"Mi testigo es el cielo vacío"

viernes, 29 de enero de 2010

Unha historia de superación

Ironman = É a proba de resistencia máis extrema que hai, un triathlon que consta de :
Natación: 3,8 km / Bicicleta : 180km / Carreira : 42,2

Esto fixo entre outras cousas Dick Hoyt de 66 anos co seu fillo Rick Hoyt 44.
Mirade o video mellor.

lunes, 25 de enero de 2010

Individualismo.


Moitas veces, critíco o individualismo cando este se traslada a problemas colectivos, non me gusta que cando se conta coa xente para facer algo ou que che axunden, ou mesmo nunha reindivicación por exemplo, impere o refran tan de aquí "cada can que lamba o seu carallo".
Pero cando o individualismo se traslada ao deporte ten os seus pros e contras.

Cando te adicas a un deporte individual, o individualismo resalta como é lóxico, pero moitas veces cando estas solo necesitas compartir inquietudes con compañeiros, eses momento que necesitas falar con alguén para compartir a emoción do éxito ou meramente para buscar o apoio do compañeiro. Ese momento cando xa non podes máis cando a tensión física está facendo que flaquees, o berro alentador do compañeiro estimula e logras así alcanzar esa meta.

Por outro lado moitas veces necesitas esa sensación de aillamento mental que solo consigues so, ese momento que necesitas relaxarte ou un grado de concentración. Competir ou adestrar individualmete fai que medres interiormente ou por outra banda , dependedo do caracter de cada un, pode que acentues as túas propias ralladuras e comeduras de coco.

O individualismo como corrente filosófia ou como movemento "político" como o Anarcoindivudualismo, defende a autosuficiencia do individuo, se dono de cada un, pensar por si mesmo sen imposicións dogmaticas de ningunha forma. Exemplos que ratifiquen a defensa desta corrente non son poucos, o máis soado nos medios de comunicación pode ser o referido as mulleres, que moitas veces e non so nese pasado que alguns pensan que xa é tan lonxano que pode ser unha invención, refirome a cando a muller tiña que pedir permiso ao home para todo , case para respirar.

A autonomía do indivudo ou "soberania do indivuduo" ten que ser na xusta media, non como no exemplo anterior, pero si moitas veces necesitase o colectivismo, como para "disfrutar" (entendase como compartir satisfacións) dese momento en concreto.

Fora do deporte , máis enfocado as aptitudes da sociedade, o individualismo faise hermetico, rozando xa o egoísmo, exemplo é eso que sae moitas veces na televisión, cando alguén se cae redondo na rúa incosciente (sexa polo que sexa) e nadie fai nada , pasa polo lado e nin se dignan en pararse e mirar se esa persoa está ben ou que lle pasa, como todos sabemos o resultado desto que conto, ten un resultado tráxico.

Creo que o individualismo como expresión de autonimia do individuo, ou como crecemento indivulual deportivo neste caso, é respetable e incluso bo, pero cando esto se traslada a un grupo de persoas ou a sociedade en xeral, xurden cousas como ese exemplo que mencionin unhas liñas mái arriba.
Saltando denovo ao meramente deportivo teño que resaltar que o traballo máis importante para un deportista reside na cabeza, parafraseando ao ultramaratoniano Dean Karnazes , referindose ao éxito deportivo "Un 70% reside na cabeza do deportista, un 15% no adestramento e o 15% restante reside na dieta".

As conclusións que se poden sacar de todo esto depende de cada un.

domingo, 24 de enero de 2010

Luto, Helimer 207.





Noticia

Este é meu pequeno homenaxe aos tripulantes do Helimer 207 (Helimer Alborán).
Homes e mulleres que se arriscan por sacarnos das situacions máis perigosas, persoas que se xogan a vida en cada saída.
Lamentablemente hoxe atoparonse os restos mortais da tripulación do Helimer 207 a 85 metros de profundidade , sendo rescatado con vida so o operador de grúa.

É a primeira vez na historia de Salvamento Marítimo que se fai unha misión de búsqueda e rescate tan grande, pero traxicamente sen resultado.
Deixovos co artigo que colgaron os compañeiros do Pesca 1 no seu blog:

"El pasado jueves sobre las 20.30 y mientras volaban de regreso a su Base en el Aeropuerto de Almería tras realizar un entrenamiento nocturno, nuestros compañeros del Helicóptero AW-139 HELIMER 207 de Salvamento Marítimo han sufrido un accidente. La Tripulación estaba formada por el Comandante José Luís L. Copiloto Kevin H. Operador de Grúa Alberto E. (rescatado) y Nadador de Rescate Iñigo V.

Alberto sobrevivió al accidente siendo rescatado con hipotermia y traumas del agua mientras que los otros tres compañeros han sido buscado incansablemente en el mayor despliegue en la historia del Salvamento Marítimo en España hasta que en la mañana de hoy Domingo se han localizado los cuerpos de José Luís, Kevin e Íñigo hundido junto con los restos de aeronave."


