Work

Bill, verdades surf.

O surf non evoluciona porque está morto. A industria mediática do surf non fala desa alquimia de  garaxe , desdes creadores de artefactos frotantes , porque non teñen nin puta idea deso. Vende máis unha cria que apenas vai ben nunha onda (eso si semi desnuda) que este fulano decindo verdades e datos. Puto asco da cando se industrializa tanto un deporte, para min xa fai moito que perdeu a súa esencia, pero ainda quedan (como a aldea de galos) pequenos reductos onde ainda cheira a aventura, fogatas na praia , e diversión. Están locos estes romano$$$
Random Thoughts / Bill Barnfield... the shaper behind all shapers by Juan Bacagianis from Juan Bacagianis on Vimeo.

A Lanzada niño de serpes

A Lanzada ese niño de serpes

Pasan os anos e a cousa cada vez vai a peor, conflictos entre surfistas, malos rollos, e un ambiente que parece máis digno dunha rúa estreita do bronx nos oitenta.

Don Dinero

Xa fai uns anos, nunha típica conversa de bar " unha masturbación psicolóxica reparadora mundial", debatíamos como se do senado grego se tratase sobre a inxerencia dos cartos nos deportes, canto se pode transformar un deporte cando se inxectan cartos como se heroína se tratase?
Moito, demasiado,  ata parecer un llonqui malnutrido e desdentado, iso sí cun bañador de 49 €.

Podría encher esto de milleriros de letras inconexas falando da industralización do surf, ou de como a industria mercantil atrapa iconos que son a súa antítese para facelos propios (a típica fotografía do Che plasmada en miles de camisolas de a 30€ a unidade), a fogotización mercantil.

Nun nivel máis local ,nesa  acumulación de sedimentos areosos entre a península de Ogrove e Sanxenxo, máis coñecida como a niño de serpes da lanzada ,hai dende fai uns cuantos anos, en termos relativos ao surf  un nivel de dexeneración que chega a cotas insospeitadas.
 Uns achacan tal circustancia ao individualismo do propio deporte, outros o exceso de tonteria convinada letalmente co salitre, e outros ao exceso de tempo libre dos denominados "mantidos". O que está claro que a cousa está pasando de castaño a escuro, eu humildemente encontro unha explicación máis sixela non quere decir que correcta:
Ata agora calquera podía merca unhas taboas, metelas na súa furgo , imprimir na casa uns folletos e facer un pequeno "negocio", máis que un negocio unha forma de sacar catro perras para fundir en birras, outros viron ahí un negocio de verdade, pasaron de 4 taboas a 20, a imprimir os folletos en copisterias e a encher os sinais de tráfico de pegatínas (a DGT está moi contenta). O que era un negocio ou un gana perras , convirtese case nunha moda, todo o mundo quería ter unha escola de surf. Comezaron a chover as ofertas (tomome unha lixeira licencia dramática) : "clases super baratas con neopreno de regalo" " con cada clase te regalamos un masaje de pies" " con cada 4 clases te regalamos una caja de sardiñas que este año mojan el pan de carajo" , e todo esto claro co boom da moda dos longskate ,das gafas rayban, dos todoterrenos de ciudad de papá, e de todo aquelo que se lle ocurra o publicista aburrido. Comezou a formarse unha bola no cumio da montaña, que sinceramente poucos pensaban que se matería para sempre alí estática , os restantes pouco fixeron para protexerse.

Dentro da atmosfera saturada e inflamáble apareceu un persoaxe que cambiaría todo da noite para a mañan: O CHIRINGUITERO.
 Este home e tendo a súa parte de razón e cunhas pingas de envexa no caragillo, preguntóuse, máis ben reflexiou debaixo do extrator de fumes da súa cociña:
"Estes carallos están sacando """un direnal"""" mentras eu teño que pagar empregados, seguridade social , autónomos e tantas sangrías fiscais que me fai siño mariano? E mentras estes """non pagan nada"""", nin autónomos nin seguridade social e ainda por riba están cambiandose e berrando na miña terraza!! Non se fale máis, hoxe mismo chamo o Concello a Garda Civil a Aquaman e a Cristo bendito".

O show comenza e non  vai parar.

