"Mi testigo es el cielo vacío"

miércoles, 22 de febrero de 2012

Surrealísmo Vanguardísta de Don Est.

"Esta es la historia de una sociedad que se hunde y que mientras se va hundiendo no para de decirse, hasta ahora todo va bien, hasta ahora todo va bien, hasta ahora todo va bien, pero lo importante no es la caída sino el aterrizaje."


Hoxe en día trafícase con todo, con persoas, con ideas, e sobre todo con medo.

Pasan as horas, os días e as semanas, e solo se escoitan os murmullos, os zumbidos que emiten as pedras ao caer dunha altura considerable, sin tocar con nada, simplemente no vacío.

Ese mismo murmullo deixa comida en caixas de madeira na parte traseira do supermercado da esquina, o mesmo murmullo que se levanta cada mañan na búsqueda dun motivo para non sumarse a caída da pedra.

Cada cal fai todo o que pode por non escoitar o murmullo, un suben o volumen da música, outros simplemente tocan as trompetas, as tropetas de xericó.

Nos recunchos máis sórdidos e nos ateneos máis cheos de teas de araña pódese oír que o murmullo chegou para quedarse.
A xente permanece en tensión, a mesma tensión que poducen as películas de suspense, cando o malo entra na habitación cun coitelo na man e a protagonísta non se decata ata o último moneto.

A tensión que collen os corpos fan que as súas columnas vertebrais se encollan.

Antes eran nenos agora só vellos sentados vendo a vida pasar, esperando que esa grande pedra toque dunha vez o chan para deixar de oír o murmullo que fai a súa caída.

Uns ecépticos e outros pesímistas, os términos non son moi dispares, son un punto marcado a lume no ácido ribonucleico, esa espiral que parece que xira hacía dentro pechandose sobre si mesma.

Estado de medo.
A costitución do Estado de medo no artigo quinto párrafo tres dí:
Os cidadans, mercancías e partes do engranaxe do Estado, están obrigados a permanecer miserables, queda prohibída calquera manifestación fora da gama espectral dos únicos cores permitidos polo estado ,dende o gris ata o negro.

"Son manifestantres violentos, no son niños"

"Son radicales"

"Al pueblo... pan y circo. El pan es caro y el circo se monta en la calle" pero tengan en cuenta que la calle no es suya, es del estado del miedo, el pan no es suyo y es caro.

"Los radicales se atrincheran con libros, gomas de borrar y afilados lápices"

"Los radicales arrojaron chucherías contra las fuerzas recostitullentes de la paz y el orden"

"Ya he dicho que nosotros estamos para controlar los excesos" Ustedes son demasiado libres.

"Procuremos que las aguas vuelvan a su cauce. Moderación y prudencia es lo que le conviene a todos y yo como ministro quiero transmitir un mensaje de prudencia y que la moderación vuelva lo antes posible" Para dicho fin cambiaremos el sistema educativo actual, como hacemos cada 4 u 8 años, así conseguiremos que sean ustedes más dóciles."

"El enemigo portaba libros tan peligrosos como Teo va al cole"




"La culpa no son de los agentes, la culpa es suya. Ellos actuan bajo el mandato del pueblo, ustedes son el pueblo, ustedes eligieron a eses representantes que ahora dictan que ustedes no son quienes para decir nada hasta dentro de 4 años"

"Procuremos que las aguas vuelvan a su cauce. Moderación y prudencia es lo que le conviene a todos y yo como ministro tomaré las medidas oportunas para que el hormigón sea más duro y que ninguna gota sea divergente"



"Tengo seis grapas y una brecha de siete centímetros por defender mis derechos"

"C'est l'histoire d'une société qui tombe et qui au fur et à mesure de sa chute se répète sans cesse pour se rassurer: jusqu'ici tout vas bien , jusqu'ici tout vas bien , jusqu'ici tout vas bien, l'important c'est pas la chute : c'est l'atterrissage."


No hay comentarios:

Publicar un comentario