"Todo había cambiado de repente: el tono, el clima moral. No sabías qué pensar, a quién escuchar. Era como si durante toda tu vida te hubieran llevado de la mano como a un niño pequeño y, de pronto, te encontraras solo y tuvieras que aprender a andar."
Antes, xa fai moito tempo, adestraba cun fin deportivo, cunha meta, gañar a competición que se presentaba alí no horizonte do meu cansancio, máis tarde aquelo convertiuse nun exercicio monótono, sen obxectivos , sen pretensions de ningún tipo, simplemente tocou fondo, xa non estaba motivado, miles de cuestións pasaran pola miña xoven e distraida mente.
"Ya no quedaba nadie, ni la familia ni las personas cuya opinión merecía tu respeto. En aquel tiempo sentías la necesidad de comprometerte con algo absoluto - la vida, la verdad o la belleza- que gobernara tu vida y reemplazara unas leyes del hombre que habían sido descartadas." Saltando, e saltando unha e outra vez, por deportes, por compañeiros de adestramento, non atopaba aquelo que me motivase que me fixera espertar.
Non fai moito e por motivos "estudos-traballo" collin unha dinámica que non me beneficiaba, volveuse monótono e redundante, esa vella sensación.
"Sentías la necesidad de entregarte a una meta última con todas tus fuerzas, sin reservas, como no habías hecho nunca en los apacibles viejos tiempos, en la antigua vida que ahora estaba abolida y había desaparecido para siempre."
BORIS PASTERNAK, Doctor Zivago
Non sei como nin quero sabelo, un día comencin outra vez a adestar pero de xeito autodidácta, sen guías nin plan, tanto podía correr 20 kilómetros que cando iba pola metade ocurríaseme nadar, e iba nadar. Iso cambiou todo, dinme conta máis tarde que non era por romper coa monotonía, se non que era por que antes non me escoitaba , non sabía a onde iba o meu corpo cando a miña mente estaba en off, cambiou o meu xeito de ver as cousas. Necesitaba eso, silencio, estar eu solo contra unha copia case perfecta de min mesmo, a que superar, e que a súa vez me superase con facilidade. Ese foi o cambio, antes corría e corría detrás de xente que non era eu, corría por correr, porque o tiña que facer. As miñas marcas canda vez iban a menos ,e sempre deixaba enerxías na recámara. Unha gran persoa e mellor amigo, que sempre está ahí cando estou neses momentos de espirais e búcles mentáis dixome "espabila joder, tes todas as facultades para conseguir o que queiras" , outro amigo engadeu, máis tarde e con outro sentido - que eu aplico a esto- "non hai consellos! ánimo". Estou motivado, o que me motiva non é tanxible, non o podes coller e ler, ou escoitar, solo surxe, pode que esté ahí e non o atopase antes, ou simplemente apareceu ahora, cando o necesitaba. O meu grado de concentración xa é superior, podo caer que a miña mente sigue correndo e simplemente érgome do doloroso chan e boto a correr para intentar alacanzalae ahora colloa. Krakauer escribeu no seu libro "Soños do Eiger" : "Al poco tiempo estás tan absorto en lo que haces que ya no notas los nudillos en carne viva, los calambres en los muslos, la tensión que produce la concentración ininterrumpida. Un estado parecido al trance gobierna tus esfuerzos y la escalada se convierte en una especie de sueño clarividente. Las horas transcurren como si fueran minutos. La confusa carga que comporta la vida cotidiana -los descuidos y olvidos, las facturas sin pagar, las oportunidades perdidas, el polvo debajo del sofá, la inexorable dependendencia de los genes-, queda olvidada temporalmente borrada de tus pensamientos por la arrolladora claridad de la meta y la seriedad de la tarea en curso.En tales momentos te invade algo que se asemeja a la felicidad, pero no es un sentimiento en el que puedas confiar. Lo que mantiene la obsesión de la empresa en la escalada en solitario es la confianza absoluta en uno mismo, lo que representa ninguna garantía desde el punto de vista de una mayor adherencia del terreno."
Ahora pode que sexa eso que teño confianza plena en min mismo, dentro da miña soidade cando corro , vou máis que nunca moi ben acompañado.
