segundo peldaño de la puerta del inmundo bar, con tu semblante de vampiro que ansía ver la luz del sol, triste y desamparado, pero no das pena ni al más samaritano que pasa por delante de ti, incluso se vislumbran sonrisas. Yo, postrado ante ti en la distancia te analizo, como de costumbre, pienso " pobre, lástima de vida, eligió el mal sus cartas o simplemente las usó como posa vasos, te desprecio, que pérdida de tiempo".

Ahí estas , impasible, tu odias tanto como el mundo te odia a ti, día tras días tu meta más preciada es llegar al día siguiente maltrecho a trabajar, a ese trabajo de subsistencia , lo mínimo para comer, el reintrego para fumar beber y drogas, una inversión cojonuda en la seguridad social. Caso clínico de la morgue universitaria, "esto negro como el betún con aspecto de esponja es un pulmón" ruido de bolígrafos y toses de fondo, "esto de aquí, perfectamente diseccionado en finas lonchas, es un cerebro, por cierto también esponjoso". Ese cuerpo que tienes como soporte , como andamio, ahora perfectamente estibado en recipientes de cristal y bañados en delicado formol, todo claro debidamente catalogado y clasificado.Eso en el mejor de los casos. Elige la vida."

Se eu mesmo dudo de que é esto ,entón que é Soños dun Plantígrado?
Contesta tí.

Trail Galiñeiro

(click na imaxe para ver máis grande)

Chegamos sobre as 15:30 da tarde as inmediacións do Monte Galiñeiro, exactamente en Vincios, onde xa estaba todo o petate montado, o típico ambiente pre carreira, un ambiente animado cheo de boas caras no que se respiraba un moi bo rollo., carpas, grifos de cerveza...
Alí cerca da saída coincidimos eu e meu amigo e compañeiro de carreira Jorge, cun facebook-amigo meu, Lolo Díez, unha grata coincidencia, despois de falar rápido diriximonos hacia o coche para cambiarnos, recollemos o dorsal , e curiosamente non nos dan imperdibles para o dorsal, estamos bastante tempo buscando imperdibles, intentando tamén atopar unha alternativa aos impertidibles (miles de historias se nos pasan pola cabeza) , pregunátamos a un amigo, Paco, se el ten pero non está seguro de que teña, seguimos na búsqueda cando conseguimos que os de Staff nos den 9 imperdible que tiñan curiosamente nunha caixa que facía funcions de botiquín, coas suas vendas de crepé e todo material para repara pequenas incidencias.


(click na imaxe para ver máis grande)

Unha vez na saída e baixo un sol abrasador (17h de agosto), a cousa comenza a animarse máis, como un enxambre de avispas axitamonos ao ritmo dun dos temas tan sonados neste verán (un de eses temas pegadizos que tanto odio), xusto enfronte do avispeiro de corredores hai un grupo de rapazas disfrazadas de cheerleaders cos seus pompons , facendo unha coreografía. Por megafonía avisan que o trazado ten varais partes "de risco extremo" nas que temos que extremar (nunca mellor dito) as precaucións "xa que poden producirse acidentes graves", o meu primer pensamento foi "non vai ser para tanto fijo", uns kilómetros máis adiante tragaríame as miñas propias palabras, como soe pasar nestes casos.

Comeza a carreira coa típica conta atrás "haber se non atopamos moita auga que a estes encantalles meternos por auga, como no Courel coa auga pola cintura" "non salgas como un animal que xa nos conocemos" , saímos escopeteados monte arriba, cruzando un regato (debuxaseme un sorriso na cara recordando a frase anterior) e as míticas laxes de pedra, toda unha boa subida, pero diante nosa levantabase o Monte Galiñeiro coas súas preciosas pedras e o seu caos granítico, como un totem de pedra observanos baixo o sol das cinco e dez . A primeira subida faise dura polo calor principalmente non polo desnivel, unh avez pasado o primeiro tramo dámonos conta xa realmente que temos uns 9 kilomnetros de subida moi complicada na que case non podemos correr, e máis deixamos de correr para poñernos a escalar, esta era a zona que avisaban na saída, unha auténtica trepada. "El hombre está diseñado para correr y trepar" Kilian Jornet

Durante esa segunda e agotadora subida, vamonos atopando un panorama subrealísta, alí por onde as cabras suben afincando ben os pezuños estaban as cheerleaders de antes, animando a todos os corredores,increíble "pero como chegaron aquí saltaron en paracaídas ou que!!?", xa case arriba o panorama tornoume máis psicodélico cando vin a un home duns 40 anos disfrazado de cheerleader e metidiño en carnes, "agora si que esto é subrealísta" -" tranquilo que cando cheguedes arriba danvos unha pastilla para que vos pases as alucinacións " dime o cheerleader.

