A morte deste soño vai deixando secuelas, e non é perpetua, segue sonando alá o fondo como un eco.
As malas ideas, as malas decisións.
Foron pasando os días, iban pasando os anos mo se fosen follas levadas pola corrente dun río, toda unha vida enfocada nun fin, nunha meta.
Varios foron os intentos, varias foron as veces de chegar ao colapso cardíaco e todo para case nada, un mal camiño , con algunha recompensa, pero máis foron as frustracións.
No último intento , foi a decisión : Hai que matar este soño que me vai consumir a vida.
O problema é que ese soño é a miña propia vida, matalo será morrer.
A idealización foi convertendo en realidade, e a realidade era unha costa moi larga, onde o rendemento tiña que ser a mmoi largo plazo, cada vez vaise poñendo máis vertical e sen corda non hai seguridade, fáltame esa seguridade de saber que se te caes tes algo que te sustente, hoxe non é así.
Pasan polo meu lado moitos, e chegan a cima desta costa, e din dende alí arriba que é posible, pero o problema é a cabeza, xa non aguanta fai falta unha corda.
Sinto a cabeza caír.
Van xa alá as horas, os días e os anos, na súa estampida deixan un sentimento de desesperación, de rendirse.
Non te rindas.
(falar é tan fácil)
"Tes que seguir intentando, tes que tirar para adiante, ainda que che coste e máis solo tes que ir para diante, se non que vas facer?"
..........
No hay comentarios:
Publicar un comentario