"Mi testigo es el cielo vacío"

martes, 30 de noviembre de 2010

A casa das Atochas






A Casa das Atochas é un centro social ocupado.
Fora do que podemos, pudemos, pensar no primeiro golpe mental cando alguén menciona ao movimento ocupa, é a típica casa chea de lixo, pintadas, cheiro a urea e xentes de "mal vivir" (ionkis e demais fauna).

A casa das atochas non é eso, é un centro social, un proxecto con fins socias e culturais, apostando pola dignidade humana ante todo.
Non están ocupando a casa de ninguén nin botaron aos antigos inquilinos fora, este centro está emplazado nunha edificación, que estaba en estado ruinoso, como coloquialmente decimos, feita polvo.

Non fai moito na televisión saiu a noticia de que o centro social ocupado "tabacalera" era visitado pola ministra de cultura en funcións , xa que estabase tramitando a sua "legalización".
Noticia 1
Noticia 2

Fose como fose as similitudes destes dous centros son case exactas, no caso das Casas das Atochas aparte de : concertos, exposicións , obras de teatro, proxeción de cine, talleres diversos, tamén son unha gran axuda para a xente que non chega a fin de mes ou simplemete (desgraciadamente) non teñen cartos para comer, cada mércores -se non me erro-, fan un comedor social gratuíto e público por suposto, este comedor chamase "comida sí, non bombas", un de tantos proxectos dignos de recoñecemento.

Fora desto todo, o desaloxo xa está próximo:
(copio directamente)

"A xuíza que instrúe o caso da Casa das Atochas xa mandou a temida carta de requerimento de desaloxo para o vindeiro 9 de decembro.
Este centro social okupado no céntrico barrio das Atochas convertiuse por dereito propio nun referente contracultural e de loita social no plano local e incluso galego. Dous anos e medio de incesantes actividades á marxe do capitalismo e da xerarquía avalan a súa bagaxe autónoma e autoxestionaria.
Moitos foron os proxectos, loitas e actividades antirrepresivas ou solidarias financiados gracias á okupa; moitos foron os concertos, pases de video, palestras e obradoiros que dinamizaron unha cidade antes marcada polo tedio e a apatía. Pronto chegará o momento no que faga falla a solidariedade de todxs aquelxs amigxs que desexen amosar o seu apoio a tan prolífico como gamberro proxecto. Todxs seremos necesarixs."

Os motivos serán os claros e contundentes, que esta edificación está ocupada ilegalmete etc.
A miña crítica a este desaloxo é a seguinte.

Fora de que esta ocupación é ilegal, fora dos antecedentes que ten este país noso que sobran casas, que moitos construíron polo afán de coleccionar papeliños de cores, este centro funciona e funciona extremadamente ben, este centro é a vergona dos políticos que tanto prometen e nunca ou case nunca fan nada pola xente que lles paga eses magnificos coches onde pousan as súas magnificas "posaderas".

Sí, é vergonzodo que un puñado de xente, de asociacions, monten un centro social, con catro botes de pintura e toneladas de ilusión, É FUNCIONE!, cando o estado non move un dedo... Ao estado parece que os movimento sociais pacificos e respetuosos sen afán de lucro non lle gustan, son incómodos, son incomodos xa que poñen ao aire as súas propias carencias, lamentable, sí, pero certo é que ainda que tí queiras erguer un proxecto digno e de xeito pacifico, se non entras polo aro do estado ou tes o apoio de alguén "influinte" estas morto.




Esperemos que este desaloxo non se produza, e máis que legalicen este centro e que as intitucións que deberían facer estas actividades que fan dende A Casa das Atochas , baixasen a orella e recoñecesen esta labor.


domingo, 21 de noviembre de 2010

A esperanza chega en forma de Skate

Afganistán
Sempre nos chegan noticias de Afganistán moi duras, e extremadamente triste, atentados, mortes... É un país convulso dende a entrada da URSS ata a chegada máis tarde dos EEUU cos seus aliados. Que pode esperar da vida un neno ou un xoven que está acostumado a vivir coa morte rondando polas ruas, sexan soldados ou sexan os seus veciños mortos.
Unha realidade tan alonxada da nosa, parece irreal, parece que o que nos contan pola televisión sexa producto da mente dun guionísta, pero é tan real, como que ti estás respirando neste preciso momento.
Que pode dar esperanzas a xuventude deste país tan convulso? Que pode erguer o ánimo duns nenos para que afronten a vida cun sorriso nas súas caras?

Pois esa esperanza, esa necisidade que teñen estes nenos esa xuventude maltratada, chega en forma de monopatín, chega deslizandose.