(click na imaxe para ver máis grande)

Unha vez arriba (onde eu pensaba que estabamos arriba de todo) , xa que pasaramos por diante das placas e da via bismark, o recorrido torciase máis a esquerda enfilando por un paso que nos conducia arriba de todo (onde é realmente), xusto rematada esa subida fixemos un pequeno cambio de ritmo para subir por unha laxe de pedra (ainda ibamos nun bo grupo,bastante diante entendase), ahí o meu corpo por culpa de comer mal o día anterior dou un aviso, o que fixo que me maeara un pouco e vira borroso uns segundos, o meu compañeiro notou que non estaba alá moi ben , "eii! estas ben!?" escoitabao, pero escoitabao como se estibese alá no fondo dun pozo, ata que volvin un pouco en min, e dixen "sí, vamos non hai fallo", o calor apretaba como era previsible, o corazón bombeaba con todas as súas forzas e sentía cada latido na garganta e na sien, uns latidos potentes e rápidos, sonaban como as vellas locomotoras de vapor, imparables -"ei tio estas pálido"-"tranqui non pasa nada ti tira", a ``pájara´´ era descomunal, e solo tiñamos enriba 9 kilometros, a brisa axudaba a recargar un pouco o corpo, pero correr era complicado, primero pola xeografía que non permitia correr correr, e outra polo meu estado físico.

"Que! Que vai sonando nesa cabeza?"-"Nada en branco vai" entón play:



Os camiños iban discurríndo con naturalidade, como o fai a auga , buscando o mellor recuncho, así nos movíamos, sen cuestionar ningún paso , mirando onde pisar o xusto e necesario.

Comezamos a baixar , detrás nosa viñas dous agonías, típicos corredores de asfalto obsesionados polas marcas e polos datos, repetindo unha e outra vez que era durísimo que calculaban que sería mogollón de horas, que a media non sei que blablablablablablablablablabla, eran como dúas moscas cojoneras, non paraban, destas moscas que intentas espantar e molestan o doble, apuramos o paso na baixada para deixalos atrás, máis ben deixamonos caer, entre toxos e brezos, que ocultaban pedras afiadas, as que fan que me dobre o tobillo esquerdo 3 veces, peor deber ser que teño os tendons super elásticos e non noto nada.
Notábame xa recargado e ese tramo ata o primeiro avituallamento foi moi bo, chegamos ao kilometro 10, que para nos era como o kilómetro 100 sobre todo polo calor , parecía ou esa era a sensación de que recorreramos unha barbaridade de tempo, e polo tanto de kilometros. Alí bebemos apurados comemos unhas naranxas e enfilamos outra subida máis moi facilona , para logo baixar por unah zona recen desbrozada, coas súas ramas tan chistosas por todas as partes (prefiro os toxos) e atoparnos outro avituallamento este no kilometro 12, cousa que non tiña sentido, tendo un avituallamneto xusto ao lado. Alí máis que beber collemos algunha barrita enerxética e seguimos dandolle, noto que o meu corpo debe andar sobre un 70% e decir iba fodido de carallo, pero contento e recupernado.

(click na imaxe para ver máis grande)

Tíñamonos que ir dosificando forzosamente, en varios tramos sufrimos moito, eu coa ``pájara´´ que tiña eu o meu compañeiro cun problemilla de cuadriceps, pero o paisaxe axudaba a disiparse mentalmente xa había cambiado tantas veces que parecía que estabamos noutro sitio, de pasar da zona puramente de montaña, a pasar por unha senda rápida de fina herba cuns muíños e o correr da auga ao noso carón ata chegar a un lago, nestas zonas parecíame que estaba polos meus recunchos de adestramento (siradella e armenteira) os paisaxes era moi parecidos.

Chegamos a outra baixada potente neste caso bordeando unha pequena cascada para enfilar polo medio e medio do cauce dun río seco, coas súas pedras tan grandes como colectores do lixo, facendo un esforzo, e cun mapa que atopamos polo camiño, asegurmanonos de onde estabamos realmente , a 3 kilometros do último e tan deseado avituallamiento.
Chegado alí, encharcamonos de auga e comemos naranxas como se fosemos náufragos que atopan a súa primeira comida despois de meses de travesía oceánica, "venga chavales que solo teneis 3 kilomentros por deltante y son cuesta abajo".
Comezamos a correr, enfilamos o camiño con máis decisión dentro das nosas circustancias, eu xa había case unha hora que estaba disfrutando da chegada a meta e dunha merecida ducha, estaba totalmente abstraído.
Xa víamos a chegada a meta, "ata agora foi morte, pero ahí está a gloria" " claro, non escoitas os aplausos xa?" e defeito atopábamonos a menos de 500 metros da meta máis subrealíasta que tuben. Pasamos o último tramillo e enfilamos a meta, as cheerleaders de antes estaban animandonos coa misma canción coa que saíramos na carreira pero desta vez facíannos un pasillo de entrada, tiñamos que entrar en meta cun sorrisos si ou si. Cruzamos as cheerleades e fundimonos nun abrazo , satifeitos e cheos de gloria, de gloria persoal.
Entramos na zona de corredores, onde xa estan os bichaz@s,recollemos a camiseta conmemorativa da carreira e pensando en ducharnos e marchar cando vemos como levan comida para unha mesa xigantesca ,ensalada de pasta, zorza, lomo, pan, bebidas...Cruzamos unha mirada un o outro e xa nos botamos enriba daquela mesa comos e fosemos gaivotas, comemos ata fartar e recuperamos a enerxía que deixarmaos polo monte arriba.