A todos os que traballades que nos fan sentir máis seguros no mar, douvos as gracias, especialmente aos amigos e coñecidos que forman parte das tripulacions do Helimer, e as tripulacions dos buques de Salvamneto Maritimo, en especial o meu irmán. Coidadevos moito!!



jueves, 21 de enero de 2010

Boulder. Búlder.



Boulder, ou como se adapta ao noso idioma , Búlder. Para os que non sepades do que falo, o búlder é unha modalidade de escalada, como di a wikipedia "Consiste en escalar bloques de roca o pequeñas paredes (de hasta unos 5 m, aunque a veces superan los 8 m) que pueden realizarse sin la necesidad de los materiales de protección convencionales en la escalada, como la cuerda. Generalmente se emplea una colchoneta portátil "crash pad" y la pericia atenta de los compañeros". Moitas persoas alleas ao deporte da escalada, resultalle curiosa esta modalidade, e razon se cadra non lles falta, xa que a idea que ten todo o mundo en xeral sobre o mundo da escalada é grandes montañas ou paredes descomunais, pero esto como afirma John Krakauer no libro "Soños do Eiger", "as ascensión poden parecer diminutas , pero, ainda que se force moito a imaxinación, non son fáciles".

Parece ser que o "inventor" foi John Gill, tamén hai que decir que Gill non foi o primeiro en praticar búlder pero si en diferenciar ese tipo de escalada en concreto e non ceñila so "un mero preparativo físico para preparar escaladas de verdade",como profesor de matemáticas,Gill, veu nesas pedras "pequenas" un problema a resolver, citando as suas palabras "O búlder non é en realidade un deporte. É unha actividade de escalada con resonancias metafísicas, místicas e filosóficas [...] hai algo común entre a escalada de bloques e a investigación matemática. Creo que o nexo ten que ver coa capacidade de recoñecer patróns, un instinto natural para analizar un patrón".
A perspectiva tan curiosa que ten John Gill fixo que lograse encadear bloques en principo imposibles e uns cuantos hoxe en día ainda non foron encadeados. Parece a primeira vista que o señor Gill é un persoaxe un pouco excentrico, ligando intimamente a máis pura metafisica, as matemáticas puras coa prática do búlder, pero analizando un pouco as súas palabras e entendendo sobre todo, de quen veñen esas palabras, unha mente matemática, non parece tan descabellado afirmar que o búlder é unha escalada máis "complexa" poderiase decir.



Aquí na sosa terriña temolo relativamente fácil para praticar búlder, diferentes sectores desperdigados por doquier, sacian as ansias de moitos matemáticos amantes das pedras.

Máquinas como Ben de Corme, Jose Juan Domínguez, e un largo etc despuntan neste mundillo.
Para nós, aquí no Grove estanos un pouco máis complicado poder trepar algun bloque "xeitoso", como xa ma dixeron "pedra hai, e hai moita, pero case non ten formas, solo un par de pasos".
Esperemos que pase algún matemático por aqui e desvelen algunha xoia.


Imaxe cabeceira: John Gill
Imaxe abaixo : Anónimo


sábado, 16 de enero de 2010

O máis débil da evolución.




Según o antropólogo autraliano Peter McAllister o ser humano actual é o más débil de toda a evolución, afirma que esto é debido a inactividade, sedentarismo e as comodidades actuais. Según un estudo dos fosiles atopados en australia (datados nuns 20.000 anos) un grupo de cazadores correndo descalzos pola veira dun rio (unha superficie fangosa) alcanzaban unha velocidade media duns 37 kilometros por hora, o record mundial de velocidade que logrou Usain Bolt con zapatillas técnicas correndo nunha pista foi de 42 kilometros por hora.

Según uns estudos científicos chegouse a conclusión que si un aborixe australiano de fai 20.000 anos cunha técnica depurada como a de Usain Bolt e en igualdade de condicións acadaria uns 45 kilometros por hora, isto so son conxecturas pero non hai que remontarse tantas centurias atrás, claro exemplo delo son as lexions romanas e gregas, que recorrina bastas distancias nun tempo que hoxe calificariamos de record.

Outros exemplos:

Alguns homes da tribu Tutsi, en Rwanda, saltaban a unha altura de 2.52 metros o record mundial actual está en 2.45 metros.

Os aboríxenes australianos eran capaces de arroxar unha lanza de madeira a unha distancia de 110 metros ou máis ol record mundial é de 98.48 metros

Os lexionarios romanos recorrían ata uno e medio maratons ( a distancia dun maraton é de 42.195 o que recorrina estes homes era de 63 kilomeros ) ao día cargando coa metade do seu peso en equipamento bélico.

