Surfing Gaza

"Gaza (en árabe غزة Ġazza, en hebreo עזה Azzah) es la mayor y principal ciudad de la Franja de Gaza, denominada a veces como Ciudad de Gaza para distinguirla de la propia Franja. Su población es de unos 409.680 habitantes, según el censo del año 2006. Actualmente es gobernada por la Autoridad Palestina, tras ceder Israel el control sobre toda la Franja siguiendo los Acuerdos de Oslo de 1993." wikipedia.

Despois de ver videos tan interesantes como o uso do skate como forma de integración social alí onde o ser humano se volve máis demencia egoísta , é decir nas absurdas guerras:


Chega o surf como forma de integración, ou máis ben como via de escape da realidade cotidá.
Tanques e soldados custodiando nenos que van a escola, controis de paso en cada esquina, medo no aire e escalofrios no corpo.
A televisión e os medio xeralístas teñenos abducidos, como se a violencia en determinados lugares do mundo sexa o normal, o típico, desensibilizados completamente, familias enteiras quentadas pola caixa luminosa permanecen impasibles durante a comida , ensimismados vendo imaxes que deberían facerlles vomitar, esas imaxes tan crudas que nos sirven como normales día tras día nos informativos. "Mueres 30 niños en otro ataque terrorísta en la franja de gaza" "Israel justifica los ataques preventivos" "Niños con piedras atacan un blindado".....

Para nós o surf é un divertimento, un pequeno reducto de anti estres, onde nos sentimos agusto dentro dun abrigado neopreno, pois pensa nesa sensación, agora multiplica por 1000 e será o que sinta un palestino cando flota no mar coa súa taboa entre as pernas.

SURFING GAZA

Fotografías de Andrew McConnell


Alí onde a xente poda seguir soñando haberá esperanza, terán liberdade. Flotando no mar estas persoas atopan a dignidade , a liberdade que outros semellantes impiden ter en terra, esa terra na que as cinxas dos soños enchen de esperanza a estes locos das taboas e dos neoprenos, estes homes libres que flotan no basto mar, como se os tanques e os arames de espiño somentes fosen un corto pero intenso pesadelo.
Mañan o mar seguirá ahí.

EhunMilak

EhunMilak, el viaje de las 100 millas. from Ornitorrinco Collective on Vimeo.

Ación Directa (Greenpeace vs Sea Shepherd)

Dentro do activismo ecolóxico poderíamos distinguir en dúas grandes vertentes, a non intervencionísta e a intervencionísta.

Non intervencionísta :

A característica fundamental deste grupo é a búsqueda da concienciación da opinión pública dun determinado problema , facendo campañas de recollidas de firmas e protestas pacíficas fundamentalmente.
Moitas das súas acións repercuten a moitas escalas , chegando a ter impacto socila e mesmo a conseguir a súa meta. A máis famosa é Greenpeace, organización fundada en 1971 por  sete persoas en Vancouver, Canadá.

Intervencionísta :

É  a antítese da anteríor: Mediante estratéxias de ación directa búscan a concienciación da opinión pública ao mesmo tempo que intentan por todos os medios impedir que se leve acabo determinada ación, que eles consideran perxudicial para o medio ambiente. A máis coñecida é Sea Shepherd, organización fundada en 1977.

Greenpeace vs. Sea Shepherd

En 1971 sete persoas fundan Greenpeace, entre elas estaba Paul Watson, o cal mantiña un plantexamento discordante cos seus compañeiros referido as medidas a por en marcha contra a caza de baleas. Greenpeace defende unha postura de non intervención, e de concienciación da opinión pública do desastre que supon a caza destes mamiferos. As acións que desenrolaron consistían e consisten en pintar os costados dos barcos xaponeses de vermello, simbolizando a sangue das baleas cazadas, pendurar pancartas, outras acións encadeandose e despregando carteis sedes empresariais.
Pola contra, a organización Sea Shepherd (nome completo : Sea Shepherd Conservation Society) ve insuficiente ditas acións de protesta, xa que non se evita directamente a caza de baleas.
Estes puntos de vista supuxo un certo mal estar entre ambas organizacións, mesmo a ocultar por parte de Greenpeace, a participación de Paul Watson na fundación de Greenpeace.