A conclusión :FOI A HOSTIA! o meu querido amigo e compañeiro de carreira jorge extrenouse no trail running e extrenouse ben, naceu un yonki máis das carreiras de montaña.

A organización de un 10.

Fago referencia a Plataforma pola Proteción da Serra do Galiñeiro que estaba alí presente, facendose oír, loitando contra a destrución desta fermosísima serra.

Destacar tamén a participación de tantos bicha@s, Lolo Díez, Fernando Arca, Daniel Bargiela...e o equipo salomon portugal.

La historia de todos os veráns

Como sabedes todos os veráns se monta o mismo chiste/show, con que si surfistas na praia si, surfistas na praia non.

A día de hoxe xa son varios e contados os casos de que os socorristas do concello de ogrobe "informan" da prohibición da práctica do surf na zona de baño delimitada polas boias amarelas.
Como eles e vós deberedes saber, os socorristas solo poden informar, non poden sacar a xente da auga, e aclaro esto porque non vos será extraño que os policias municipas de ogrobe se vos acerquen cos socorristas sexa por mar ou por terra para sacarvos fora da auaga, tamén aprobeito para informarvos que vos poden denunciar por estar na zona de baño surfeando.

Esta prohibición ven marcada por unha normativa e apuntillada pola badeira azul (que somentes é un galardón a para pero cunhas condicións: vixiancia, auga limpa, señalización....)

Esa normativa é o Plan SAPRAGA ( Actualizado pola resolución do 22 de maio do 2001, da Direción Xeral de Interior e Proteción Civil, e homolagado pola Comisión Galega de Proteción Civil - DOG 118 do 19 de Xuño de 2001).

Cito textualmente do plan sapraga:

Obxectivos do plan : Redución dos sinitros nas praias galegas máis perigosas e con máis alta demanda de usuarios.

Punto 3 Zonas de Risco: [...] Así mesmo pódese considerar como factor de risco nas praias a práctica de deportes náuticos preto das zonas de baño polo perigo que representan as moto acuáticas, embarcacións de recreo, táboas de surf, etc... para os bañistas. Este tipo de risco pódese reducir balizando as zonas de baño [...] As liñas a seguir neste sentido, así como ás relativas a seguridade, serán dictadas polas capitanías marítimas que teñan competencia na materia a través dos comites que se crearán de acordro coa lexislación vixente.

Según esto, non se poderá facer surf dentro da zona de baño a non ser que esté acotada debidamente.

No caso máis chocante , que é o da praia da Lanzada, pertencente a dous concellos , O Grove (case 3 kilometros de praia) e Sanxenxo (300 metros), a bandeira azul desta praia pertence a O Grove, os socoristas do servicio municipal de socorrismo e reforzado por voluntariado de Proteción Civil de O Grove, está como ben dixen liñas arriba, a todos os surfistas ,agás aos corcheiros, de que está prohibida dita práctica, e indicanlles que a zona de surf é a parte de Sanxenxo.
Este último concello, aparte da normativa que afecta a todos so concellos por igual, sapraga, ten un bando municipal relativo as praias, nas que se menciona que toda actividade que moleste aos usuarios da praia quedará prohibida, pero encanto a surfitas a actuación é complentamente distinta, exemple de elo está na praia de Foxos, próxima a Lanzada, onde se delimita a zona para surfista con bandeiras vermellas prantadas na area (a zona de surf é entre as dúas bandeiras), este feito fai que a convivencia entre surfistas e bañistas sexa "armoniosa", cousa que non pasa na Lanzada.
O problema é a discrepancia de criterios dun servizo dun concello con respecto do outro, por dita "tolerancia" por parte do concello de Sanxenxo , fai que o concello de O Grove derive aos surfitas as súas praias.
Baixo o meu punto de vista na praia da Lanzada é totlamente viable a señalización movil de zonas para surfistas, non vexo lóxico que en 3 kilometros de praia, non exista unha zona apta para dita práctica, por elo a día de hoxe conglomeranse na parte de Sanxenxo que é pouco menos de 300 metros, surfistas , escolas de surf e bañistas.

Por último un apuntamento que saco do plan sapraga, "Non poderá estar na zona de baño embarcacións, nin obxectos flotnates propulsados a motor ou a vela" .

Cando estas nadando cunah tabla de surf debaixo do teu peito estas facendo surf, ou estas desprazandote cunha táboa de surf ??



Con todo esto non critico a ningún traballador de ningún concello dos aquí mencionados, pidese máximo respeto a todos os traballadores.