Esto é referido ao físico, pero que quere decir isto, nós, o home actual, nun mundo igual ao de fai 3.000 anos non durariamos nin unha semana.

Según Peter McAllister é debido ao sedentarismo, eu penso que é debido as comodidades actuais, antes desplazabanse correndo ou en primitivos medios de transporte, cruzando montes, rios, montañas... ahora alardeamos como especie de records que no noso propio pasado son marcas insignificantes.

Estamos diante da involución? Convertiremonos nun moco, enchufado con cables a unha CPU?
Se Darwing acertou coa súa teoría ,estamos diante da nosa propia extinción? .
O feito da inovación ven dado polo abuso das tecnoloxias e do "apalanque" do ser humano, fainos correr a sprin cara a nosa auto destrucción e do noso planeta. Eses antepasados que cazaban unha balea, e se alimentabase dela, un pobo enteiro, e cos osos facian casas e coa graxa combustibles (refirome ao caso concreto dos inuits), e so pescaban para a súa supervivencia, actualmente a industralización de todos os recursos, medios de transporte.... fai que cada vez sexamos máis débiles e cortos de miras.



O ser humano conserva os seus instintos. Moitas persoas pensan que sobre o home xa non actúa ningún tipo de seleción natural ou que xa perdeu todas as características naturales ou salvaxes do pasado.

Os instintos permanecen conosco, son o legado de millons de años de xeracións. As nosas rúas de asfalto, os nosos vehículos de chapa e neumático, os nosos altísimos edificios, os nosos alimentos industriais, a nosa roupa e calzado, o noso traballo de oficina, os nosos electrodomésticos, as noas leis escritas... Que significan todas estas cousas para o instinto natural. Poderíase decir que somo o animal menos animal de todos, pero cando nos enfrentamos cara a cara coa natureza, nesas epopeias de supervivencia, é cando máis nos achegamos ao noso ser máis animal. Cantas veces vemos nas noticas casos de xente que se perde pola montaña ou naufragos que chegas sans e salvoas as súas casas, pois eso que hoxe vemos como excepcional, seria patético para os nosos atepasados que cruzaron montes rios e mares, provistos dun taparabos e pouco máis. Hoxe para nós o home moderno as grandes azañas fanse a bordo de barcos de fibra de caborno, subindo montañas con tecnoloxia gps e con roupa ultralight.

Cousa curiosa que levamos siglos facendo, refirome a subir montañas e cruzar mares, solo polo mero feito de facelo, ese impulso a aventura , a fronteiras extremas, de sentirnos primitivos outra vez, de sentirnos nada fronte a natureza, sentirnos de verdade. Parece ser que os deportes de aventura, eses que moita xente tílda de forma de vida, son unha vía para achegarnos ao lume primitivo que temos dentro. Nunca vos preguntastedes isto, porque escalamos? Por que nos arriscamos en ondas peligrosas? Por que cruzamos bástos océanos en solitario? Antigamente fariasense ditas "aventuras" para contentar a un deus, unha montaña en concreto ou unha onda xigantesca, exemplos son: a montaña Chomolunga que significa "deusa nai da terra" (actualmente Everest) ou a onda Teahupoo que significa "muro de calaveras".

Cando menos parece curioso que o único que nos une aos antigos homes sexan estas facetas. Moita xente afirma que deberiamos como especie achegarnos máis a natureza, unha convivencia e non seguir con este comportamento máis achegado aos parásitos. En 1977 Gene Rosellini, un xoven de Seattle decidiu de marcharse a Canadá máis concretamente a rexión de Cordova, alí nun monte cercano a población do mesmo nome emplazouse para realizar un ambicioso experimento antropolóxico, que consistia en prencindir de toda tecnoloxía moderna e vivir como en eras pasadas, Rosellini renegaba de todo instrumento artificial, so utilizaría instrumentos primitivos que él mesmo facia. A súa meta era chegar progresivamente ao estado natural do home, para elo foi provando diferentes formas de vida dende o Roma antiga pasando pola Idade do Ferro, Idade de Bronce e o final adoptou o modo de vida do Neolítico. Alimentabase de raíces, algas e cazaba con lanzas e trampas, e soportaba os crudos invernos de Alaska vestido con harapos, durante o verán afirma que recorria unha media de 30 kilometreos diarios e facia exercicio de forma compulsiva cando non se adicava a cazar. O experimento de Rosellini durou máis dunha década. Afirmou nunha carta a un amigo que este experimento empezou da forma máis básica para levar acabo a súa teoría hipotética de sobrevivcir cos métodos da Idade do Bronce, adicouse case 30 anos ao estudo antropolóxico, para prepararse para dito experimento e chegou a conclusión e cito as súas palabras textuais " Aprendin que é imposible que os seres humanos actuais sexan capaces de vivir como cazadores ou recolectores". El conseguiu achegarse ao ser humano primitivo, para elo adicou máis da metade da súa vida.

