CANS

Canis Lupus Familiaris





A relación dos cans e os seres humanos e curiosísima, e máis ainda os comportamentos de moitos destes animais con respecto ao home. Todos sabemos ou por cultura xeral de boca a orella ou pola TV ... historias sorprendentes de cans tranformados en héroes, algunhas ficticias outras semexan de guión cinematofrafico.
A amistade destes animais é infinita, pese que ainda de hoxe hai miles de maltratos e abandono por parte de desamlados que non merecen -baixo o meu punto de vista- o aire que respiran , e por certo , somos o país da UE máis permisivo con respecto ao malatrato animal, en países como Reino Unido teñen leis anti maltaro animal datadas no século decanove...
Eu persoalmente teño un "problema" non soporto ver o maltrato animal sexa como sexa, incluso na ficción do cine , cando estou vendo unha película na que sae algún maltrato non podo vela, e máis normalemte poñome bastante "alterado" e apago a tv, pasoume con amores perros xa na primeira escea, ahí case sae mal parada a televisión.




O primeira das historias de cans é a de Moro, coñecido como o Can do Mustallar (O Piornedo, Ancares)*O mustallar é un dos picos máis altos da nosa xeografía

É un can negro grande entre o tamaño dun pastor aleman e un mastín (un tamaño intermedio entre ambas razas), o curioso deste can é que é un dos cans "guías" do pico Mustallar. O noso contacto con el foi nas vellas casetas de pastores que hai antes de chegar ao Mustallar, alí viña el cuns amigos canidos e un home que estaba facendo a mesma ruta ca nós, Moro quedou atrás con nós mentras que o home despois de saudar seguía a diante, berramoslle que lle quedaba un can atrás pero contestou que non era del que era un dos cans do pobo.
Subeu con nós ata o cumio do Mustallar e acompañounos ata a chegada o pobo, cada ves que un de nós se quedaba un pouco retrasado, esperaba no camiño coa mirada clavada a que nós reagrupabamos ou incluso botaba unha carreira para alcazar o rezagado, ningún de nós viramso semexante cousa e pensábamos que eramos os únicos que tuberamso semaxante contacto e experinecia con este can, peor despois de mira un pouco pola rede resultou que nós eramos uns de tantos que tuberon axuda deste guía das montañas dos Ancares.



Un video que atopei pola rede deste can (un de tantos):





A segunda e última historia é ainda máis curiosa se cabe, tratase dun can grego apodado Kanellos (en grego: Κανέλλος ,significa "canela" ) é un can vagabundo que deambulaba polas rúas da capital grega, no 2008 durante as protestas dos gregos contra os recortes sociais que fixo o seu goberno "pola crise"- producironse diversos disturbios por todo o país- , a historia comenzou concretamente cos periosdíastas gráficos de Antenas, ao revisar as fotografias das contendas percataronse que sempre aparecía un can, ao principio non lle deron moita importancia, pensaban que era unha coincidencia, ata que ese pequena e cuadrupeda coincindencia foi xeralizada en todos os carretres , todos os periodáistas posuían unha fotografía de dito animal, moito decía que eran distintos animais que non sempre era o mesmo can, pero vendo as imaxes que circulan pola rede a min persoalmente pareceme o mesmo , e si non o é eu seguirei pensando que sí.
Kanellos foi aculmado así polos periodístas polo seu cor cercano a Canela, outros chamaronlle The Riot Dog ( O can dos disturbios).

No que coinciden todos é de que é un can e non unha cadela, xa que o gobernos Anteníense puxo colares de cor azul aos cans e colares de cor vermello para as cadelas, este sistema de indentificación é parte dun programa de control poboacional de cans vagabundos.




Este can en parte simbolizou esas protestas que deron volta ao mundo e que se contaxiaron por países como Alemania, Italia, Francia, Reino Unido... foron todas protestas de caracter violento,o máis puro estilo Black Bloc. En España polo contrario tardou en chegar o virus sublevador ,3 anos, pero chegou cun espíritu pacifista, e tamén con algún que outro can activista máis anónimo.

Maio.

Non fai moito no tempo, eramos un animais recolectores e cazadores, un grupo no que cada individuo dependia do outro. A civilización truxo consigo a individualización do ser humano, chegan a extremos que cando se aptua en conxunto, pensase individualmente.