As críticas máis recuridas son devidas as formas que utiliza Sea Shepherd para parar a caza de baleas, afirman que esta organización pon en perigo as vidas das persoas que traballan nos barcos baleeiros, pola contra eles defendense cun argumento , baixo o meu punto de vista  bastante sólido, este argumento é a Carta Mundial de Nacions Unidas para a Natureza (1982) e outras leis que atixen directamente a protección de determinadas especies, así como de seu entorno.
 Hai que ter en conta, que a caza de baleas está prohibida, e non se pode comercializar a súa carne. O goberno de Xapón caza sistematicamente baleas no Ártico (o cal é un refuxio e santuario recollido na carta anteriomente mencionada), coa excusa de intestigación científica. A realidade é que a carne destes mamiferos chega a mesa dos comensais máis snobs de xapón, e está presente nos mercados.

Ata non fai moito Galiza tamén tiña flota baleeira, moitos pobos teñen moita historia con respecto a este tema : "En Galicia hay tres factorías balleneras, situadas en Cangas de Morrazo (Pontevedra), Canelinas de Cee (La Coruña) y Portiño de Moras (Lugo), dedicadas a la captura y transformación industrial de la ballena. La temporada de actividad de los balleneros gallegos va de abril a noviembre y cada buque captura una o dos ballenas cada vez que sale a la mar. Operan en un radio de 150 millas de las respectivas bases." (texto dos anos 80)


Outro pobo no que se afincaba a flota baleeira galega era Marín, neste porto en 1980 , estaban amarrados dous barcos o ISBA I e o ISBA II, os cales foron afundidos por membros de Sea Shepherd pola súas prácticas ilegais, non se produxeron danos persoais. Así o recolleu o xornal El País en o 29 de Abril de 1980 : "Los buques balleneros Ibsa I e Ibsa II, pertenecientes a la flota ballenera de Masso, en Cangas de Morrazo, fueron hundidos el domingo a mediodía por la explosión de sendos artefactos, posiblemente colocados en su interior, cuando se encontraban atracados en el puerto de Marín, en la ría de Pontevedra. El atentado parece obra de la organización ecologista Green Peace (Paz Verde), que dirige el canadiense Paul Watson." Xa daquela o xornal cometía un erro , xa que Paul Watson non pertencia xa a Greenpeace. (Aquí a noticia enteita). A historia según a Sea Shepherd é así :“O 28 de abril os baleeiros piratas Ibsa I e Ibsa II son afundidos en Vigo, España. Os afundimentos cumpren as violacións da cota que a frota baleeira española tiña asignada. Ese mesmo mes, o axente de Sea Shepherd, Jet Johnson, fixa posters de recompensa por todos os peiraos das Palmas nas Illas de Gran Canaria ofrecendo unha recompensa de 25.000 dólares ao baleeiro ilegal Astrid. Os propietarios do Astrid vense incapaces de confiar na súa propia tripulación e retiran o buque”. (extrato sacado da páxina Galicia Profunda).
 Entre os anos 1985 e 1986 España cesou a caza de cetáceos.

É notable a diferenza entre as formas de actuar destas organizacións, tamén mudaron bastante dende os anos 80, tanto como as lexislacións medio ambientais. Hai que decir que nos oitenta o barco insignia de Greenpeace o Rainbow Warrior foi apresado por intentar unha ación directa contra o IBSA III, dito apresamento foi realizado pola Armada Española e estuberon detidos durante 6 meses na base de Ferrol.