Cando alguén que non está metido no "mundillo" do surf, pensa en el, faino de xeito idealizado, con vellos estereotipos californianos, de bo rollo, paz/tranquilidade, e todo eso. Como sempre a realidade defire bastante da idealización. O mundillo do surf baixo meu punto de vista, é patético. Na película "breakpoint" en españa traducida como "le llamaban Bodhy" hai unha escena, que se asoma un pouco aos términos dos que falo, idealización-realidade, refirome a escena cando os dous policias están no muelle típico californiano, e din algo así "tienen sus propias reglas, no se puede llegar a ellos así como así". Básicamente é así, en moitos sitios poder entrar na auga e coller unha onda, pode costarche dende mirandas desafiantes, a insultos ou chegar as mans. Se non practicas surf, verás esto como algo extraño e sin sentido, pero o mundo do surf, ten cousas boas e outras tantas que teñen explicacións case dignas de se explicadas por un antropólogo. Pois sí, chegas a praia da Lazada, coñecida por todos pola súa fermosura, lonxitude case infinita ao ollo idealísta.. poste o teu traxe de neopreno, colles o teu trebello para coller ondas e lanzastes, ao único sitio onde están rompendo as mellores , e alí están eses, esa tribu insolente da que "formas" parte, falas cos catro de sempre, e andas básicamente ao teu, ata que por circustancias extrañas (pode ser pola mala alienación planetaria) chegache ao lado ese home que os do mundillo coñecedes, un que ahora ten unha escola de surf (que tan de moda están) e sabe el (e deus) o porqué, empeza a berrar contigo, por calquera estupidez, que se lle salpicates, que si esto que si aquelo, ese home (se entra dentro dese rango) sempre ten motivos para erguer a voz, uns decibelios máis que o seu "compañeiro". Pode ser que se eu tibese estudos de antropoloxía, podería decir que é a viva imaxen da sociedade, que este mundilo é a viva e coleante imaxe da sociedade, podería ser este o típico personaxe que vai pola acera da rúa X intentado darlle co hombro ao viandante que ten enfronte, polo mero feito de facelo, e para sentirse algo nese intre de "tensión", sería o equivalente a este personaxe/s do que vos falo, e como el , centos. Cando vexas eses días de inverno, que solo hai unha onda tímida rompendo no mar e 20 individuos flotando no mar, cos seus atuendos negros de neopreno, posiblemente uns cuantos deles, sexan desta calaña. Se isto fose un feito aislado, sería unha historia máis, que por aquí para matar o tempo, pero é tan xeralizado, como a propia difusión deste deporte en canta esquina do globo.
Saltando de nivel, do plano local, "amater", esto tamén sucede cos grandes xenios deste deporte, no video que hai abaixo podedes ver a seguinte historia:
Parece ser, según a información que hai circulando pola rede, que esta trifulca entre dous profesionais de gran nombre como son Sunny García,(e o seu fillo de 16 anos) e Jeremy Flores, que agreden a un surfista "amater" polo simple feito de que este pobre home, fose intencionado ou non ( da igual) "rouballe"(non vou entrar en detalles reglamentaríos para facer comprensible a todos) unha onda ao fillo de Sunny García (campeon do mundo no 2000, ASP WCT World Champion), pois o normal e calquera individuo, sería chamarlle a atencion e intenatar falar as cousas se esa actitude por parte do surfista "amater" se repetise. Pero non, neste mundillo e se tes un pouco de nombre,e pouco cerebro (sexa como no exemplo de arriba no plano local, como nesta historieta no plano internacional) esixes un pouco de "respeto", que xa se sabe non, que esa onda era única, e que ese demente surfista "amater" roubeulle vilmente a onda ao fillo do ilustrisimo señor Sunny García. Este é o resultado:
Esto todo que vos fun contado, resumenese cunha palabra célebre neste "mundillo" LOCALÍSMO, que ven a decir que si son da zona ou se fago surf ahí de toda a vida "teño" uns "privilexios" sobre calquera persoa que veña de fora. Exemplo3: Lugar X, chega un surfista novo alí, metese na auga que cando chega a zona de rompente (pico) están os "locais"(xente da zona) que en principio non lle din nada de nada, solo unhas miradas de desprecio, cando o novo e surfista "foraneo", colle unha, dúas ondas, ahí e cando un deses "nativos" se acercan a el e falando como ao infinito espacio espeta, "aquí xa somos moitos!" e acontinuación bota unha mirada desafiante ao novo e foraneo personaxe, que este intimidado, pode decantarse por dúas opcions: 1 seguir como non se nada e polo tanto desafiar aos nativos, ou, 2 marchar de alí para evitar o enforntamento, tal cual como fan os cans, un ensinalle os dentes ao outro, e pode ou marchar de alí, ou contestarlle de igual modo.
Así de patético é o mundillo do surf nestes térmos,pero tamén ten outras tantas cousas boas, pero como sempre decimos eu e un amigo "esas cousas o único que fan é amargarche o día", " o mellor e levarse con todo o mundo e sen máis"
Gran xustificación do localísmo: Non hai ondas para todos
Gran frase (por outr artísta que ahora ten unha escola de surf, e neste caso referindose a unha persona "novata"): "si no controlas largate de aquí".
Pode ser que se eu tibese estudos de antropoloxía, podería decir que é a viva imaxen da sociedade, que este mundilo é a viva e coleante imaxe da sociedade, podería ser este o típico personaxe que vai pola acera da rúa X intentado darlle co hombro ao viandante que ten enfronte, polo mero feito de facelo, e para sentirse algo nese intre de "tensión", sería o equivalente a este personaxe/s do que vos falo, e como el , centos.