Concello 1 : Non quero surfistas que os turístas (que son os que deixan cartos) quéixanse, asique manolo dille os rapaces que están na praia que poñan uns carteis que a zona de surf e do concello 2.
Comcello 2: Surfistas sí pero hai que poñerlle límites , pero claro so temos 200 metros de praia...mmmm 50 metros para surfistas e 150 para bañistas, manolo dille os rapaces da praia que poñan unhas bandeiras.
Resultado : Unha masificación en 50 metros que resulta un desastre, unha chea de escolas, varios chiringuitos con ganas de despachar aos surfistas, un puñado de turístas presentando queixas nos concellos 1 e 2, comezan as sudocacións consistoriais, comezan as lóxicas administrativas:  "Eso é un negocio como outro calquera, asique como tan hai que lexislalo , e como está moi de moda esos dos decretos lei ,ordenanzas e pantomimas, vamos dar concesións".
 A lóxica administrativa e  empresarial impúxose , os das catro perras fora de xogo e comenza o momento  da competencia despiadada e de aferrarse ao gran chollo de ter unha concesión.

O Chiringuitero xa contento ,con que paguen impostos como el, xa non funca tanto.
Os Concellos dan por finalizada a polémica.
Os surfistas que nunca estuberon unidos para nada , tampouco o está agora, o show continúa, esperase un verán movidiño. Escolas con concesión , escolas sin concesión , surfistas que queren ir a surfear.

Como pode ser que nunha praia tan grande se xeneren tantos problemas, cal é a razón, o deporte , o indivualismo de cada surfista que quere ter a súa monodosis de salitre, das persoas? 
Creo que é das persoas, que esperas de xente que berra por unha ola como se a súa vida dependera delo, que esperas dunhas persosas que non teñen máis puntos de miras que a súa tabla, a súa ola a súa praia o seu ego. Como se chega a estas situacións? Creo que nin na Conquista do Pan Kropotkin da coa resposta. 
Ese espíritu do surf, que tanto circulaba no imaxinario popular, de surfísta melenudo, furgoneta, aventura e respeto, non existe. Foi fagotizado, agora o surfista vai nun moderno 4x4 coas lunas tintadas, leba unha gorra de rapeiro , uns cascos hipertrofiados e mira con desprecio a todo individuo ente ou mineral que esté por deibaixo do seu hombro. Non nos enganemos nin fagamos sangre, nin nos extrañemos de situacións como a da lanzada, o surf non é o mismo que fai 20 anos , nin fai 5. Todo evoluciona, néste caso e para o meu gusto para peor. O surf hoxe máis que nunca é unha loita de egos e carteiras cheas.

E para rematar, vou pegar un exemplo que podedes ver completo na blog de Niegà:


Este video é o claro exemplo do surf de hoxe en día, mellor descrito non pode estar. Quero que pensar ( e sei que existe) que queda algún reducto no que ainda se pode surfear con tranquilidade e bo rollísmo.

Lu

Podría empezar diciendo miles de cosas, de tipo: se que estás ahí fuera , se que donde estés nos estás viendo.
La realidad es que se perfectamente donde estás.
Estás.
Estás cuando retumba el teléfono, estás cuando salimos corriendo escaleras abajo, estás cuando nos enfundamos en nuestros preciosos trajes naranjas, estás en el último click del chaleco, estás en el estruendo de nuestra máquina en el aire. 
Despegamos, volamos hasta más allá de la división del horizonte, volamos más allá, volamos hacia la oscuridad , mirámos hacia atrás y más oscuro es todo, sin miedo sin freno. Flotando aparentemente vulnerables ,tus manos nos sostienen un día más, entre olas, entre acantilados afilados no hay tensión ni apuros, tú amigo nos proteges a todos, eres más fuerte que ese océano al que nos enfrentamos, eres la luz en la noche.
Sonido de esperanza para aquel que a perdido todo, ese eres tú, nosotros tus intermediarios.
Cuando flaquea el aliento , cuando ya no se puede más tú nos empujas un poco , para entrar en la oscuridad y llenarla de luz una vez más.
Pasan los días capitán y cuantos más pasan más te recordamos, más cerca estás de nosotros, más nos cuidas.
Un día más volvemos para casa, mojados, agotados, pero con una sonrisa.

"Volamos cuatro más uno que nos cuida"

En memoria de mi amigo y compañero NADADOR DE RESCATE  de Salvamento Marítimo Luis Miguel Figueiro Romay

So others may live