Ultramaratón

Ultramaratón: "Evento deportivo que se executa en recorridos máis largo que a lonxitude dunha maratón tradicional (42,195 kilómetros)"

Dentro deste mundo das Ultramaratóns, en españa temos grandes referentes, Kilian Jornet, Miguel Heras... pero os que máis me chaman a atención son os "Os Xóvenes Pistoleiros" término acuñado por Christopher Mcdougall usado para referirse as novas caras que despuntaron da noite para a mañan dentro do mundo da ultra maratón.




(Jenn Shelton)


Son en certa medida xente moi peculiar, e cunha resistencia altamente sobrada, o caso que máis me chamou a atención lendo o libro Nacidos para Correr de Christopher Mcdougall, foi o de Jenn Shelton e Billy Barnett , dous socorrístas de Virginia Beach que nunca habían participado en ningúnha carreira e menos un ultra, a primeira vez que se lles ocurreu correr, foi ao ver un anuncio da Mountain Masochist, 50 millas a través de montañas.
Sendo de Virginia Beach as montañas quedabanlles bastante lexos, asique recurrinon, sobre todo no caso de Jenn, a onde sempre recurría cando tiña dudas, a xeración beatnik, en especial a Jack Kerouac, sumerxironse no libro "Os Vagabundos do Dharma" ,"todo o noso enfoque das carreiras de montaña ven dos Vagabundos do Dharma" diría Bill, "Pensei que se un podía correr 100 millas, alcanzaría o estado zen. Que sería o puto Buddha, traendo paz y sonrisas ao mundo. Non funcionou para mín, sigo sendo a mesma gamberra" engadiría Jenn posteriormente. "Jenn podía correr un maraton en menos de tres horas vestindo un bikini de fio dental e tomándose unha cervexa na milla 23", "Coñezo a unha rapaza que está adestrando para as probas de clasificación das olimpíadas, e ten o adestramento planificado para os 3 próximos anos! eu non podería facelo, supoñíase que iba adestar con ela un día , pero chaminlle as 2 da mañá para decirlle que estaba submerxida en margaritas e que non contase conmigo" "Jen non tiña nin reloxo própio, erguiase cada mañan comia unha hambuerguesa vexeteriana e corría tan lexos e tan rápido como pudese". Jenn rematou a súa primeira carreira de montaña, un ultra de 50 millas en 17:34 horas , batindo o récord da proba ,a primeira vez que corría por montaña e un ultra!!!


(Anton Krupicka)


Outro persoaxe do denominados "Xóvenes Pistoleiros" é Anton Krupicka "Naked Guy", este corredor de ultramaraton e coñecido pola súa visón simplísta do correr, diseñou unhas zapatillas minimalístas seguindo a tendencia barefoot, as New Balance Minimus e as New Balance MT101, a súa estética e pensamento é moi característico, corre sempre sen camiseta e sen calcetins, durante as carreiras máis longas solo porta nun apaño que ten no pantalon 4 xeles enerxéticos e medio litro de auga na man. Gañou a emblemática carreira de Leadville 100 (que en varias ocasións non pudo nin rematar o autodenominado urtramarathonman Dean Karnazes) adestrou nas inmediacións da proba e durmeu durante ese ano de adestramento nun armario dun amigo.



(Scott Jurek)

E por último o idolatrado e CAMPEÓN Scott Jurek, "o héroe dos últimos do pelotón, aqueles que eran demasiados lentos apr avelo en acción, pero era un heróe por motivos diferentes, despois de gañar unha carreira de 100 millas Scott mataría por unha ducha quente e unha boa cama, pero no cnato diso, Scott envolvíase nun saco de dormir e permanecía en vixilia na líña de meta. Cando o sol saía, ahí seguía, animando coa voz xa rasgada ata o último corredor , facendolle saber que non estaba solo."


Scott Jurek resumeu o credo dos Xovénes Pistoleiros cunha cita de William James : "Máis alá do extremo da fatiga e do sufrimento, atopamos cantidades de alivio e poder que nunca habíamos aoñado con ter; fontes de fortaleza nunca antes postas en proba porque nunca habíamos empuxado a porta da oclusión".

CANDO CHEGUES A CIMA, SIGUE SUBINDO!

Principios de Simetría

Non sei, pode que sexa so a miña imaxinación, pode que sexa unha mensaxe subliminal, e de selo así ,que é?