O home solo sabe sobrevivir modificando totalmente o seu entrono. Somos o home máis débil da evolución e non solo físicamente, so miramos para os lados cando nos caemos ou metemos a pata ata a cabeza.


viernes, 15 de enero de 2010

SOS Haití


Como todos sabedes o que está pasando en Haití, non me vou a explaiar moito.
Diversas organizacións están facilitando números de conta para axudar , co que cada un poida a xente de Haití ,que o está pasando realmente mal (por decir algo).

Aquí deixovos varios enlaces onde poderedes atopar diferentes números do conta para botarlles unha man.

Cruz Vermella / Médicos Sen Fronteiras


Un €uro para Haití

Bombeiros Unidos Sen Fronteiras (BUSF) - Ayuda Terremoto Haití

2038 0603 28 6006434259 Caja Madrid

Médicos sen fronteiras (números de contas)



A nota crispadora de todo esto, é que en toda traxedia alguén saca beneficio.


Aquí vos deixo un listaxe enlazado, dos diferentes grupos de rescate desplegados na zona, asi como páxinas de interes.

Bombeiros Unidos Sen Fronteiras

Cans de Salvamento de Galicia

SAR España

I.A.E

Médicos sen Fronteiras



domingo, 10 de enero de 2010

Que esperas dun shaper


En casi todos os lados gozamos dese shaper local que nos aconsella sobre taboas, quillas, e relativismo surfeiril.
Pero que esperamos dun shaper? Praticamente o mesmo que esperamos de calquer comenrciante, que sexa honesto que teña calidade e que nos aconselle ben. Pero alguns factores como o precio, calidade e puntualidade nos pedidos, fan as veces que teñamos que desplazarnos bastantes kilometros ou que fagamos pedidos por internet, co risco que ten comprar este tipo de material na rede (comprar algo praticamente a cegas).
As veces dependendo do shaper que teñas ao lado, é preferible mercar unha taboa pola rede ainda que sexa un risco.
Se comparamos a Shapers que podemos ver aquí na rede con algúns que temos preto, as diferencias son asombrosas, e non falo de shapers de renombre yankees.
Como en todo nesta vida, hai shapers mediocres ou simplemente non se queren complicar moito a vida, deixando taboas mal rematadas, ou tardando unha burrada para a entraga da taboa que ten un simple toque, simplificando, falta de seriedade. A moitos escoitin quexandose dun shaper en concreto, "menos mal que solo hai este por aquí que, se hubese un shaper que fora un pouco máis serio que este, onde iba el xa".
Cando un shaper se "apalanca" e deixa de facer un traballo de calidade a xente evidentemente recurre a outras alternativas, como por exemplo mercar pola rede.
Pero centrandome, que distingue a un shaper normal dun bo?
Pode ser os anos de experiencia que teña, ou como se diria coloquialmente "que sexa xeitoso".
Eu penso que aparte da experiencia que poda ter, un shaper ten que facer cousas inovadoras e non só limitarse a demanda xeral. Un shaper máis artesnal, poderiase decir clásico, e non un shaper industrial que fai taboas que se poderian conseguir praticamente iguais en calquera tenda. Pode que algúns busquen un shaper que coñeza máis ou menos o nivel de cada cal e faga unha taboa axeitada as necesidades que ten cada cal, seria estupendo algo así, pero cando o shaper está solo a vender, pode meterche calquera cousa polos ollos que ti inxenuamente picas de cheo, pero cando te das conta de que a tabla que mercastes notanselle todas as fibras ou o acabado non é o que desexabas, daste conta que ese shaper xa non merece a pena e non che queda outra que saír a aventura e buscate a vida.
Outro problema é cando chegas a unha tenda na que supostamente teñen a un paisano alí que te vai aconsellar, pero cando por exemplo pideslle unhas quillas especificas para unha tabla en concreto como pode ser unha quad, o tipo queda mirando para ti como se lle pedises algo procedente de ultramar. Parece ser que poucos sitios quedan xa de fiar, eses pequenos lugares cheos de po blanco, onde atopar unha taboa que merezca a pena. A búsqueda terá o seu resultado pero, cantos kilometros terás que facer para atopar algo que merezca a pena?
Isto todo é subxetivo, xa que o que para algúns non é bo para outros é fantastico, todo depende do teu criterio. Podes ir ao shaper mítico de Coruña coas súas regras penduradas da parede, ou podes ir a tenda da rúa a baixo, podes pegarte a kilometrada, ou tirar de amigos e compañeiros de fatigas para que che aconsellen, pero sempre quedará esa dubida. Esta taboa merecerá a pena? Ata que te metas na auga e collas unhas cuantas ondas non o sabrás.