Cos acontecementos que estuberon e están ocurrindo co movemento 15 de maio, a gran crítica centrase nos políticos, nos nosos lideres que supostamente nos representan. Antigamente, remontandonos aos tempos mencionados antes , cando o home coesistia coa natureza, cando o home ainda era un animal e non tiña vergoña de selo, os líderes eran os máis fortes os máis inteleixentes, e normalmente os máis ancians, os que tiñan máis expreriencia.
Ahora mirando o equivalente daqueles líderes, solo podes ver a xente que nunca traballou coas súas mans, que nunca fixo nada que non fose en términos estudiantis (no mellor dos casos), falta ese espiritu curtido de quen loitou e traballou para chegar ahí, falando en térm¡nos xerais e sacando as poucas excepcións. Que pasaría se un político sexa do ideario que sexa, chegou ahí polo seu sudor, e non polos favores e amistades que se foi facendo e labrando polo camiño, un home que supera o que é estás na parte mási baixa, do mal chamdo sistema, e fora con traballo duro subin pasiño a pasiño, non teríamos unha clase política máis cercana ao pobo, que estes dirixentes acutuais que naceron na opulencia cal burgues dos anos vinte, coa comida xa masticada e dixerida.

Un exemplo da nosa clase política: "La candita del Partido Popular de L'Alfàs del Pi (Alicante) intentó impedir el pasado domingo que una minúsvalida votara en su colegio electoral."
O video :


"No vota, no vota. He dicho que no vota"

O movemento 15 de maio, coñecido tamén como Democracia Real Xa! é o sentimento individual que chega a masa, gracias a este gran proxecto de anarquía chamado Internet, unha vez máis fai que eses pensamentos individuais, que o información pura e cruda chegue a masa.
As protestas que antes eran dignas das mellores tascas e tabernas, ahora xa pasan as rúas, rúas que claman , que esixen cambios.
Nas caras dos polícos ainda se poden ver perfiladas sorrisos irónicos, sorrisos de pais vendo ao seu fillo decindo as súa primeira "palabrota", que confundidos están, que tontos cegos que solo miran como voan avións no ceo.

A indignación é un sentimento cercano ao odio e a violencia, eses sentimentos que nublan o sentido e non deixa ver con claridade, pero por unah vez, este sentimento -e máis no caso de este país tan acostumado ao letargo e ao pasotísmo- non derivou en violencia, todo o contrario , estase facnedo un exercicio de democracia increible, toda unha lección para os nosos políticos como para o resto de países.
A indignación contaxiase tan rápido como a famosa gripe de laboratorio h1n1, as embaxadas españolas en todo o mundo son centros de manifestacións, países como grecia están copiando este sistema de protesta, os islandeses que foron os primeiros en facer estas revoltas, miran con orgulo e envian consellos, este movemento está pasando ou xa pasou a outro plano, a protesta espandese. Hoxe por hoxe e co remate das eleccións a prensa como non podía ser doutro xeito intenta non mencionar que ainda quedan cidades con campamentos.
Intentase enfriar e parar non darlle continuidade e afogalo mediante o oscurantísmo informativo. Despois das eleccións municipais parece que tamén non se lle quere dar moito bombo aos pobos nos que o voto en branco e nulo fixo "estragos" nos que non se poderá formar goberno, exemplo de isto é o pobo vasco de Aduna, un comentario a noticia pon isto "¿Y sobreviven sin partidos ni concejales, ni alcalde, ni nada? Vaya por dios... que la gente no lo sepa o empezará a preguntarse cosas, y eso es malo para el sistema, ¿verdad?" Estas frases resumen moi ben o que pasa nesta sociedade , cando alguen -neste caso un pobo enteiro- se "desmarca" un pouco do sistema é silenciado polos medios de comunicación máis grandes e con maior diusión, e si a xente non se entera non pasou nunca nada...
A miña conclusión é a seguinte: Os políticos non lles queda outra que subirse ao carro do pobo e ir na dirección que eles marquen, cando os de abaixo se moven eles caen. E gustaríame ter políticos que realmente o currasen para chegar a ser un lider non un pele como so que temos hoxe as ordes das entidades privadas dos colegas dos maletíns e da banca, e tamouco o políticos escoria como a señora candidata a alcaldesa do video de antes, nin os políticos que acarrexan votos. O absentismo, o voto nulo, o voto en branco, debería ter mási repercusión, xa que eso é a indignación ir contra ese sistema electoral, claro está que como ben dín as xentes máis politizadas "con iso non se cosegue nada", non se consegue nada polo mero feito que a clase política e deste sistema electoral importalle unha merda que voten 10 persoas que 4000, e non é o mesmo.