Principios de simetría.:
Podería ser o título dun gran manifesto artístico, podería ser un canon a seguir pero foi un soño, un soño delirante e repetitivo, un búcle sen fin.
Iba camiñando por unha rúa difuminada, cando os meus ollos caíron nun escaparate, alí o estaba, un caderno moi vello cunhas letras en branco, ou gris, que poñía Principios de Simetría, 3 segúndos despois e como pasa frecuentemente, sona a alarma do meu reloxo 9:00.
Cando xusto me vou deitar, miro o reloxo, e pon 00:9, ahí comenzou o principio de simetría ¿?.
Todo se viña abaixo, cando saturno subía polo ceo, aterrizaba, unha e outra vez ,collo un pantalón curto que tiña tirado no chan, sacudo unha camiseta, poñoa, poño as miñas zapatillas de correr, poño os cascos, play?.... 15 minutos despois un pensamento, Que será eso de Principios de Simetría? Miro o pulsometro, 160ppm 83%, 00:15:54. As xustificacións as preguntas eran infinítas, a negatividade flotaba no aire, non había respostas e miles de preguntas , Onde vería eu eso?? A súa primeira páxina estará en branco?, ou pola contra porá unha breve dedicación "para ti que non sabes o que porá na páxina 3".
"A simetría é un rasgo característico das formas xeométricas, e outros obxetos materiais ou entidades abstractas"
Nin hoxe nin nunca hai principio, é menos simétrico, o tempo é unha liña recta ou polo contrario é unha perfecta circunferencia? Todo era esa presión no peito, unha serie de taquicardias, cal sería a que parase a máquina e lle fixera un reseteo ?, calma.
Xira e xira e xira, chega ao borde da cama, a sensación de voar increméntase tanto que o estómago xa está na gorxa, e xusto no momneto que vas a tocar o chan....Sona o despertador, pero non eres capaz de apagalo, cada vez que te achegas a el ,movese un pouco máis , cada vez máis lexos, tomas eso como un punto de inicio, a gran estampida está comenzando, os glóbulos vermelos empezan a moverse outra vez rápidos e eficaces un torrente imparable como un río, unha cascada que vai dende o ventrículo esquedo ata o meñique do pé, intentas controlalo, como intentando poñer unha presa, un dique de contención a ese rio enfurecido, intentado que se calme e que as augas queden como un espello; non hai forma, pero tranquilizaste, non hai problemas, non hai nada, tes que elexir deixalo ir, a aungustía xa é calma, relax.

Estas desperto, solo foi un soño.

3106 Vig Bay

3106:

10:15: Comunican por megafonía que todos os participantes se poñan detrás da liña de saída. Chego o meu caixón de saída a letra I, é decir o último caixón, posto ahí por non haber competido nunca antes nesta carreira. Ahí no medio de 4100 perosas, os comentarios son do máis variopinto, os que xa proclaman miles de excusas ante a súa visión de non poder acabar a proba, os que cheiran a 35 kilometros a Reflex, os que están ultra nerviosos e sorín a todos e a todo, 4100 opinións, 4100 versións.



10:30

Dan o pistoletazo de saída, case inaudible para min tendo diánte a 4000 competidores, sei que é a saída polos berros que preceden ao pistoletazo. Comenza a carreira. Facemos un recorrido duns 3 kilometros pola estrada lindante a Samil, alí rodeados de xente , máis de algún xa comenza a emocionarse e daese conta do que ten por diante. Será a última vez que vexa os meus acompañantes que me sacan fotos dende a acera, apartir de aquí vou solo, solo no medio de 4099 persoas máis.
Case todos os kilometros son iguais, uns van fatigados ou xa non poden seguir máis, eu polo contrario sintome perfectamente sobre todo as dúas costas arriba que afrontamos, ahí é cando comenzo a subir o ritmo un pouco, non son nigún máquina correndo pero era a única oportunidade de poder correr máis comodo sen estar encaixonado entre unha fila de corpos, ahí disparaseme o corazón a unhas sabe deus cantas pulsacións, pero paso xenial subindo esas costas, cun pouco de brisa procedente do maravilloso atlántico, unhas vistas xeniais das illas cíes.
Uns kilometros máis , a fatiga iase facendo notar na xente, algúns teñen arcadas,outros xa superaron as arcadas vomitando directamente, outros camiñan pola cuenta coa cabeza baixa polo cansancio.