O caso máis actual sobre as diferenzas entre estas dúas organizacións é a datada no 1 de Abril de 2012, nun artigo de Sea Shepherd e firmado polo seu presidente e capitán Paul Watson,  chamado " Greenpeace atopa por fin a flota xaponesa" do cal vou poñer varios estratos : "La flota ballenera japonesa ha regresado a Japón donde ayer Greenpeace decidió sorprenderla en el muelle con una demanda para detener la caza de ballenas. No precisamente a tiempo, considerando que la caza de ballenas ha acabado por esta temporada y que Sea Shepherd le ha impedido cazar ballenas durante semanas. Por supuesto, la posición oficial de Greenpeace es que Sea Shepherd no pudo haber impedido la caza de ballenas porque la posición oficial de Greenpeace es que la Sea Shepherd Conservation Society no existe. [...] Ni este año ni el anterior ni el anterior al anterior ni el anterior a éste, vimos ningún barco de Greenpeace en el Océano Antártico. La última vez que un barco de Greenpeace fue a protestar contra la caza de ballenas en el Océano Antártico fue durante la temporada 2006/2007, cuando se negó a aceptar nuestras indicaciones para localizar a la flota ballenera alegando de que no aceptaría las coordenadas que les ofrecíamos porque, bueno… no existimos. [...] Desde entonces, Greenpeace ha recaudado decenas de millones de dólares en su campaña de no-activismo para "defender" a las ballenas y ha construido un nuevo buque a un costo que excede los 30 millones de dólares. [...] Durante los últimos años hemos estado intentando sin mucha suerte animar a Greenpeace a unirse a nosotros para que tome una postura activista sobre la caza de ballenas japonesa. El año pasado su estrategia fue enviar ballenas de papiroflexia al Presidente Barack Obama. No estoy muy seguro del porqué, porque los Estados Unidos no están cazando ballenas en el Océano Antártico. Me han informado que la razón fue que si Obama obtenía suficientes ballenas de papiroflexia, llamaría por teléfono al Primer Ministro de Japón para pedir que detuvieran la caza de ballenas."

Está claro que tanto unha organización como outra fan grandes cousas pola defensa da natureza, unha gasta millóns de dólares en campañas publicitarias para concienciar a sociedade, e outra invirte eses cartos na ación directa contra a caza de baleas. Tamén hai que decir que Sea Shepherd tamén ten un potente aparello propagandístico e de difusión, non é unha organización secreta e anónima. Moitos coñeceredes o documental The Cove o cal gañou un Oscar ao mellor documental, no cal participou e  produciu Sea Shepherd,  tamén teñen un programa na canle Animal Planet chamado Whale Wars , en España coñecido como Piratas Ecológicos.

The Cove (trailer) :




Eu son simpatizante de Sea Shepherd polo tanto a miña opinión non é imparcial, ainda que intentei ser o máis claro e xusto na medida do posible. Non quero despreciar a labor de Greenpeace e outras organizacións ainda que non comparto os seu métodos, sí que comparto o seu mesmo obxectivo. Máis creo que non se chega a facer grandes cousas enviando baleas de papel ao presidente de EEUU, e facendo esto creo que se fai máis:

Campaña de Greenpeace :

Bandeira Amarela

A profesión do socorrismo en Galiza non é que digamos das máis respetadas, pasa con case todas as profesións temporais que dependan dun organismo do estado, neste caso dos concellos.
 A prensa, a televisión é o cine, fixo que se mermara moitísimo a imaxe do socorrista que ten o "gran público" , nese "gran público" tamén entran os concelleiros, os alcaldes, os coselleiros, os diputados... así até o infinito, moitos deles encargados de seleccionar a eses profesionais.

Esa gran a-cultura da televisón e o socorrismo, fai que esta profesión sone sempre en diferentes corrillos como un chiste, entre colegas: "Mira para ahí todo o día ao sol, cobrando de puta madre e sen facer nada" , entre bañístas"o ghicho que toma o sol e sempre chega tarde cando pasa algo", entre surfistas: "Hai están eses cabróns que sempre lles axudamos e ainda nos poñen miles de pegas para surfear".

Nas Rías Baixas, case un 80% dos concellos realizan probas de selección tanto físicas como teorícas (Marín, Poio, Sanxenxo, A Illa), unhas máis esixentes ca outras . Cando menos parece lóxico e incluso sensato, hai que ter en conta que é un servicio de emerxencias, nin máis nin menos, que so esté en funcionamento (no mellor dos casos) 3 meses non esime que sexa xente formada e preparada (esto parece que non o teñen moi claro algunhas persoas).

Eu son socorrista, tamén son surfista, e gustaríame aclarar certas cousas que me preguntan cada pouco.
Poñámonos na situación do verán pasado, no cal preguntaronme sempre o mesmo.
 A praia da Lanzada é do Concello de O Grove, toda a súa extensión agás 200 metros que pertencen ao Concello de Sanxenxo.