SKATEISTAN: TO LIVE AND SKATE KABUL from Diesel New Voices on Vimeo.

miércoles, 17 de noviembre de 2010

Correr (primitivismo) e olvidados

Primitivismo, simpleza e natural





Xa toquei o tema moitas veces aquí -xa o sei, fagome repetitivo- pero despois de diversas lecturas especializadas -refirome a revistas, libros e web adicadas ao "running"- saquei unha conclusión bastante lóxica, é a seguinte:

Se a arte- musica,pintura..- é inata no ser humano -vexanse as covas de altamira e un longuísimo etc- o deporte e en especial correr é de por si inato no ser humano.

Baixo o meu punto de vista o deporte máis natual, máis primitivo é simple é correr, unha virtude tan común como levantar unha man para rascarse o cogote.
Que deporte hai máis simple que correr? Pouco fai falla para acometer este deporte ou a mesma acción, simplemente ter unha razón ou carecer dela , físicamente calquer ser human (en condición normais) é capaz de correr. Non fai moito pouca xente se vía pola rúa correndo (que non fosen membros de clubes deportivos), duns anos para aquí, coas melloras médicas, estudos e a difusión deste deporte cada vez hai máis adeptos a poñerse as súas zapatillas e botarse ao camiño.
Dentro deste mundillo que podemos ver todo, os que corren un par de meses antes do verán cun bo chuvasqueiro baixo o impacable sol para intentar afinar os seu corpo para lucilo nas praias e piscinas, temos tamén os que corren cando as súas mulleres van a pasear, corren cos seus amigos ou solos e un é un longuísimo etc.
Despois hai uns poucos , que se adican por afección a machacarse kilómetros e kilómetros para batir marcas ou para romper límites físicos e mentais , sexa nunha carreira de 10kilómetos, sexa unha maratón ou un ultrafondo.

Non fai moito e gracias ao periódico deportivo de masas MARCA , alguns coñeceron a un destes poucos que fan grandes proezas correndo, Kilian Jornet, cito textualmente as palabras de Roberto Palomar , autor do texto publicado no marca : " Kilian Jornet, nacido en Lleida hace 23 años, es a las carreras de montaña lo que Maradona al fútbol o Michael Jordan al baloncesto. Su última proeza, después de ser campeón del mundo de carreras de montaña, de esquí de travesía, de ganar todo lo ganable y de batir todos los récords batibles, ha sido subir y bajar del Kilimanjaro (5.891 metros) en 7 horas y 15 minutos."
Fora do mundillo das carreiras de montaña, ou dos afeccionados aos deportes "outdoor" este grandioso personaxe é totalmente descoñecido para a opinión pública, sendo o mellor na súa disciplina, "La gesta no aparecerá en los libros de historia del deporte porque está lejos de cualquier homologación u organismo oficial" palabras do marca.




Ata certo punto gústame que estes deportes non teñan unha repercusión mediática moi grande, xa que así manteñen a súa pureza, son deportistas que aman o deporte de verdade e que non fan deporte como quen vai a oficina, moitos deportes xa se convertiron nun circo de €uros e intereses, esperemos que con este non pase.

A lísta de deportístas descoñecidos que fan aunténticas proezas e son descoñecidos para o público xeral, é basta. Dende quen realiza estas proezas e queda no anonimato ou é o ídolo de un grupete de amigos, non ten patrocinadores nin apoio económico ningún, ata os que case viven desas proezas.

So tedes que buscar pola rede , ou en determinadas marcas técnicas destes deportes, e ver o seu equipo de deportistas , verás que se non estas nese mundillo non che sona ningún, despois recomendoche que copies o nombre do deportista en cuestión, e que fagas unha busqueda, seguro que te vas a sorpender.

Non fai moito , saltando de link en link e de blog en blog, atopeime con dous deportistas fora de serie.
O primeiro Sergio Fernández , un aunténtico máquina, o seu palamarés é unha pasada,un exemplo: correu o Jungle Marathon , unha carreira que discorre pola selva do amazonas, imaxinadevos as concicións desta carreira, humidade , animais perigosos, plantas perigoas.... Un verdaeiro reto, entre moitos que xa ten as súas espaldas. Un exemplo do que fai este home:




Outro deportista que ten moitas aventuras e retos as súas espladas, ou mellor dito inxectados na súa pel é Josef Ajram. Este é outro prodixio pouco "coñecido". O seu plamarés teno curiosamente tatuado na súa pel, entre eses tatuaxes destaco o Ironman, Ultraman e o Marathon des Sables.
Moitos coñecedes o que é o Ironman , xa que é unha proba moi famosa, ten unha das súas edicións na illa de Lanzarote, pero menos coñecido é o Ultraman. Aquí nestes videos podedes velo en acción e coñecer un pouco a Josef Ajram:







Kilian Jornet



Sergio Fernández



Josef Ajram