Chegamos a un dos avituallamentos de auga, doulle un par de tragos, o resto vai por riba da cabeza e da espalda, e a botella sumase as outras que xa voan por riba nosa e aterrizan no veiral da estrada, o seguinte avituallamento é de esponxas molladas, as que forman, despois do seu uso, unha fermosa estamapa multicor na estrada, que semella máis un mosáico que un río de asfalto negro.




Chegando as zonas onde se congregan máis persoas que animan aos participantes surxen frases para o recordo:

- "mira, mira los atletas míralos" (Un pai cun bebé nos brazos)
- "venga mozos que non vos queda nada" (Unha vella mirando pola fiestra)
- Ánimo con dos cojones ( a máis escoitada)
- Venga mover esos culitos (grupo de miniñas de 5 anos entrando en baiona)

Tendo en conta que eramos 4100 peroas era previsible que máis de un persoaxe destacaría no medio, o meu favoríto é un rapaz duns vinte e tantos (inglés creo) cunha bandeira de non sei onde ou non sei de que, cunha bubucela na man, era atronante o ruído que facía con ela, tendo en conta que estaba correndo unha media maratón, corría e tocaba a bubucela ao mismo tempo, todo un artísta merecedor do premio o mellor hincha-corredor, non sei se antes ou despois de encontrame ao homebubucela, atopeime con dúas perosas do meu pobo, poñome ao seu lado e digolles :"mira perdoa , para Oporto vaise por aquí ben?" -Para Oporto jajaja Oporto, continúo ao meu ritmo, e distanciome deles.
Baixavamos hacia praia América, nesa baixada atopome cunha muller e entre as súas mans unha ducha de xardín no medio da estrada por onde pasavamos, unha boa e gratificante ducha expres a todos os corredores que xa viñamos secos do último avituallamento de esponxas molladas, todo un puntazo.
O calor non foi moi acusado, a mellor temperatura foi a do comenzo, cando o día estaba ainda anubrado, pero unha vez pasado Nigrán o sol despuntou e empezou a facer xa un calor importante, cousa que facía menguar o rendemento de calquera, menos dos primeiros.

Non sei se polo cansancio ou o que, pero hubo un momento que pensaba que estaba sufríndo alucinacións,exactamente no momento de chegar a Baiona -meta final- na rotonda que indicaba "Porto", ali tomando a rotonda, ao meu carón, non daba credito, unhas crias 3 segundos antes dixerán a frase de arriba "mover esos culitos", eu iba correndo e ríndome completamente, cando tuben esta aparición : un home duns "vinte tantos-trinta e poucos", montado nun monocíclo xigante pasame polo lado, eu cunha cara de sorpesa increíble intento analizar o que me chega as retinas, pero non saco nada en claro, pensado que estaba alucinado miro aos espectadores que están na acera e vexo o que case é o reflexo da miña cara, solo se me pasou unha cousa pola cabeza "I N C R E I B L E ", e continuei como se nada hube pasado polo meu lado.
Pasando esta alucinación, xa dislumbro a meta, a uns 500 metros, empezo a subir o ritmo, apiques de gastar o último cartucho, vexo que ao meu carón e xa moi preto da meta, un rapaz intenta esprintar, pero quedase neso nun intento, veume a cabeza como un raio, o que me dixerón uns días atrás , "nas carreiras de montaña hai máis compañeirismo que é outro rollo, nas carreiras de asfalto non hai esa man amiga que che axuda", non sei se foi por ese pensamento, pero puxen a miña man nas costas dese rapaz, empuxino e gritinlle " Vamos joder!!! Vamos!!!"

Mirou para min cunha cara de asombro, comenzamos a esprintar a meta, e entramos cunha velocidade como se as nosas pernas non tubesen acumulados xa 21 kilometos, cruzamos a liña de meta os nosos chips que levamos postos no calzado, pitan, confirmando a nosa chegada, un apreton de mans , e rematou a carreira, rápida e divertida.

Alí no final esperaba detrás dun balado os meus acompañantes, Que tal?? ben( case inaudible), Vale non fales vai por ahí adiante que tedes de comer, de beber , e masaxe. Ok.

3106

3106

3106