A pregunta máis frecuente é a seguinte "Porqué un posto de socorro ten sempre posta a bandeira amarela e o outro varia entre a verde e a amarela?"

• Qué significa a bandeira amarela pendurada do mastro dun posto de socorrismo?

Aos nenos pequenos (e non tan pequenos) díselle que é como un semáforo, para que se fagan unha idea moi rápida do seu significado que é  precaución, xa que pode haber un risco potencial no mar que impida facer unha actividade acuática con seguridade.

• Quén é o encargado de por unha bandeira ou outra?

Este é un tema complicado, nalgúns sitios vai en función do criterio do socorrista que teña máis veteranía e ocupe un cargo de responsabilidade (así o reflexan varios manuais), e tamén por suposto que sexa bo coñecedor desa praia en concreto, noutros lados as cores das bandeiras son sempre os mesmos, esté o mar en condicións de baño moi seguras como todo o contrario, as razóns poden ser un tanto divagatorias, moitas delas sen fundamento algún, eu que non me quedo moito tempo calado cando teño unha dúbida, teño preguntado pola cor da bandeira cnado as condicións aparentes do mar son aptas para bañarse con seguridade, esa resposta e contestada polos supostos encargados de por esa bandeira con ambiguedade , cada cal contesta o primeiro que se lle ven a cabeza, moitas veces sen sentido, nada ten que ver baixo o meu punto de vista e experiencia, a presenza de animais non perigosos para a vida (fanecas) na praia para por esa "restrición/aviso" aos bañístas.

E a pregunta máis polémica de todas: "Porque na parte do Concello de O Grove tendo algo máis de 2 kilómetros  non podo facer surf e na parte do Concello de Sanxenxo que ten 200 metros podo facer surf?"

Pois vamos a ver, como na cuestión da bandeira, entran as valoracións persoais de cada un. En primeiro lugar, unha táboa de surf é un elemento potencialmente perigoso para un bañísta, eso é evidente para calquera, outra cousa é que teña que ser prohibido, en todo caso ten que ser regulado. Aos que fan esa pregunta indicaselle (e dependendo do día, e da masificación de surfistas) que na orilla hai uns paneis cravados na area informando onde está a zona para surfistas, ou nalguns casos (en praias próximas a referida) hai unhas bandeias vermellas postas de igual forma na area. O motivo de que nun lado ou no outro se fagan unhas cousas ou outras é simplemente unha cuestión de criterio.

 Vexase esta entrada : Historia de todos os veráns

Como se desacreditan os profesionais:

• Ter xente traballando que pode ser profesional doutras materias pero de socorrismo non.

• Que as aptitudes ante o traballo dos supostos profesionais disten moito das súas labores.

• A condición física e teórica requerida para traballar en ese posto sexa insuficiente ou inexistente. 

Como desacreditan aos profesionias:

• Ver un rescate feito polos socorristas , e levar o mérito do mesmo un bañísta que pasea pola praia. (http://www.farodevigo.es/portada-o-morrazo/2011/08/25/socorrista-accidental/574336.html)

• A percepción do espacio tempo dos surfistas "tube yo que ayudarle al crio y el socorrista aún no había llegado al agua" (frase textual) (Pregunta: Canto tarda un surfita en recorrer 5 metros nadando coa súa taboa ata un crio en perigo e canto tarda un socorrista correndo toda a praia e nadar 200 metros para chegar o crio?)
• Sacando fotos ao posto dos socorristas cando hai unha emerxencia, polo tanto no posto non hai ningún socorrista alí ,  adxuntarlle un texto que poña "los socorristas tomando una sienta".

• Comparar servicios de distintos lados, eso perxudica tanto aos que salen ben parados como aos que saen escaldados, a crítica non debe ser ao profesional da praia, a crítica ten que ser ao que pon a ese persoal na praia.

Un exemplo de socorrismo profesional:

Estase perdendo o norte no Trail Running?

O mundo do trail está perdendo o norte ou as empreas non saben que facer para amasar cartos?

Estaba mirnado a última entrada do blog de ser13gio e non daba crédito, un circuíto indoor de trailrunning.

Esta idea atenta contra a miña visión (e creo que a de moitos) sobre o que é o trail running, que non é outra cousa que correr por montes e montañas esto como sinónimo de disfrutar da natureza, non sei que pretenden estas empresas (neste caso Plan B que é a misma que organiza a Transalpine Run) con estas iniciativas, expandir este deporte este sector de mercado (para eles) a un gran público?

Imaxínome que as dificultades que ten grabar e emitir unha proba de trail (tecnicamente falando) serán colosais, e so estarán ao alcance de grandes multinacionais, exemplo é a propia Transalipine Run e o a gran e encumbrada proba Ultra Trail du Mont Blanc, do resto solo hai pequenos videos bastante cutres e fotos.

Baixo o meu punto de vista espero que semexantes iniciativas se queden en anedocticas, que non se perpetue este estilo de carreira edulcorada e artificial. Parece que cando un deporte que se practica unicamente nun entorno natural se pretenda controlar co simple motivo de comercializalo e expandilo a súa grnade comercialización, cousa pareciada pasa co surf e as ondas artificiaias baixo un pabillón e con centos de cámaras ao redor.

 

Era previsible que o trail running perdera un pouco o norte,pero creo que estas empresas o van ter difícil para comercializalo debaixo do teito dun pabillón, o que búsca a xente en xeral é  a dureza intrínseca deste deporte e  entornos do máis agrestes, non se pode meter nun pavillón os Alpes nin tansequera as montañas de Galiza , Asturies nin Catalunya (por por exemplos) somentes serían burdas copias como a do video.

Onde está claro que se está perdendo un pouco o norte neste mundillo é na vestimenta, as liñas de saída semellan máis pasarelas de moda outdoor que outra cousa. Hai un corredor que me fai bastante gracia (non de mofa, con todo o respecto), parece que chegou a tenda de montaña X e pideu a voz en grito que o equipasen con "todo do mellor", e así vai, dende a punta dos pés ata a punta do pelo da cabeza recuberto de material quue quintuplíca o de claquera outro. Parece que hai máis preocupación por ir cun material calcadao como os das grandes estrelas de trail que en adestrar e disfrutar da carreira -imaxinome que cada un ten unha visión diferente do termo "disfrutar da carreira"-, o hábito non fai o monxe.

Todo deporte sempre xera unha moda ou unha estética, o trail running bebe do mesmo caldeiro que outros deportes de montaña, basicamente non ves diferencias estéticas cando estás nunha zona de escalada como cando estás no breafing dunha carreira importante, eso non o vexo mal, cada un tira para onde os seus gustos propios ou adquiridos o levan, o que me parece ridículo é pensar que por ir disfrazado de Salomon Santiveri Outdoor Team Intergaláctico Blablablabla correrás mellor ou disfrutrarás máis, repitome pasa en todos os deportes.

Volvedo o tema principal, creo que pode entrar outra iniciativa que me parece moito máis lóxica e moito máis respetable, falo da "Primeira estación de trail running do mundo" (corto pego da noticia enlazada de desnivel) "El pasado 2 de junio (de 2011) se inauguró en Saint-Pierre-de-Chartreuse la primera estación de trail running del mundo. El lugar, que ha sido bautizado como Station de Trail, es un centro deportivo-turístico destinado en exclusiva a los que practican las carreras por montaña." "Tomando como idea base las estaciones de esquí o los recientes «bike parks», ha abierto sus puertas la Station de Trail gracias al apoyo de la región de Chartreuse, el Parque Natural de Chartreuse y la empresa Raidlight, fundada en 1999 y dedicada en exclusiva a material para los corredores de montaña" "Alrededor de Saint-Pierre se han balizado numerosas rutas concebidas para su uso por corredores, de diferente longitud y dificultad, incluyendo zonas específicas de entrenamiento cronometrado, para hacer series, entrenar kilómetros verticales o ultratrails".

Esta idea pareceme estupenda, podería darselle moito valor a un monte que esté en desuso, fomentando políticas medio ambientais moi boas, o monte ten que ser usado e respetado e que non esté a monte (que trae máis consecuencias negativas que positivas), tampouco é cuestión de facer dos nosos montes un circo, pero sí que se podería plantexar de xeito maduro e sensato iniciativas como esta, sin dar pé a grandes infrastructuras, simplemente poderíase aproveitar os PR ou partes dos GR e sinalalos ven e con grados de dificultade pensado na práctica do trail running, ou en pequenas ruutas de senderísmo que moitas veces quedan relegadas para os habitantes da zona ou para aventureiros empedernidos.

Hai que ser un pouco sensatos e non perder o norte, non deixemos que o noso deporte de convirta nun circo, sigamos disfrutando das montañas.

Trail Galiñeiro 2012

Pois nada, despois de competir no Km Vertical con medo de que me volvese a dor ao xeonllo, decido ir ao Trail da Serra do Galiñeiro, decidido a facer unha carreira polo menos mellor que o ano pasado, que pinchein case o principio.
Iba cunha idea de facer a carreira un tanto "rápido" para probarme pero sin pasarme moito (o resultado foi frustrante a non poder máis).
Ata o km 13 foi todo de maravilla, iba ben hidratado (eso berraba a miña vexiga) pero como de costume nesta carreira faltoume combustible, pero non moito, o que me fastidiou de todo, foi un pequeno dor no xeonllo que recordabame a aquela dor que tivera facía uns meses, e o final foi o que pensaba, volvíame o síndrome da cintilla iliotibial...
Despóis do kilómetro 13 a dor foi en aumento, tuben que camiñar xa que correr era un suplicio... e para darlle máis gracia a cousa estaa bastante cheo de barro e comenzaba a diluviar, qué máis se pode pedir!?
En definitiva unha carreira para olvidar, xa o ano pasado as pasara canutas e parece que seguimos na mesma dinámica, engadindo agora ter que visitar ao físio... Creo que este ano acabaron as carreiras de montaña para min, o único se ao final se celebra Penedos do Lobo e podo ir.... Motivación = 0
Tomei a decisión de mudar de físio, probarei noutro que tamén é osteópata e xa veremos que pasa...
3h 14min un tempo de merda ! e o peor sobre todo foi que non disfrutei alá gran cousa.

Tiempo.

Play

Éramos felices, éramos intrépidos, vivíamos como si la muerte fuese algo ajeno,
ajeno como tus labios.

Rojos, rojo esperanza,

estoy ahí

estaré.

Borracho de sueños,agobiado por los cánticos de los pájaros al despuntar el sol.

Vida incógnita, pasos superfluos.

Mañana ya es hoy, mis pies no se despegan del suelo,

suelo ,sigues frío como el ayer, nostálgia aflige al viejo en la sala de espera del médico.

El perro sigue ladrando , ahora afónico.

No se detiene, ella baila en una espiral, yo en ella,

camino pero hoy no puedo, mañana es ahora, el tiempo es un cuento.

Escuálida habitación reluce cuando estás en ella,

luz.
Felicidad risueña ,niña inocente, vulnerable, cobijo sombrío , demasiado para una flor.

Se marchita con el tiempo que soy yo,

el pájaro en la jaula, el perro atado y el indio evangelizado.

Atados de pies y manos por un pasado que viene una y otra vez, sin fin, inservible.
Resurrección sin contemplaciones,

niña ya eres mujer, vuela salvaje hacia el sol.

Son días de poco sueño, poca hambre.

Los minutos, gotas que no se desprenden de las hojas,

las hojas mojadas , la tinta corrida, un mar en calma más intimidante que cualquier tormenta.

Miedo constante, miedo a perder, miedo a no ser recordado.
Cuanto más pienso en la irrealidad de las cosas más reales se convierten, pero son otras, no me pertenecen.

Yo piedra, tú agua.

Destrózame con tú alegría refrescante.
Ahora,

no hay tiempo,

ha muerto,

el mañana sigue siendo ahora,

el mundo no se para cuando aguantas la respiración.

El perro tiembla en busca del calor protector,

chilla,

chilla en busca de distracción,

todos los segundos para él son uno, y con él uno más.

Se paró el reloj y con el yo,

pero el tiempo no existe.

Somos ahora o nada.

Ahora o tiempo.